Wie de locatie binnenloopt waar de voorstelling ‘Stardust’ van choreograaf/beeldend kunstenaar Piet Rogie gaat plaatsvinden, kijkt meteen zijn ogen uit. In de leeggeruimde expostiezaal van het Nederlands Architectuurinstituut in Rotterdam zijn touwen gespannen, wemelt het van de ogenschijnlijk slordig verspreide attributen en staan vier cementmolens als onverbiddelijke wachters langs de kant. De hele ruimte straalt uit dat het spannend wordt. En daar wordt de kijker niet in teleurgesteld.
Ongeveer halverwege de voorstelling zitten een danser en een danseres aan een tafeltje. Het lijkt eerst wat formeel, totdat ze gaan communiceren met hun handen op het tafelblad. De handen gaan eerst langs elkaar heen, maar de bewegingslijnen raken hoe langer hoe meer verstrengeld. Er komen nog twee danseressen bij en vier meisjes van een kinderkoor zingen in canon een opsomming van alle levensfasen van de mens, van baby tot bejaarde. Deze kleine, intieme scène, met zijn bijzondere wisselwerking met de grote, ongenaakbare betonnen ruimte, is karakteristiek voor de voorstelling. Stardust is een grote stroom kleine verhalen over ontmoetingen, confrontaties, teleurstellingen en eenzame momenten. De mensen zijn niet meer dan een zwerm stofdeeltjes die in de onmetelijke ruimte hun weg zoeken.
Het hele leven van geboorte tot dood wordt in de voorstelling samengevat. Mensen van alle leeftijdsstadia doen mee: zingende jonge meisjes, vitale dansers op het hoogtepunt van hun fysieke kunnen en twee dansers van gevorderde leeftijd. Het kan gemakkelijk overdadig worden, vooral omdat er ook nog een zangeres met accordeon en gitaar, filmbeelden en verhalen aan de dans en muziek worden toegevoegd. Maar Rogie slaagt er uitstekend in er een pakkend geheel met een mooie spanningsopbouw van te maken. ‘Stardust’ is een uitnodigend universum waarin iedereen mee kan dwalen. Het is dan ook niet voor niets dat het publiek alle vrijheid heeft om rondom de voorstelling heen te lopen.
De jonge dansers maken prachtige vitale bewegingen, met een zeer persoonlijke kracht. Of er nu gevochten wordt of liefde geuit, het heeft iets gedrevens, waardoor het lijkt of ze met hun kleine verhaal de hele ruimte willen veroveren. De duetten van de oudere dansers sluiten daar prachtig op aan. Ze hebben dezelfde verlangens, hetzelfde venijn en dezelfde confronterende reacties als de jongere generatie, maar dan in de kwetsbare variant. Kwetsbaarheid loopt als een rode draad door de voorstelling. De grote ruimte en de mechanische bewegingen waarin de dansers zich in het begin verschuilen, suggereren dat al, maar de koude, rapportachtige teksten over ziekenhuisopnames maken de kwetsbaarheid nog veel duidelijker. Gespierde, oppermachtige dans en heftige emotionele uitingen, geplaatst naast botbreuken, een riskante bevalling en een hart dat laat merken misschien binnenkort niet meer mee te willen doen: hoe groot de ruimte ook is, deze tegenstellingen in het mensenleven liggen zo dicht bij elkaar.
De laatste jaren van Piet Rogies lange loopbaan dreigde zijn werk wel eens wat in zichzelf gekeerd te worden. Met ‘Stardust’ lijkt zijn veelzijdige talent weer helemaal open te bloeien.
Piet Rogie: ‘Stardust’. Gezien: 12 september, NAi Rotterdam. Aldaar nog te zien: 13 en 14 september, 19.00 uur; 15 september, 16.30 uur
Nederlands 
English (UK) 
Français 
Reacties zijn gesloten.