Ze heeft 14 voornamen, omdat haar vader graag zijn hele familie wilde vernoemen en zij enigst kind was. Ze is een veelgevraagd actrice, maar Gonny Gaakeer is ook een meisje met een oma geweest. Een mooie oma, die in de laatste jaren van haar 95-jarige leven steeds vaker omviel en daar de lelijke wonden van droeg. Gonny vertelt haar verhaal, en laat een video zien die ze van haar leven met die oma maakte. Nu, in Michael Laubs Portrait Series Rotterdam, is haar verhaal een van de vele hoogtepunten in een voorstelling die een lofrede is op de veelvormigheid van de grote stad.
Portrait Series Rotterdam beleefde zijn première in De Internationale Keuze van De Rotterdamse Schouwburg na meer dan een jaar van voorbereidingen. In 2009 werden al audities gehouden, en van sommige van die audities zijn nu nog tapes te zien. Zo is er de studente sociologie die in 2002 door een studieproject veranderde van een tegenstandster in een bewonderaarster van Pim Fortuyn. Ze interviewde hem, ging met hem op de foto en moest een paar uur later horen dat hij vermoord was. Zeven jaar later zitten de emoties nog steeds hoog en deelt ze met ons de herinnering aan de zachte stof van het pak van de omstreden politicus. Met zo’n detail raakt ze iedereen in het hart.
Zoals ook Fouad Mourigh ons raakt, de Marokkaanse straatjongen die na een criminele jeugd via Theo van Gogh een acteercarrière kon beginnen, tot hij aan de druk van de roem bezweek en opnieuw in de kleine criminaliteit terecht kwam: hij wil terug de vloer op, en met zijn looks zou dat zomaar kunnen, als hij zichzelf maar zou weten te overtuigen.
Het zou Idols kunnen zijn, maar dat is Portrait Series Rotterdam niet geworden. Daarvoor is het te integer en te kleurrijk. En daarvoor zijn de deelnemers ook te goed. Immers: Denvis (Grotenhuis) doet mee, en die is al een bescheiden ster, net als McGregor Spalburg, die dat had kunnen zijn, als de tapes van zijn doorbraakalbum niet door de buren gejat waren. Al weet hij dat nog steeds niet zeker.
De setting van Portrait Series is eenvoudig: een simpel fotografendecor, en de 16 spelers vertellen in dat decor hun verhaal, of laten dat verhaal projecteren, achter zich, zoals acteur en theatermaker Fabian Holle doet, omdat dat verhaal te onvoorstelbaar is om uitgesproken te worden. De zestien portretten laten je kennismaken met een stad die in al zijn veelkleurigheid meer verdient dan het agressieve en harde imago dat er de laatste jaren aan is gaan kleven.
Portrait Series Rotterdam is nog te zien op 16, 17 en 19 september.
Reacties zijn gesloten.