Over ongeveer een jaar staan het Stutkoor en de Ierse folkband The Henry Girls op één podium. Artistiek leider Donna Risa: ,,Ik verwacht een prachtig samenspel.’’
STUT is een begrip. De wijktheatergroep maakt al sinds 1977 voorstellingen met en over gewone Utrechters, die uit de wijken worden gehaald. In 2010 ontstond vanuit de theatergroep het Stutkoor, dat nu meedoet met het uitwisselingsproject van het community art lab voor de viering van Vrede van Utrecht in 2013. Artistiek leider Donna Risa vertelt dat ze bij STUT altijd al bezig zijn met community art:
Bij ons gaat het nooit over talent of uiterlijk, maar om de persoonlijke verhalen van mensen. Daarop selecteren we ze. Meestal gaan we zelf de wijken in om buurtbewoners te bereiken die op grote afstand staan van kunst en cultuur.’’
Met hen die het aandurven, gaat Risa aan de slag. Vanuit hun levensverhalen worden de voorstellingen gemaakt. Bij het Stutkoor hanteert ze diezelfde werkwijze. Tijdens hun optredens klinkt een combinatie van bestaande liedjes – waarin de koorleden zich herkennen – en nummers die speciaal voor hen geschreven zijn. Voor het Community Art Lab gaan ze een nieuwe uitdaging aan.
,,Iedereen heeft er ontzettend veel zin in. De meeste koorleden waren erg onder de indruk van de You Tube-filmpjes van The Henry Girls. Zelf vind ik het ook prachtige folkmuziek. Ik ben heel benieuwd hoe de combinatie van relatief ongeoefende koorleden en professionele muzikanten zal gaan klinken. Ik verwacht een prachtig samenspel, dat is voor mij de grote uitdaging.’’
Ze hoopt dat de levenservaring van haar koorleden ook hier weer een belangrijke plaats zal innemen. De drang om te vertellen zit er bij Donna diep in. Bij haar eerste kennismaking met drama – tijdens een MBO-opleiding – werd de basis gelegd.
,,Iedereen krijgt cultuur mee vanuit zijn of haar jeugd, maar zelf kende ik de theatercultuur niet. Bij die eerste drama-les ging een wereld voor me open. Pas toen ontdekte ik hoe veel je van jezelf in theater kunt leggen en hoe je mensen ermee kunt raken. Mijn drama-leraar van toen – Leo – heeft mij gemotiveerd om naar de toneelschool te gaan. Vanaf dat moment is het altijd duidelijk voor me geweest; waar andere klasgenoten kozen voor grote producties, ging ik lesgeven op scholen en in wijken. Ik wil mensen kennis laten maken met podium-kunst. Ik hoop dat ze geraakt worden door de kracht van theater, net als ik bij die eerste drama-lessen van Leo.’’
De persoonlijke verhalen over het leven en de liefde, die bij dit soort community art-projecten naar voren komen, zullen herkenbaar zijn voor veel bezoekers. Volgens haar is dat van grote waarde.
,,Theater moet voor iedereen zijn. En ik geloof dat deze verhalen net zo bijzonder en inspirerend kunnen zijn als toneelteksten die 300 jaar geleden werden geschreven. Uiteindelijk gaat het erom dat je het publiek weet te beroeren. Of dat nu fanatieke theatergangers zijn of mensen die nog nooit een theater van binnen hebben gezien.’’
Nederlands 
English (UK) 
Français 
Reacties zijn gesloten.