Dat Pierre Audi niet wegloopt voor religieuze symboliek, is bekend, maar het ware wonder bij Parsifal van De Nederlandse Opera bevindt zich in de bak. Daar zet het Concertgebouworkest in handen van meester-dirigent Iván Fischer een nieuwe Wagner-standaard. Ondanks een gigantische orkestbezetting bijna kamermuziekachtig licht, buitengewoon transparant en door zorgvuldige tempokeuzes met een prachtige dramatische spanning. Vijf uren lang.
En dat is maar goed ook, want dramatische spanning zit nie...
Je kunt nu inloggen om verder te lezen!
Welkom in het archief van Cultuurpers! Als lid heb je toegang tot alle, meer dan 4000 berichten die we sinds onze oprichting in 2009 hebben geplaatst!
(Recente berichten (jonger dan drie maanden) zijn voor iedereen te lezen, dankzij onze leden!)
Word lid, of log hieronder in:
Nederlands 
English (UK) 
Français 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.