Van Alexander Ekman kunnen we een ballet verwachten dat net zo ritmisch en dynamisch is als zijn eerdere werk. De man die ooit als danser begon bij het Koninklijk Ballet van Zweden en het Cullberg Ballet kan ook bijna niet zonder humor werken. Zijn balletten zijn daardoor heel toegankelijk voor een publiek dat niet zo gewend is aan moderne dans. De in 1984 geboren danser koos in 2006 definitief voor een bestaan als choreograaf en dat heeft hem veel succes bezorgd. Hij won al vele prijzen, en zijn bekendste werk ‘Ekmans Triptych – A study of Entertainment’ toert sinds de première in 2010 met veel succes over de wereld. Voor NDT maakte hij onlangs nog Cacti, dat een andere kant van zijn werk laat zien.
Hoe anders is dan het werk van Sharon Eyal. Deze in Jeruzalem geboren choreografe viel op als danseres en later ook choreografe bij de Batsheva Dance Company uit Israël. Haar werk is donkerder van kleur dan dat van Ekman. Sinds ze samenwerkt met VJ en underground componist Gai Behar ademt haar werk de sfeer en duistere dynamiek van de techno-uitgaanswereld. Harde beats en robotachtige bewegingen, gemaakt door dansers die in soms angstaanjagende kostuums gehuld gaan. Een mooi voorbeeld van haar en Gai Behars werk is United Black uit 2012, een samenwerkingsverband met Goteborgs Operans Danskompani in Zweden.
Om de presentatie van de jonge dansers van NDT2 compleet te maken zijn in het programma, dat 4 april in première gaat, ook uitvoeringen opgenomen van twee klassiekers uit het repertoire van het Nederlands Dans Theater. Zo zal er een uitvoering zijn van het fameuze werk Dream Play, dat voormalig associate choreographer Johan Inger in 2001 maakte op basis van het wereldberoemde balletstuk Sacre du Printemps van Igor Stravisnky. Inger, die sinds zijn vertrek in 2003 bij het Nederlands Dans Theater onder meer ook bij het Cullberg Ballet werkte, maakte van de Sacre een bij tijden relativerende ontmoeting tussen de seksen, waarbij de jonge geliefden soms nogal hardhandig in aanraking komen met het inventieve decor.
Ook Studio 2 is een bestaand werk, dat door artistiek leiders Sol Leon en Paul Lightfoot werd gemaakt ter gelegenheid van het 50-jarig bestaan van het Nederlands Dans Theater. Het werk is een ode aan het bloed, het zweet en de tranen die worden geplengd in de repetitieruimte van het gezelschap, de plek die volgens hen eigenlijk de plek is waar de echte kunst gemaakt wordt. In deze uitvoering wordt het ook een ode aan de jonge dansers en choreografen die in NDT2 hard werken aan de vervolmaking van hun kunst, in de hoop om ooit te mogen doordringen tot het kleine en exclusive gezelschap van topkunstenaars in de dans.
