Tijdens het Zeven Bruggenfestival, van 29 september tot en met 4 oktober, kon je genieten van kamermuziekconcerten in prachtige historische panden in Amsterdam. Eén concert, op 1 oktober, lichten we eruit. In Museum Geelvinck Hinlopen klonken composities van Haydn en Beethoven. Met onder meer een stroeve Haydn-sonate op pianoforte vleugel en spetterende ‘Volksliederen’ van Van Beethoven door de expressieve sopraan Katharine Dain.
Via de hoofdingang van het Geelvinck Museum aan de Keizergracht kwam je via een prachtig aangelegde tuin in het hoofdgebouw met stijlkamers. Overal in de museaal ingerichte ruimtes stonden klavecimbels en andere fortepiano’s. Portretten van de vorige bewoners sierden de gekleurde wanden.
In de concertruimte waren de stoelen allemaal bezet met volgens mij veel buitenlandse luisteraars. Organiserend pianist Edward Janning ging ervan uit dat we Engels verstonden en in zijn korte inleiding vertelde hij dat de beloofde Stodart fortepiano vervangen was door een exemplaar van de bouwer Joseph Böhm. Voor de bezoeker was dat niet erg. Wel voor toetsenist Carsten Schmidt die hoorbaar moeite had met dit instrument. Joseph Haydns Sonate in cis-klein, een vrolijk werk en een technisch hoogstandje, werd in het begin stroef gespeeld. Na een fraai uitgevoerd middendeel met veel expressie en kleur volgde Menuetto-moderato. Dit klonk niet hoe het had gemoeten, namelijk meeslepend.
Dan het Trio voor klarinet, cello en piano in Bes, opus 11 (Gassenhauer) van Ludwig van Beethoven. Dit werd een stuk kordater neergezet dan het vorige. Het aanstekelijke cellowerk van Jan Bastiaan Neven en het stevige klarinetspel van Frank van den Brink overvleugelde telkens Janning aan de pianoforte. Mooi en fris waren hun virtuoze melodieherhalingen in het eerste deel. In het tweede deel trad de klarinet soms iets te veel op de voorgrond. Dit luchtige werk, dat met een vrolijk dansje eindige, gaf Janning uiteindelijk de ruimte zijn status te heroveren met een mooi en herkenbaar pianothema.
De Amerikaanse sopraan Katharine Dain vormde met haar zes Ierse en Schotse Volksliederen van Van Beethoven het hoogtepunt op deze avond. Dit zangtalent met een warm timbre werd begeleid op fortepiano, viool en cello. Bij elk lied gaf ze een leuke inleiding. Het plezier spatte van de expressieve uitvoering af. Soms overstelpte het geluid van het kamermuziekensemble haar volume, waardoor ze gedwongen was, bepaalde accenten wat minder subtiel aan te zetten. Dit had ook te maken met de relatief kleine ruimte waarin haar prettige sopraanstem wat neersloeg. Erg kleurrijk was het Schotse lied dat ze ter gehore bracht: Once more I hail thee. Een melancholisch lied over een verloren liefde. Uitgebalanceerd gebracht en vol ontroering.
Dan het slotwerk: Strijkkwartet in Bes, opus 76, (Sonnenaufgang). Maaike Aarts op tweede viool en Ásdis Valdimarsdóttir op altviool sloten zich aan bij cello en eerste viool. De beginmelodie voor viool heeft in volume een aanzwellend karakter. Gelijk het licht bij zonopgang. Helemaal warm kreeg je het niet van dit begin. De eerste viool klonk iets geagiteerd. Later werd die onrust minder al kwam het in het laatste deel weer terug. Aarts en Valdimarsdóttir vormden te midden van de heren een krachtig duo en hielden zo de eenheid van het ensemble goed intact. Het een na laatste deel, Allegro, werd opgewekt gespeeld en het was jammer dat we niet konden huppelen.
Meer oude muziek beluisteren? Dat kan van 8 tot en met 25 oktober tijdens het Geelvinck Fortepiano Festival in Amsterdam en op andere locaties. www.geelvinckfestival.nl
Nederlands 
English (UK) 
Français 
