Festivaldirecteur Bero Beyer vond het moeilijk acht films te kiezen om voor te dragen voor de Hivos Tiger Award. Want wat maakt een film speciaal? Volgens Beyer roept het filmdrama A woman, a Part van Elisabeth Subrin een gevoel van nostalgie op en is het bovendien uitgesproken, gedurfd en vooral menselijk.
De #IFFR-check door Cultuurpers is dat A Woman, a Part vooral langdradig en zeker niet gewaagd is.
Feminisme speelt een belangrijk rol in het werk van filmkunstenaar Subrin. Ook A Woman, a Part behandelt deze thematiek. Hoofdpersoon Anna, televisiester (Maggie Siff bekend van Mad Men) is overspannen en neemt een time-out. We volgen haar relaas. Subrin wil haar neerzetten als een complexe vrouw: een ster, een workaholic, een drugsverslaafde en een zelfstandige persoonlijkheid.
Haar kwetsbaarheid roept vragen op. Dat is prima, maar binnen de werkelijkheid van de film overtuigt het niet. Anna is tragikomisch als ze met haar neus vol coke filmscripts in haar zwembad gooit, chaotisch als ze haar sleutels kwijt is, impulsief als ze zonder schroom het bed induikt met de sleutelboer, en depressief als ze doelloos door New York loopt. Ze toont zich ferm in het afwijzen van avances van haar oud-collega’s Kate (Cara Seymour) en Isaac (John Ortiz), maar is dit feministisch? De ongeïnspireerde sfeerbeelden van New York voegen weinig toe. Opvallend daarbij is dat Siffs acteerwerk te technisch is in tegenstelling tot het warm-levendige spel van haar tegenspelers. Dan liever een aflevering van de serie Sex, and the City. Nooit saai, een hoger feministisch gehalte met onafhankelijke vrouwen.
Een #IFFR-Tiger die wel bij je binnendringt en Tiger Wards waardig is, is Oscuro Animal het filmdebuut van de Colombiaanse regisseur Felipe Guerrero
In deze beklemmende film ontsnappen drie vrouwen de Colombiaanse jungleoorlog. Rocío heeft net de was gedaan en merkt dat haar man en twee zonen weg zijn. Het dorp wordt door paramilitairen overvallen. Onderweg wordt ook haar bus belaagd en neemt ze een meisje onder haar hoede. De zieke jonge vrouw La Noma wordt verkracht door haar man, die paramilitair is. Zij steekt hem dood en vlucht. De Barbiepoppen in haar tas geven haar verloren jeugd weer. Paramilitaire Nelsa, die ook misbruikt wordt (door haar collega’s), deserteert.
De tableauachtige filmbeelden waarin niet wordt gesproken, stellen je incasseringsvermogen op de proef. Je wil dat de slachtoffers in al die gevaarlijke en diep trieste situaties zich met woorden uiten. Dat dit nooit gebeurt, zorgt voor een constante dreiging. De bij vlagen verschrikkelijke beelden krijgen extra lading door het uitstekende introverte acteerwerk van de drie actrices. Hun angstkreten snijden. Zeker, op het laatst wordt het lethargische lijden van de zieke La Noma je te veel. Je wil afhaken, maar blijft kijken naar deze fascinerende, zwijgende film vol ellende.
Nederlands 
English (UK) 
Français 
:%20niet%20overtuigend%20feminisme%20en%20fascinerende%20ellende){kind=link}