Alí Calderón heeft een flink oeuvre bij elkaar geschreven, maar van dat oeuvre heb ik, tijdens mijn verblijf op Poetry International, niet zoveel gehoord. Wel kwam drie keer het gedicht ‘Democracia Mexicana‘ langs. Een geducht gedicht, want het eindigt met een rottend babylijk, dus niet voor de weekhartigen onder ons.
Democracia Mexicana is Calderons hitgedicht. Zoals popzangers een hit kunnen hebben. Het eeuwige verzoeknummer. Geen probleem als het een goed gedicht is, en dat is Democracia Mexicana. Net als de andere hitgedichten van andere dichters, die op Poetry International te gast waren. Logisch, voor een festival dat zich mag rekenen tot de wereldtop van poëziefestivals.
Confrontaties
Ik heb deze week, beginnend op dinsdag 29 mei, gelukkig ook een verrassend jeugdige wereldtop gezien, die dankzij die jeugd ook prettig divers was. De dichtkunst wordt echt beter van de inbreng van een nieuwe generatie urban poets. Hun werk staat volop in de actuele stadse modder, en nog steeds klinkt het woord ‘ik’ er misschien wat vaker dan strikt noodzakelijk, maar hun poëzie wint ook aan kracht, nu hun publiek groter, breder wordt. De wisselwerking tussen oud en jong, wit en gekleurd, elitair en van de straat levert boeiende confrontaties op.
Nu vonden die confrontaties vooral plaats tijdens de optredens en in de foyer. Tijdens de tafelgesprekken gebeurde dat minder. Nu is zulks altijd een probleem op dit soort festivals. De openbare interviews en paneldiscussies die er kennelijk bij horen staan of vallen met de gasten en vooral de gastheren en gastvrouwen. Maar hoe lang laat je die gesprekken duren? Hoe zorg je dat het voor iedereen, niet in de laatste plaats de door jetlag geplaagde gasten, spannend blijft?
Kanon
Je kunt het zoeken in de roem van de gasten en hun gastgevers, maar dat is bij een internationaal literatuurfestival als Winternachten in Den Haag makkelijker dan in het toch wat kleine poëziewereldje. Niet iedere dichter is per se een boeiend betoger buiten de voordracht van haar eigen gedichten, al moeten we misschien een uitzondering maken voor een kanon als Nora Gomringer. Zij heeft dankzij haar wortels in de Poetry Slam niet alleen een perfecte voordracht, maar is ook een gretig en levendig spreekster. Interviewer Tsjead Bruinja vond het gelukkig ook niet erg dat zij het gesprek met haar en Marie de Quatrebarbes zo nu en dan overnam.
Moeilijker was het vrijdag bij het groepsgesprek over het festivalthema, toen een Rus, een Mexicaan en een Birmees onder leiding van festivalprogrammeur en dichter Jan Baeke niet verder kwamen dan wat algemeenheden. Het was laat en het wilde niet gaan sprankelen. Hier was internationale diplomatie belangrijker dan een spetterend gesprek.
Drank en eten
Hoe zou je zoiets beter kunnen doen? In de wandelgangen had iedereen daar wel een opvatting over. Zelf zou ik echte tafelgesprekken de voorkeur geven. Zoveel toeschouwers zijn er niet, dus waarom niet iedereen aan tafel? Goed glas erbij, lekkere hapjes, een muzikaal of poëtisch intermezzo? Op die manier worden sinds Plato al de meest legendarische bijeenkomsten georganiseerd.
Het is maar een suggestie natuurlijk, maar ik zou ervoor tekenen.
Hieronder tref je alle artikelen aan die we over het festival van dit jaar gepubliceerd hebben.
Podcast: Hier hoor je de genomineerden en uitslag van de Buddinghprijs #pifr
Podcast: Poetry International gaat dit jaar op zoek naar de rol van nationalisme in de poëzie.
Nederlands 
English (UK) 
Français 
