Het laagdrempelige theater waarmee festivals als Amsterdam Fringe, Café Theaterfestival Utrecht en Delft Fringe een nieuw publiek bereiken, is niet iets wat je snel in elkaar zet. Dat bewijzen de drie jonge makers van Dystopia. Ze maken hun voorstelling naast hun betaalde werk als theaterdocent, toneelschrijver en productieleider. Fleur Mennega, Mathijs Demper en Myrthe Ligtenberg maken volgens eigen zeggen “voorstellingen die een mix vormen tussen ‘soft’ sciencefiction-theater en interactief zapcabaret. Ze streven naar razendsnelle dialogen, duistere humor en herkenbare pijnpunten in een dystopische setting.”
Digitale ontwikkelingen
Maar hoe doe je dat? Een week voor de première in Delft als openingsvoorstelling van Delft Fringe 2025 proberen ze voor een klein publiek in Utrecht hun tekst uit. Het werk slaat aan. Na afloop spreken we elkaar. Het gaat dan over de naam, Dystopia. Die is niet heel vrolijk, toch? “Ik heb wel het idee dat we in een flink dystopische wereld leven al.”, zegt Mathijs: “Als je ziet hoeveel surveillance er is. En hoe je werk verandert door alle digitale ontwikkelingen. 1984 was er niks bij.” “De technologie gaat sneller dan het sociale gedrag van mensen kan bijhouden”, vult Fleur aan.
De makers raadplegen regelmatig deskundigen en wetenschappers bij hun werk. Dat doen ze om hun werk te verdiepen, maar ook om het begrijpelijk te houden. Fleur legt uit: “We doen ook alles vanuit een humoristisch standpunt om het herkenbaar te maken en een grotere doelgroep aan te spreken.”
Die grotere doelgroep is belangrijk voor ze. Ze hebben geen zin in theater dat alleen bestemd is voor theaterliefhebbers met ervaring. Daarom spelen ze ook op Delft Fringe, zegt Fleur: “Ik hoop dat wij de stem van het publiek laten horen. We zijn echt bezig met wat er speelt in de maatschappij en hoe we dat op het podium brengen. Zo blijft theater voor iedereen behapbaar en niet alleen voor een bepaalde eventuele elitegroep die vaak naar het theater gaat.”
Kloof
Ze legt uit dat het “heel gevaarlijk is om theater te maken voor andere theatermakers of theatermensen.”: “Ik denk dat je daardoor een onwijs grote kloof gaat krijgen. Ik bedoel, mensen gaan nu al niet meer zo makkelijk naar het theater toe. En ik snap ook wel als iemand dan naar het theater gaat en dan ook nog eens iets ziet waar die zich totaal niet toe kan verhouden, omdat dat een soort theatertaal is die je niet kent, dat die de volgende keer niet gaat terugkomen.”
Als het succes voortduurt, willen de makers van Dystopia graag ook eens een echt theater van binnen zien, vertelt Mathijs: “Juist omdat we nu op zoveel verschillende locaties locatie theater hebben gespeeld en echt ook wel bewust de Black Box, de theaterzaal hebben vermeden, zie ik het ook wel als een hele interessante uitdaging om nu na vier jaar ervaring juist die theaterzaal op te zoeken en het alsnog te benaderen als een locatie. Dat we die blackbox openbreken. Dat je het publiek misschien ook meer onderdeel laat zijn van de voorstelling in plaats van het te verstoppen achter de vierde wand.”
Nederlands 
English (UK) 
Français 
