Press review: webloggers and newspapers unanimously happy with Amal Maher

 Wie het gemist heeft, zoals onze Beatrix, zal steeds meer beseffen dat er iets belangwekkends is gebeurd, dinsdag 1 juni, bij de opening van het Holland Festival. De Egyptische schoonheid Amal Maher bracht anderhalf uur lang klassieke Arabische muziek in Carré, en maakte zo een eerste kleine stapje in de richting van de westerse mainstream.

Zelf waren wij van De Dodo al enthousiast, zij het met de nodige reserve, en dat geldt ook voor een aantal andere reageerders. Op Twitter waren er direct na het optreden al enthousiaste reacties te lezen, al was er ook een enkeling die het niks vond, maar die we tussen alle positieve tweets niet meer konden opsporen.

De Volkskrant stuurde recensent Ton Maas naar Carré en die vond Maher prachtig:

Maher (25) beschikt over een formidabele stem, die in niet geringe mate doet denken aan Kalthoum. Kleine storingen in de zaalversterking wekten zelfs de indruk dat de techniek nauwelijks was opgewassen tegen de geluidsdruk van haar stembanden – een waarschijnlijk onbedoelde verwijzing naar de legende dat Kalthoum in de studio vanwege haar machtige stemgeluid enkele meters afstand tot de microfoon moest bewaren.

At NRC Handelsblad was recensent René van Peer al even enthousiast over Mahers vocale prestaties en fysieke verschijning:

Vanaf haar opkomst dreef ze op warme golven van sympathie die het publiek, duidelijk afkomstig uit diverse culturen, haar toedroeg. Een lang aangehouden toon, een complex van versieringen, een met nadruk afgeronde zinsnede – het waren allemaal aanleidingen om Maher te belonen met applaus. Ze zong vol overgave, met een bewonderenswaardig inlevingsvermogen.

Haar stem reikte van een diep en zacht timbre tot een scherpte waarmee je oude kaas in flinterdunne plakjes zou kunnen snijden. Maher beschikte over het zeldzame vermogen om zich naar binnen te keren en tegelijkertijd vanuit die innerlijke bronnen een brug te slaan naar haar publiek.

Ook in Wed was recensente Saskia Bosch lovend, al constateerde ze, net als de hier eerder aangehaalde website wereldjourmalisten.nl, dat Mahers stem minder vol was als die van het grote voorbeeld Oum Kalthoum:

Daar stond tegenover dat ze met een enorme pasie zong en helemaal in de teksten kroop zodat het publiek moeiteloos de muziek werd ingezogen.

Weblogger Kasper van Noppen was helemaal blij met het concert:

Iedereen ging uit zijn dak, en het dak van Carré ging er af. De statige en beeldschone Amal Maher bracht met een stem de de Rode Zee kan doen wijken de liederen die alle Arabieren kennen en die deel van hun leven zijn en van hun herinneringen. ‘We kennen het allemaal van vroeger, krakende cassettebandjes in de auto als we naar Marokko reden.’ Maher liet horen dat Oum Kalsoum letterlijk een een levende legende is.