“Een goed boek is een man die me verleidt, is als seks met een onbekende.” Anne Provoost, de secuur Vlaams pratende essayiste slaagde erin om P.F. Thomése en Hermamn Koch even aan het wankelen te brengen. In een debat tijdens Writers Unlimited hield zij een pleidooi voor het niet-waargebeurde verhaal, en deed dat in een beeldspraak die de fantasie nogal in beweging zette. Ze citeerde haar eigen werk “Fictie en Macht” waarin het lezen inderdaad een nogal fysieke aangelegenheid wordt:
“Je lichaam ligt bereid, je ademhaling versnelt, je bloed stroomt, je voelt de huivering, het sidderen. Lijf tegen lijf ontdek je de drukpunten van het lichaam, de witruimtes tussen de keelgeluiden, en je bereikt de plaatsen waar genot en pijn samengaan. Je treedt bij hem binnen, hij bij jou, je begrijpt, en je beweegt mee op zijn onvoorspelbare ritme. En dan weet je zeker, je kwam niet naar hier om grip te krijgen op de werkelijkheid, kennis op te doen, bovenop te liggen, je suprematie te bewaren. Hier kwam je voor het omgekeerde. Je wilde wat je wist vergeten, en dat strookt met zijn vermetele plan. Hij blijft je nabij, maar hij probeert je maar nauwelijks iets duidelijk te maken. Eerder houdt hij je een spiegel voor, werpt je zonder mededogen op jezelf terug, laat je met jezelf alleen.”
Probeer daar, als mannelijke succesauteur, maar eens overheen te komen. De heren Thomése en Koch probeerden het gelukkig niet eens. Ze lieten de nogal intieme metafoor voor wat die was en concentreerden zich op de hoofdvraag van het debat. Of: wat was de vraag ook alweer?
Altijd lastig: talkshows tijdens festivals. Je bent nogal afhankelijk van gastheer of -vrouw en je moet strijden tegen de onstilbare hoop van het publiek dat het vraagstuk ook die avond zal worden opgelost. In dit geval wa die vraag “Is de show belangrijker geworden dan de inhoud?”. Weinig verrassend, inderdaad. Het gesprek leverde dus ook de bekende tussenstations op, waarbij in ieder geval de beide heren hun best deden niet in cultuurpessimistische platitudes te vervallen.
Gelukkig niet al teveel cliché’s over voortschrijdende vervlakking, al probeerde de nogal breedsprakige gastvrouw Nadia Bouras nog zo hard om de hel en verdoemenis van de commercialisering bij de gasten naar binnen te krijgen.
De vraag stellen is hem vaak al beantwoorden, natuurlijk. Een festival als Writers Unlimited is voor een groot deel show, en de meeste schrijvers zijn er natuurlijk niet alleen voor de gezelligheid.
Er moeten ook boeken verkocht worden.
English (UK) 
Nederlands 
Français 
