Dingen die we doen voor leden en partners.
Ze heeft 14 voornamen, omdat haar vader graag zijn hele familie wilde vernoemen en zij enigst kind was. Ze is een veelgevraagd actrice, maar Gonny Gaakeer is ook een meisje met een oma geweest. Een mooie oma, die in de laatste jaren van haar 95-jarige leven steeds vaker omviel en daar de lelijke wonden van droeg. Gonny vertelt haar verhaal, en…
Op het Gala van het Nederlands Theater in de Amsterdamse Stadsschouwburg zijn gisteravond de belangrijkste toneelprijzen uitgereikt. Kees Hulst won de Louis d’Or voor de meest indrukwekkende mannelijke hoofdrol, de rol van Jörgen Hofmeester in’ Tirza’ bij het Nationale Toneel. Maria Kraakman won de Theo d’Or voor de meest indrukwekkende vrouwelijke dragende rol, Orlando in de gelijknamige productie van Toneelgroep Oostpool. Het stuk ‘Oog om Oog’, met onder meer Linda van Dyck en Victor Löw, won de AVRO Toneel Publieksprijs.
Een rode loper, veel champagne en nog veel meer geknuffel. Het is een warm weerzien voor theaterland, het Gala van het Nederlands Theater in de Amsterdamse Stadsschouwburg. Een spannend weerzien ook, want de belangrijkste Nederlandse toneelprijzen worden vanavond uitgereikt.
Met ruim 12.000 bezoekers en een gemiddeld bezettingspercentage van 70% heeft de organisatie van het Amsterdam Fringe Festival naar eigen zeggen reden voor trots. In een persbericht meldt men dat ‘het is gelukt om het aantal bezoekers te laten groeien, zonder de intimiteit en het experimentele karakter van het Amsterdam Fringe Festival te verliezen. ‘ Hoe we dat precies moeten zien…
De multimedia show ‘Investment’ van de Amerikaan Davis Freeman doet in eerste instantie denken aan de PowerPointshow ‘An Unconvenient Truth’ van Al Gore. Drie performers en een projectiecomputer tonen het publiek zeer routineus en gedetailleerd een heel scala aan mogelijkheden om te beleggen. Aanvankelijk zinvol en duurzaam, maar als snel spelen hele andere motieven een rol. Pikant detail: iedereen uit het…
Er is sneeuw gevallen, een dik pak verse sneeuw. Nepsneeuw weliswaar, maar echt genoeg om je middenin Rusland te wanen. Daar, in de stad Sverdlovsk oftewel Jekaterinenburg, leefde eens de man over wie de voorstelling ‘Poëten en bandieten’ gaat. Boris Ryzhy (1974-2001) zette de rauwe realiteit van zijn woonplaats in gedichten om. Meer dan duizend poëmen liet hij de wereld na. Zijn doorbraak kwam op het festival Poetry International in Rotterdam, in het jaar 2000. Een jaar later was hij dood. Boris Ryzhy, 26, had zichzelf verhangen.
Theatergroep De Warme Winkel legt die link met Rotterdam alleen al doordat ‘Poëten en bandieten’ daar gespeeld wordt. Een oude fabriekshal doet dienst als decor voor de vervallen arbeiderswijk waarin Ryzhy opgroeide. Vanachter een werktafel belt actrice Mara van Vlijmen Rotterdammers op. Die zijn geen van allen thuis. Maar op hun antwoordapparaat staat nu een van Ryzhy’s gedichten, wat voor de luisteraars een wonderlijke ervaring moet zijn. De Warme Winkel laat niet zien hoe de professorenzoon Boris in die arme buurt belandde. Waar hij het zelf in zijn gedichten over een omgeving vol grauwe flats heeft, doet het toneelbeeld eerder aan het buitenleven denken, met al die weidse sneeuw. De sfeer is knus en warm. Op een met kaarsjes versierde praalwagen komt een folkloristisch ensemble op, dat Russische liedjes zingt. Ouderwetse liedjes, en niks geen pop of punk.
Gijs Scholten van Aschat was zo overtuigend dat castingkoning Hans Kemna een beetje bang van hem werd. Van Aschat deed een originele wilderstoespraak en er ging een schok door de zaal. Omdat hij inmiddels de schurk der schurken speelt bij Orkater (Richard III), is het overtuigend redelijk brengen van een hatespeech voor hem een fluitje van een cent. Twee echte Wildersfans vonden…
Het Dodo Internationale Keuze-journaal, aflevering 3: Hans van Dam zag ‘Investment’ en sprak met maker Davis Freeman, over wat je allemaal met een ton kunt doen. Het roept associaties op met de fameuze TED-talks en doet denken aan de powerpointdocumentaire ‘An Inconvenient Truth‘, waarmee Al Gore de wereld trachtte wakker te schudden over de klimaatverandering. Wat Davis Freeman doet is kleiner, maar…
‘Hij is bang dat de ware misschien al honderd keer voorbij is gekomen, maar dat hij hem heeft gemist.’
‘Precies. En hoe oud ben jij?’
‘Twintig.’
‘Tja…’
Het Dodo Internationale Keuze-journaal, aflevering 2: Wijbrand Schaap kwam, zag en werd overwonnen door Kris Verdoncks zeven installaties over benarde mensen. Het had moeten eindigen met verschrikkelijke knallen, een ingeblikt vuurwerk op een paar meter van de toeschouwers. Maar dat mag dus in Nederland niet meer sinds Enschede. En al helemaal niet met Belgisch vuurwerk. Theatermaker, installatiekunstenaar en videojockey Kris Verdonck belandde…
In pak, met dierenmaskers op, poseren vijf acteurs op het podium. Ze stellen een beer, konijn, hert, haan en aap voor. Vanuit deze ‘freeze’ beginnen zij dierengeluiden te maken en te bewegen. Een ritmische performance volgt. Geboeid, maar verward, bekijkt het publiek de vervreemdende dans. Wat hebben die dieren toch met de oorlog in Irak te maken? Net als je je begint af te vragen of je wel in de goede zaal zit, zetten de spelers hun maskers af en geven het antwoord: ‘Heeft u zich ooit afgevraagd wat de oorlog in Irak voor de dieren daar betekend heeft? We horen nooit iets over hen in kranten of op tv.’
Een nieuwe dag, dus nieuwe kansen voor het vinden van de grootste parel van de Fringe. Vandaag word ik vanaf Theater Bellevue meegevoerd naar een nabijgelegen steegje. Opeens zie ik haar liggen. Een junk, zoals er in Amsterdam meer rondlopen. Het liefst loop ik er dan snel omheen. Bang ze te ruiken of aangesproken te worden. Metro, een stuk van…
Zo’n koele nazomeravond als donderdag 9 september 2010 is een perfecte avond voor de try- out van het locatiestuk ‘Natives‘ van acteursgroep Wunderbaum. Heldere lucht, mild optrekkende herfstkou en nagenoeg windstil. Locatie: een moerassig grasveld tussen twee verlaten woonblokken in de Rotterdamse wijk Pendrecht. Ooit gebouwd vanuit de naoorlogse idealen van familiegeluk, gemak en bereikbaarheid, maar al snel te benauwd, vergrijzend en…
In mijn zoektocht naar de parel van de Fringe stuit ik woensdagavond op twee musicals in het Rozentheater. Op het Fringe Festival kan en mag alles, maar toch werd ik verrast door Christiane van F*K Theater. In deze musical zakken jongeren af naar de onderkant van de samenleving. Ze drinken en blowen. Iedereen leeft in zijn eigen wereldje. Hoofdpersoon Christiane wordt verliefd op een verslaafde jongen en komt zo ook in aanraking met de duistere kanten van de drugsscene. Je verwacht bij een dergelijk verhaal de rauwe kanten van deze duistere wereld te zien, maar vanaf het eerste lied is Christiane veel te braaf. Het doet me denken aan een feel good-schoolmusical. Acht keurige jongens en meisjes zingen over ‘een trip met vrienden om je heen’. Dit doen ze zo zoetsappig en in harmonieuze samenzang dat dat wat je hoort en ziet totaal niet strookt met het verhaal.
Morgen begint De Internationale Keuze van De Rotterdamse Schouwburg. Een festival dat al jaren in september opmerkelijk theater uit de hele wereld presenteert in de schouwburg van de Maasstad. Behalve dit jaar dan, want de ‘kist van quist’ wordt verbouwd en dat duurt nog eventjes. Niet iets met Amsterdamse metrobouwers, maar of de officiële heropening op 2 oktober 2010 wordt…
Wuthering Heights wordt vaak in een adem genoemd met andere negentiende eeuwse klassiekers als Jane Eyre of Pride and Prejudice, maar het boek van Emily Brontë is oneindig veel duisterder dan die andere kokette meisjesboeken. De grote, dramatische passie van Heathcliff en Cathy sluit eigenlijk verrassend goed aan bij emo’s die Twilight, True Blood en andere hedendaagse vampierenverhalen verslinden.
Dat hebben bewerker Jeroen Olyslaegers en regisseur Floor Huygen goed in de gaten gehad toen ze de roman voor het toneel bewerkten tot Woeste hoogten, rusteloze zielen, een co-productie van het Nederlandse jeugdtheatergezelschap Artemis en het Vlaamse Antigone. De voorstelling oogstte veel lof, is nu te zien in TF, maar werd ook genomineerd voor twee Gouden Krekels, de prijzen voor jeugdtheater.
Sanja Mitrovic heeft de BNG Nieuwe Theatermakers Prijs 2010 gewonnen. Zij krijgt de prijs van 45.000 euro voor haar voorstelling ‘Will You Ever Be Happy Again’? Hierin zorgde zij voor zowel de regie als het acteerwerk. Het prijzengeld kan zij besteden aan een nieuwe voorstelling in het volgend seizoen.
Nik van den Berg is ongetwijfeld iemand om in de gaten te houden. In theater Bellevue geeft hij in een bizarre act een parodie op een rockster. ‘Is dit het nou,’ denk ik even, maar al snel is duidelijk hoe knap Van den Berg gestalte geeft aan dit podiumbeest in bontjas. In een onverstaanbaar taaltje speelt hij een aantal nummers waarbij hij de maniertjes en gebaren van een groot rockartiest minutieus uitbeeldt.
Langzaam drinkt hij een slok thee, neemt nog een trek van zijn sigaret, laat de as in zijn thee vallen en gooit dan, in opperste concentratie, de hele sigaret in de thee. Een geluidsband start, waarna Nik met zijn elektrische gitaar het concert begint. De nummers in NIK©#2 gaan over het leven, de problemen en moeilijkheden ervan. Maar het zou net zo goed kunnen gaan over het smeren van een boterham met kaas. Van den Bergs timing is weergaloos, net als zijn inleving. Dit werkt zeker op mijn lachspieren, al zullen er ook mensen zijn die er meer van verwachtten.
‘Kontneuken tegen meerprijs.’ ‘Doen die ook pijpen zonder condoom?’ ‘Die heeft een keer aan mijn lul gezogen en toen was ze de hele nacht misselijk. ’s Ochtends heeft ze in mijn bed gekotst.’ Continu doen ze suggestieve dansjes en voortdurend kijken ze de zaal in, met een vastgebeitelde glimlach die ergens tussen geamuseerd en geniepig in zit. De zes spelers van Over Dieren zijn uitdagend en meedogenloos. Susanne Kennedy’s regie van het stuk van Nobelprijswinnares Elfriede Jelinek is ongekend naargeestig en komt aan als een stomp in je maag.
Jelinek’s schreef een tekst over hoeren en hun klanten, gedeeltelijk gebaseerd op afluistertapes van een Oostenrijks escortbureau, waarin de mannen over vrouwen praten alsof het dieren zijn, of preciezer: zoals boeren over hun vee. Kennedy legt in haar regie grote nadruk op de blik van de toeschouwer. ‘De vrouw wordt bekeken en is altijd een object, de man kijkt en is het subject. Kijken is niet onschuldig,’ zei ze in een interview. De drie mannen, in foute lichtblauwe showpakken, praten over de vrouwen; de vrouwen, in jurkjes waarop weinig subtiel de nadruk op hun tepels en kruis wordt gelegd, praten hen gedienstig na. Ze kijken uitdagend naar ons, en maken ons medeplichtig aan de vernederende situatie.
Als op 22 september de dertigste editie van het Nederlands Film Festival van start gaat zal het eerste Gouden Kalf worden uitgereikt aan Rolf Orthel. Dat maakte festivaldirecteur Willemien van Aalst vandaag op een persconferentie bekend.
Producent en regisseur Orthel krijgt deze onderscheiding voor zijn bijzondere verdienste voor de Nederlandse filmcultuur. In 1975 maakte hij naam met de indrukwekkende documentaire Een schijn van twijfel, over de gevangenen en bewakers van Auschwitz en Westerbork. Als producent zette hij zich vaak in voor moeilijke projecten van jonge makers. De door hem geproduceerde documentaire Bastøy, over een Noors gevangeniseiland, gaat dit festival in première.
Er is geen benul van tijd als je plaats neemt. Het is donker. De ruimte lijkt een café, met vier tafeltjes en daar omheen stoelen. Verwacht geen achteroverleun-voorstelling, want iedereen is onderdeel van het stuk. Het intrigerende Iris Brunette laat je geen toeschouwer zijn, maar geeft je een rol. Vrees niet dat je opeens het podium op moet. Vanaf je stoel ben je van invloed op het stuk. Actrice Melanie Wilson laat je kiezen welke kant we op gaan. Blijven we hier wachten of lopen we door? Gaan we links of rechts? Vertrouwen we die persoon of niet? De ruimte waarin je zit voelt veilig. Gelukkig maar. Want een uitgang is er niet; weglopen kan niet. Maximaal twintig toeschouwers zijn getuige van dit verhaal dat je meevoert door de tijd. Wilson vertelt en betrekt je optimaal bij het verhaal. Een intiemere voorstelling is bijna niet mogelijk, denk ik.
Net nu bekend werd dat het musicalproductiehuis M-Lab in financiële nood verkeert, komt er een handreiking van de Nederlandse theatercritici. De jaarlijkse Prijs van de Kritiek gaat namelijk naar het laboratorium dat musicals produceert die er bijna altijd toe doen. We citeren het juryrapport: Een laboratorium is er niet alleen voor enigszins wereldvreemde wetenschappers die op de vierkante millimeter aan het priegelen…
Ze is net terug van een lange vakantie in haar geboorteland Noorwegen en, al vinden veel Noren Ibsen tegenwoordig saai, zelf houdt ze van zijn werk. Maren Bjorseth is derde-jaars regiestudente aan de AHK. Haar Nederlands is vlekkeloos; het is moeilijk te geloven dat ze hier pas twee jaar woont. Maren is een van de vier regie-studenten die is uitverkoren om een masterclass te volgen van de Duitse regisseur Thomas Ostermeier, artistiek leider van Schaubühne Berlin. Vorig jaar was in de Stadschouwburg zijn Hamlet te zien (met een zich vervelende, nogal dikke Hamlet in de hoofdrol) en in december gaat Ostermeier bij Toneelgroep Amsterdam Spoken regisseren van Ibsen.
De masterclass is een samenwerkingsproject van TF met de AHK en acteurs van ACT. Het is de eerste schooldag voor de studenten en, zoals Maren zegt, ze zijn meteen het diepe in geworpen: ‘Het was heel kort en intensief, we hebben gewerkt van tien tot drie en Thomas Ostermeier is twee keer komen kijken. Het is dan ook echt een work in progress.’
Het leuke aan de Fringe is de afwisseling. Zaterdagavond zag ik VOS, een stuk van Slawomir Mrozek, sprankelend gespeeld door Wouter van Oord. Gehuld in een shirt van het Nederlands elftal, met de naam VOS op de rug, speelt Van Oord met overtuiging twee monologen. De spanning is voor aanvang van zijn gezicht te lezen, maar is weg zodra de acteur…
“Ik ben achtenvijftig.” Plompverloren onthult Saskia Lemming (Oda Spelbos) haar grootste geheim aan echtgenoot en uitgerangeerde volkszanger René Lemming (Peter Bolhuis). Hij trouwde twaalf jaar geleden met haar, in de veronderstelling dat ze een jonge blom was. Op zijn beurt laat hij weten dat hij ‘Jij bent het neusje van mijn zalm’, zijn nummer één hit, eigenlijk voor een andere vrouw heeft geschreven. De bom barst in realityshow ‘De Lemmings’. Of eigenlijk: op het podium in De Balie, waar Hadewich Minis, Peter Bolhuis, Oda Spelbos en Yorick Zwart meedoen aan Nachtgasten. Een drie uur durende improvisatie ‘jam-sessie’.
Nederlands 
English (UK) 
Français 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.