Daags na de grootse scenische wereldpremière van Schönbergs Gurre-Lieder, komt De Nationale Opera opnieuw met een meer dan opmerkelijke productie van internationale allure. Alles en iedereen danst en zingt. (1) So you think you can dance? Zeker. De moderne operazanger(es) is wel wat gewend. Simpelweg een stapje naar voren doen en je aria zingen is al decennia geleden achterhaald. En…
Meer dan een eeuw hebben we moeten wachten, maar eindelijk is Arnold Schönbergs Gurre-Lieder ook te zien. Verwonderlijk is dat niet. Naar verluidt was de componist tegen, want het betreft een cantate. Regisseur Pierre Audi en dirigent Marc Albrecht laten met deze scenische wereldpremière echter zeer overtuigend zien dat Gurre-Lieder een opera verborg die snakte naar het toneellicht.
Ik had u beloofd een sessie met Benjamin Zander te gaan checken. Ik als niet-kenner, samen met iemand die klassieke muziek ronduit slaapverwekkend vindt. Kijken of Zander werkt, zoals hij belooft te werken: “Iedereen houdt van klassieke muziek, ze weten het alleen nog niet“. De man is in Nederland en dat gebeurt niet zo vaak. Nog niet zo heel lang…
Het driehonderdkoppige publiek stond gisteravond als één man op na de aanstekelijke uitvoering van Candide van Leonard Bernstein in het Hilton Hotel in Amsterdam. De voorstelling van deze door de Nationale Reisopera geproduceerde ‘pocketversie’ van Bernsteins vrolijke musical/opera over de onverbeterlijke optimist Candide vond vanwege de weersomstandigheden binnen plaats, in de balzaal van het hotel. Het Grachtenfestival moet nu eenmaal…
Het levende bewijs is te zien vlak voor het je van de sokken rijdt, of voor je ogen onder een bus terechtkomt: mensen met een koptelefoon op in het verkeer bevinden zich niet op hetzelfde fietspad als waar jij rijdt. Zelfs niet in hetzelfde universum. Ook al zijn hun ogen open. We hebben zelf niet door hoe effectief geluid is…
Er is al heel veel gezegd over Robin Williams. En waarom het erg is dat hij dood is. Blijft over het beeld dat de beste humor niet zonder een inktzwarte achtergrond kan bestaan. Humor is dan een ideaal middel om je duistere kant de baas te kunnen. Hoe duisterder, hoe meer humor, dus. Stephen Fry spreekt over de extremiteiten van…
Twee acteurs die samen met hun regisseur een voorstelling willen maken over verlies. Of liever gezegd: onze angst om dingen, of mensen, kwijt te raken. De makers zijn er nog niet helemaal uit, blijkt op Theaterfestival Boulevard. Uit de talloze gesprekken met denkers en (ervarings)deskundigen hebben ze al improviserend personages gedestilleerd, die ze – van elkaar gescheiden door een dikke…
Leuk kunnen schrijven is fijn, maar de journalisten van Cultuurpers kunnen meer. Ze hebben gestudeerd voor kunstkenner, hebben duizenden uren doorgebracht in zaaltjes en hallen waar zelfs u het bestaan nog niet van wist en beschikken over een enorme gedrevenheid. Hoe anders kan deze website bestaan?
Ongeveer tegelijk met de trein van Donjetsk naar Charkov arriveerde gisteren een persbericht in mijn mailbox van de Manifesta. Onze culturele trots in Sint Petersburg. Deze weken organiseert het Nederlandse festival een audiotour door Rimini Protokoll, het vermaarde sterk politieke gezelschap uit Duitsland. O. En, als derde item: er is vanavond een gesprek over wat de Biënnale vermag in tijden van politieke onrust.
Vanaf 2007 werkten videokunstenaar Matthew Barney (The Cremaster Cycle) en componist Jonathan Bepler aan een vrije bewerking van Norman Mailers meest verguisde boek Ancient Evenings. Aan Mailers mythologie uit het oude Egypte voegden zij de even mythische Amerikaanse auto-industrie toe in een ambitieus en operatesk filmproject met een veeleisende lengte van 5 uur 11 minuten.
Vanaf februari is River of Fundament op wereldtournee en het Holland Festival
Dat de Serviër Gavrilo Princip in 1914 de Oostenrijkse kroonprins vermoordde en daarmee de Eerste Wereldoorlog ontketende, was tot voor kort in Nederland niet meer dan een droog historisch feitje. Maar nu het een eeuw is geleden dat deze aanslag plaatsvond, krijgt deze jonge vrijheidsstrijder in ons land alsnog een gezicht. Maar wat De Warme Winkel in de voorstelling ‘Gavrilo Princip’ doet is veel meer dan ‘een gezicht geven’.
Gejubel en gejoel weerklonk gisteravond in de uitverkochte Grote Zaal van het Muziekgebouw aan ’t IJ na de Nederlandse première van Delusion of the Fury van Harry Partch in het Holland Festival. Geen wonder, want de door Heiner Goebbels geregisseerde voorstelling was zinnenprikkelend en de uitvoering door het – dirigentloze – MusikFabrik perfect.
Grensverleggend theater maken is het doel van de Canadese regisseur Robert Lepage en zijn groep Ex Machina. Het lijkt of alles ongewoon is aan ‘Playing Cards: Spades’: speelvloer, belichting, zitplaatsen rondom het podium, de verhalen, het acteerwerk en de verrassende ontknoping.
Na zeven concertseizoenen neemt de omroepserie ‘De Vrijdag van Vredenburg’ afscheid van noodlocatie Vredenburg Leidsche Rijn, beter bekend als ‘De Rode Doos’. Vanaf september vinden de concerten weer plaats in de in oude luister herstelde Grote Zaal van het verder gloednieuwe TivoliVredenburg. Tijdens het concert van 6 juni wordt groots uitgepakt door het Radio Filharmonisch Orkest en het Groot Omroepkoor onder leiding van Antony Hermus. Zij spelen muziek van Beethoven, Richard Strauss en een gloednieuw stuk van Wim Laman, Requiem Songs.
Omdat Nederlandse cultuur de Nederlanders pas opvalt als er gescoord wordt in het buitenland (geldt ook voor voetbal, overigens): Groot nieuws over het eerste gezelschap van Nederland. Bondscoach Ivo van Hove van Toneelgroep Amsterdam heeft niemand minder dan Juliette Binoche gestrikt voor een hoofdrol in een toneelstuk.
Het hoofdpersonage van Bachs Johannes Passion? Jezus natuurlijk. Mis. Het is de verteller, de evangelist, zeker in de prachtige enscenering van Dale Duesing, zeker wanneer vertolkt door Robert Burt. Waar bij gewone uitvoeringen van de Johannes de recitatieven van de evangelist vooral de aria’s en koorpassages onderbreken, vormen ze hier de dramatische kern. We zien echt de passie van Johannes.
In tegenstelling tot wat sommigen een paar jaar geleden verwachtten is 3D in de artistieke film nog steeds een zeldzaamheid. Dus als er dan in deze hoek weer eens iets opduikt maakt dat direct nieuwsgierig. En dan bedoel ik dus niet Cathedrals of Culture, het 3D-filmproject van Wim Wenders en vijf andere filmmakers met gebouwen in de hoofdrol. Dat Wenders een 3D-gelover is wisten we al.
Ik bedoel die andere 3D-première op het Berlijnse festival: Above Us All van de Nederlandse
Vanavond, 14 februari eert het Noord Nederlands Orkest in de Oosterpoort in Groningen de in 2012 overleden Simeon ten Holt met de wereldpremière van zijn orkestwerk Centri-fuga, dat hij in 1979 voltooide. Het werd tot op de dag van vandaag nooit uitgevoerd en wordt vanavond ten doop gehouden door dirigent David Porcelijn. Na de pauze klinkt bovendien Ten Holts magnum opus Canto ostinato voor vier piano’s, uitgevoerd door Sandra en Jeroen van Veen, Fred Oldenburg en Irene Russo. Eerder deze week voerden andere pianisten het ook al uit in het Amsterdamse Concertgebouw.
Regionale kranten doen vrijwel niet meer aan echte cultuurjournalistiek. We weten dat, want het was de reden waarom we Cultuurpers ooit opgericht hebben. Hoe erg het er nu, 5 jaar later, voorstaat met kunst in de regio en de manier waarop de krant ermee omgaat, bleek deze maand in Tilburg.
Tijdens Writers Unlimited mengen schrijvers zich vaak clandestien onder het gewone volk. En dan vooral de jongere, internationale auteurs, in tegenstelling tot de Adriaan van Dissen van deze wereld die geen stap kunnen verzetten zonder bedolven te worden in een scrum van literaire groupies. Zo kan het dus gebeuren dat je meerdere malen bier staat te drinken met iemand die ineens, geheel onverwacht, een geniaal auteur blijkt te wezen. Zoals Andrès Neuman.
Hoe kan een doorgaans heel gewone, aimabele theaterdirecteur opeens naar buiten komen met de mededeling dat een paar orkesten weg kunnen en het Nationale Ballet moet worden geoutsourced? Wij vroegen ons dat af en togen gisteren naar de parkeergarage bij het Concertgebouw.
Prokofjevs De speler is anderhalf uur toneel, waarna het na de pauze écht opera wordt. Dat ligt niet aan de solisten, niet aan de regie of decors en al helemaal niet aan het uitmuntend spelende Residentie Orkest onder leiding van Marc Albrecht. Misschien zijn muziek en libretto wel te vernuftig, was Prokofjev wel te trouw aan het boek van Dostojevski om er een echte opera van te maken. En misschien is Andrea Breth wel een te goede toneelregisseur voor deze opera. “Kijk vooral goed naar de boventiteling,” vertelde ze vlak voor de première, “zodat u niets mist.”
Vergeet de uren die vooraf gingen, denk niet aan de twee uren die nog volgen. Dit is het moment. Het Nibelungenhaat-motief en het Hagen-motief klinken, maar vervormd. Ze botsen. Ze kunnen het niet eens worden, We horen iets vaags triomfantelijks, maar tegelijkertijd dreiging.
Vijf redenen om naar de expositie ‘’Schönberg & Kandinsky’’ in het Joods Historisch Museum te gaan. En twee waarom je een bezoek achterwege kunt laten.
Jet Bussemaker is tevreden. De komende paar jaar zal er over de subsidies die onder haar regime vallen, weinig gezeurd worden. Dat stelt zij in haar brief van dit weekend. Immers, de basis van het systeem ligt vast: er zijn grote musea, symfonie-orkesten, opera- en theaterclubs wier subsidie in beton gegoten is. Of liever gezegd: uit klassiek marmer gehouwen, want geld krijg je
Nederlands 
English (UK) 
Français