We zijn allemaal een beetje bang de controle te verliezen. Dus zijn we huiverig om ‘Europa’ leuk te vinden, schrikken we ons rot van de ongekende wereldmachten die in onze mobiele communicatieapparaten schuilen en vinden we de ov-chipkaart een onding, terwijl we iedere dag weer worden gemotiveerd om nieuwer, beter, hoger, meer, te willen.
In het katholieke Limburg kreeg ik elke week catechismusles op de lagere school. “Waartoe zijn wij hier op aarde?”, vroeg mijnheer pastoor. Met de hele klas dreunden wij het antwoord: “Om hier en in het hiernamaals gelukkig te worden.” Een vergelijkbare vraag drong zich gisteravond aan mij op tijdens de uitvoering van de opera Faust van Charles Gounod bij De Nationale Opera. “Waartoe gaan wij naar het theater?” Voor mij luidt het antwoord: “Om geraakt, gelouterd, ja misschien zelfs wel gelukkig te worden.” Gezien de lovende kritieken verwachtte ik dat dit inderdaad het geval zou zijn.
De digitale doekenstrijd in de bioscoop laat nog even op zich wachten. Voorlopig profiteert de filmliefhebber, zo blijkt uit onderzoek.
Zo’n kleine twee jaar geleden werd de digitalisering van het Nederlandse bioscoopbedrijf afgerond. Alle bioscopen en filmhuizen projecteren sinds 2012 digitaal. In de projectiecabine betekende het verdwijnen van de 35mm apparatuur een aardverschuiving.
De vallei van verbijstering. Veel mooier komen titels niet, dan die van ‘The Valley of Astonishment’. Het voorlopig laatste toneelstuk van de theaterlegende Peter Brook komt naar Amsterdam. Het Holland Festival gaf mij en twee journalisten van respectievelijk Parool en NRC, de gelegenheid om met de bij leven al legendarische regisseur te praten. Best bijzonder, want de man die een hele generatie theatermakers en toeschouwers betoverde met voorstellingen als de negen uur durende Mahabharata in Avignon, geldt als een godheid onder theaterkenners en -liefhebbers.
In 2001, toen Rotterdam Culturele hoofdstad van Europa was, sloeg een aantal instellingen de handen ineen en hieruit werden in 2005 de Rotterdamse Operadagen geboren. Het streven is in de operahuisloze Maasstad toch vernieuwend muziektheater te programmeren, vaak op ongebruikelijke locaties. Dit jaar vindt de negende editie plaats, van 17 tot en met 25 mei, met als thema ‘broederschap’.
‘Harry Partch wist precies wat hij deed. Hij koos hele specifieke bourbonflessen uit om die 43 stappen in de octaaf in te vullen. Zo maakte hij muziek die heel toegankelijk is, maar ook heel ongrijpbaar. En dat is wat goede kunst moet doen.’
Minister Filipetti heeft groen licht gegeven. Emio Greco en Pieter Scholten worden inderdaad de nieuwe artistiek leiders van CNN Ballet National de Marseille. Een gezelschap met dertig dansers, 60 werknemers in totaal, in een gebouw met 9 studio’s en een theaterzaal. Wie krijgt dat in Nederland nog voor elkaar?
Een sitcom hebben ze al. De vrouwen. Girls is een doorslaand succes, dus wie beter dan de licht snobby Girls-ster Jemima Kirke kan uitleggen waarom vrouwen uit de kunst weggehouden zijn? Inderdaad. Niemand, dachten ze bij het nogal innovatief opererende Tate, en dus lieten ze haar op een vrolijke, maar ook trefzekere manier uitleggen waar het misging tussen de kunstwereld…
Soms kan een programma van Writers Unlimited je op het verkeerde been zetten. Vorig jaar was de late night talkshow over literaire seks een hilarisch hoogtepunt – pun intended – van het festival. Dit keer viel er in het programma Let’s talk about sex bar weinig te lachen.
Vergeet de connotaties met Salt N Pepa. De Indonesische Linda Christanty schrijft niet over ‘happy seks, maar over bittere seks als machtsmiddel, als vorm van dwang en geweld.’ Daar werden we even stil van.
Kerst heeft het bioscoopjaar 2013 gered. Leek het begin december nog niks te worden met het bioscoopbezoek, de laatste drie weken van het jaar hebben veel goedgemaakt – met dank aan Hobbit 2.
2013 sloot af met 30,8 miljoen bezoekers, zo maakte Wilco Wolfers, voorzitter van de Nederlandse Federatie voor de Cinematografie bekend op de nieuwjaarsbijeenkomst van de bioscoopbranche. Best bezochte film
Hoe kan een doorgaans heel gewone, aimabele theaterdirecteur opeens naar buiten komen met de mededeling dat een paar orkesten weg kunnen en het Nationale Ballet moet worden geoutsourced? Wij vroegen ons dat af en togen gisteren naar de parkeergarage bij het Concertgebouw.
Ook vanavond wordt er weer volop geprotesteerd bij een concert onder leiding van Valery Gergiev, ditmaal in het Londense Barbican. Een groot deel van de demonstranten verlangt dat het orkest zich nadrukkelijk distantieert van de Russische sterdirigent en zich openlijk uitspreekt tegen de homowetgeving in Rusland.
Het regent in het Amsterdamse Muziektheater.
Wanneer kruisridder Renaud een half uur na het begin van de voorstelling een idyllisch landschap bezingt, gaat heerlijk langzaam het doek omhoog. De opera die zich tot op dat moment op een klein en schraal landschap op het voortoneel afspeelde krijgt er een adembenemende dimensie bij.
Het Nationale Ballet zit niet stil. Voortbordurend op het 50-jarig jubileum verschijnt komend voorjaar van de AVRO een realityserie over ’s lands grootste dansgezelschap. Dit als vervolg op Bloed, zweet, en snaren over het Concertgebouworkest.
Een Brünhilde die niet in vlammen opgaat maar met een baby in de armen de Götterdämmerung doorstaat, een Senta die niet van een klif springt maar samen met de Holländer door Erik wordt neergeschoten. Niemand kijkt er nog echt van op. En Isoldes die niet doodgaan in de Liebestod zijn geen uitzondering, maar Tristan die door de tot in hemel reikende noten van Isolde als het ware uit de dood verrijst, schuin achter haar gaat staan en klankloos meezingt?
De lichamen van Fokine, Van Manen en EGPC in het nieuwe programma ‘Corps’ van Het Nationale Ballet verschillen enorm, al dansen ze allen een vorm van ballet. Het zijn de verschillen qua inzet (decoratief of expressief, gestileerde controle of individuele overgave, vol van symboliek of daarvan ontdaan) en de sleutelrol voor het ensemble, die het programma buitengewoon interessant maken. Naast het feit dat EGPC op weg lijkt naar een artistieke doorbraak.
‘Laat niemand de zaal uit gaan zonder iets mee te hebben gemaakt of gevoeld te hebben.’ Dat is zeker en vast de missie bij het werk van de Vlaamse Ann Van den Broek. Doen de stemmingswisselingen in The Red Piece je weinig, dan branden je netvliezen wel door van de wisselingen in lichtontwerp. Je zou zomaar denken dat je als publiek gemanipuleerd wordt. Maar je laat het met plezier toe.
Meer stoelen zorgen niet voor meer bezoekers. De enige manier om meer toeschouwers naar podia en musea te krijgen is: zakken met de prijs. Dit blijkt uit cijfers van het Centraal Bureau voor de Statistiek.
,,Ik heb geen theaterachtergrond, maar ik weet wel wat ik mooi vind.” Deze woorden van Cammy Mai Tran zijn typerend voor een trend onder jonge theatermakers. Ze vinden de muren tussen de verschillende kunstdisciplines maar benauwend. Steeds meer zien we ze dwars door die muren heen lopen. En als de klap achter de rug is, dwarrelt de nieuwe inspiratie rijkelijk over hen heen.
Het Bureau Promotie Podiumkunsten dat per 1 oktober wordt opgeheven, is niet het slachtoffer geworden van de cultuurbezuinigingen of de economische crisis. De Stichting Promotie Theater- en Concertbezoek (SPTC), de geldschieter van het BPP, heeft om andere, onduidelijke redenen de geldkraan dichtgedraaid.
De jonge choreografen Cecilia Moisio, Giulio d’Anna en Melissa Ellberger zijn genomineerd voor de Prijs van de Nederlandse Dansdagen Maastricht 2013.
Een man en een vrouw dansen gepassioneerd in de hal van Paradiso. Zo’n experimentele dansperformance is ongewoon voor het Amsterdamse poppaleis. Toch is het festival I Like To Watch Too hier goed op zijn plaats. Veel mensen voelen een drempel tegenover dit soort optredens, maar hier heerst precies de goede ‘in- en uitloopsfeer’ om avant-gardekunst tot iets te maken waar je gewoon naar kunt kijken en dat altijd wel iets in je losmaakt.
De samenwerking tussen pianist Tomoko Mukaiyama en choreograaf Nicole Beutler in de voorstelling ‘Shirokuro’, vorige week te zien tijdens het Holland Festival, levert een prachtig perspectief op op twee pianosonates van Galina Oestvolskaja. ‘Shirokuro’ betekent zwart-wit in het Japans. De absolute muziek van de Russische componiste wordt, ondanks sterke beelden en indrukwekkende mede-protagonisten op het toneel, nooit uitgelegd en behoudt daardoor zijn pure kracht.
Je staat er eigenlijk weinig bij stil, hoe raar stilstaan in een winkelcentrum als Hoog Catharijne is. Tenminste: als je niet stilstaat met je hoofd naar een etalage of je vingers in een bak fastfood. De code om met glazige blik door een shopping mall te zweven is zo algemeen dat het ook voor jezelf wennen is wanneer iets je dwingt om opeens
In minuut 1 van CRACKz (Dança Morta) is het al raak. De dansers van Grupo de Rua de Niterói wervelen steunend op één hand door Zuiveringshal West van de Westergasfabriek. De ruimte lijkt voor deze voorstelling gemaakt.
Nederlands 
English (UK) 
Français