Door Maarten Baanders (foto Herman Sorgeloos) Kalm staan we voor de deur van de zaal. Een beetje alsof het Holland Festival een sleur is. Niemand vermoedt dat over een paar minuten het bestaan tot bijna niets gereduceerd wordt. Het begint met duisternis. Stilte. Minutenlang. Zacht klinken voetstappen. De oren zijn er tot in detail op gespitst. Er klinkt gezang. Mahlers…
Walhalla. Iemand riep het, en inderdaad: Walhalla. Ik bedoel dan niet de Teutoonse variant van de Eeuwige Jachtvelden, maar Miss Asterix en Obelix. Op zijn Egyptisch. U mag het plaatje zelf inkleuren met donkere krullen, een onvoorstelbaar gave huid van hele romige melkchocola en dat dan gezet op een paar verborgen hakken en gesnoerd in een korset dat alles van waarde nog eens extra naar voren haalt. Amal Maher is dus zo’n vrouw voor wie een man graag zijn klokkenspel ter beschikking van de wetenschap stelt, als hem dat het privilege geeft om een paar momenten in haar buurt te mogen verkeren.
De Telegraaf benadrukt het belang van Hollands zijn, terwijl het Holland Festival de Hollanders laat meezingen met de Arabieren
Nederlands 
English (UK) 
Français