Nu geven ze qua belastinggeld al nauwelijks iets uit aan de kunsten, in Amerika. Maar velen vinden zelfs dat al te veel. Eerder berichtten we op Facebook en Twitter al over de oproep van Republikeins Amerika om de subsidiëring helemaal af te schaffen. Inmiddels heeft de voorzitter van het Nationale Amerikaanse Kunstfonds NAE (National Endowment of the Arts) een knuppel in het schaars ingerichte hoenderhok geworpen. In een blogpost op de officiële weblog van de NAE stelt hij dat er een sterke (5%) afname is van het bezoek aan kunst in het algemeen, maar dat het aantal ‘not-for-profit’ kunstinstellingen in dezelfde periode dat dit speelde, met 23% toenam.
Vooral de podiumkunsten, zo meldt de schrijver, Rocco Landesman, groeiden in het ‘not-for-profit’ deel onevenreding met de bevolkingsgroei: 60% meer, zo stelt hij.
Er is, zo stelt hij, een onevenredige verhouding tussen vraag en aanbod, en dat betekent dat de NEA die twee beter op elkaar moet afstemmen: de vraag laten toenemen, of het aanbod verminderen.
Nu ze in Amerika de koek al over minder instellingen zijn gaan verdelen (die relatief een groter deel van het budget ontvangen) stelt Landesman dat er meer moet gebeuren.
De kritiek dat de NEA daaarmee alleen geld geeft aan grote instellingen en vernieuwing tegenhoudt, pareert hij:
“We should never talk about survival of the largest; we are here to ensure the survival of the most creative and most dynamic.”
Opdat de meest creatieve en dynamische instelling overleeft, stelt hij een versterking voor van het kunstonderwijs, en wil hij dat kunstinstellingen iets van de energie overpakken die de motor zijn van het succes van grote shows als Dancing With the Stars, American Idol, Glee, en So You Think You Can Dance. Daarnaast wil hij het aantal niet optredende en kunst makende personeelsleden drastisch terugbrengen. Vroeger, immers, waren theatergroepen collectieven van creatieven die zich een plek toeëigenden. Nu zijn het bedrijven met overhead. 5,7 miljoen werknemers in de kunst, terwijl 2 miljoen daarvan uitvoerend kunstenaar zijn, beschouwt hij als onwenselijk.
Hij noemt ideeën voor nieuwe verdienmodellen, nieuwe methoden om in het digitale tijdperk te innoveren en meer gratis weg te geven.
Dit alles vanuit een diepe hartstocht voor de kunsten, natuurlijk:
“I care passionately about the arts in this country, and I believe that they will always play a vital role in who we are as an American people. But in order to get to where we need to be, we are going to have to have some uncomfortable conversations and prepare ourselves for a not-for-profit arts sector of the future that does not necessarily look the way it looks today.”
We hebben deze geluiden dichter bij huis ook gehoord.
Uw visie, graag.
Nederlands 
English (UK) 
Français 
En toch is er hoop, ook in het land dat zo ongeveer de uitvinder is van commercie als lapmiddel voor ieder probleem. Deze bijdrage van Linda Ronstadt aan dezelfde National Endowment for the Arts in 2009 mag ik u niet onthouden:
http://www.artsusa.org/pdf/news/press/Ronstadt_testimony.pdf
Hier spreekt niet alleen een beroemdheid maar ook iemand met een groot hart en een heleboel gezond boerenverstand.
Het is een vorm van een rechtlijnig verband leggen tussen aantallen toeschouwers en het aanbod. Als er minder toeschouwers komen, dan zou er ook minder aanbod moeten zijn. Maar het zegt niets over de levensvatbaarheid van de instellingen die het aanbod brengen. En zolang je niet echt weet waarom er minder toeschouwers komen, klinkt dit soort oplossingen enigszins demagogisch.
Reacties zijn gesloten.