Meteen naar de inhoud

#HF11: Japanse bedrijskantine leidt tot hallucinerende tragedie van het onvermogen

Foto: Dieter Hartwig

Op heel verschillende plekken kunnen mensen soms hetzelfde idee hebben. En nog somser leiden die gelijke ideeën allebei tot iets prachtigs. Een paar jaar geleden speelde mimegezelschap Kassys dankzij het Brabantse theater Bis de prachtig droevige tragedie ‘Kommer’, waarin collega’s zinloze tijd doorbrachten in een rouwkamer vol leaseplanten. Ieder gratuit zinnetje werd uitvergroot door machtig hulpeloze gebaren tot in het absurde door te voeren, ten koste van de leaseplanten. Het Japanse Cheltfish Theater maakt in Hot Pepper, Air Conditioner and the Farewell Speech van hetzelfde principe gebruik om een heel ander verhaal te vertellen.

Conversaties op de werkvloer hebben zelden veel om het lijf, en volgens ingewijden (zie het filmpje) is dat in Japan extreem het geval. Regisseur Toshiki Okada heeft die betekenisloze conversaties teruggebracht tot hun kale essentie en ze vervolgens vermenigvuldigd. Daar maken de spelers vervolgens ballet van, op prachtig coole loungemuziek. Dat ballet is een uitvergroting van de gebaartjes, houdingswisselingen en rekoefeningen die iedereen in een enigszins normale ongemakkelijke gespekssituatie ook doet. De combinatie is even hallucinerend als hilarisch.

Markanter nog is het, dat de figuren op het toneel ondanks het minimale dat we van hen te zien krijgen, uitgroeien tot volwaardige karakters, met elk een eigen grote, en vooral tragische levensgeschiedenis. Hoe Okada dat voor elkaar krijgt, is moeilijk te omschrijven, maar hoe dan ook een wonder dat wel vaker optreedt met grote kunst.

We zouden hier de millenium-oude traditie van de penseeltekening de schuld van kunnen geven.  Feit blijft dat dankzij het theater en een van voldoende ironie voorziene boventiteling de culturele kloof moeiteloos wordt overbrugd. Samen met de Japanners aan de andere kant van de globe verbazen we ons over hoe we met elkaar omgaan, en hoe belachelijk ons normale gedrag eigenlijk is.

 

Gezien: 12 juni 2011 in Frascati Amsterdam.

Reacties zijn gesloten.

Wijbrand Schaap

Cultuurjournalist sinds 1996. Werkte als toneelrecensent, columnist en verslaggever voor Algemeen Dagblad, Utrechts Nieuwsblad, Rotterdams Dagblad, Parool en regionale kranten via de Geassocieerde Pers Diensten. Interviews voor TheaterMaker, Theaterkrant Magazine, Ons Erfdeel, Boekman. Podcastmaker, experimenteert graag met nieuwe media. Cultuurpers heet het geesteskind dat ik in 2009 op de wereld zette. Levenspartner van Suzanne Brink huisgenoot van Edje, Fonzie en Rufus. Zoek en vind mij op Mastodon.Bekijk alle berichten van deze auteur

Privé Lidmaatschap (maand)
5 / Maand
Voor natuurlijke personen en ZZP’ers.
Geen storende banners
Een speciale nieuwsbrief
Eigen mastodon-account
Toegang tot onze archieven
Klein Lidmaatschap (maand)
18 / Maand
Voor culturele instellingen met een omzet/subsidie van minder dan 250.000 euro per jaar
Geen storende banners
Een premium nieuwsbrief
Al onze podcasts
Eigen Mastodonaccount
Toegang tot archieven
Zelf persberichten (laten) plaatsen
Extra aandacht in berichtgeving
Groot Lidmaatschap (maand)
36 / Maand
Voor culturele instellingen met een omzet/subsidie van meer dan 250.000 euro per jaar.
Geen storende banners
Een speciale nieuwsbrief
Eigen Mastodonaccount
Toegang tot archieven
Deel persberichten met ons publiek
Extra aandacht in berichtgeving
Premium Nieuwsbrief (substack)
5 proefabonnementen
Al onze podcasts

Betalingen geschieden via iDeal, Paypal, Creditcard, Bancontact of Automatische Incasso. Wilt u liever handmatig betalen, op basis van een factuur vooraf, rekenen we 10€ administratiekosten

*Alleen bij een jaarlidmaatschap of na 12 maandelijkse betalingen

nl_NLNederlands