Pet van de Luijtgaarden heeft iets met verzamelingen. Hij verzamelt ze dan ook. Maar omdat hij kunstenaar is wil hij ook iets met die verzamelingen zeggen: ‘Ik ben vooral bezig met de maatschappij. Ik vind dat we ten onder gaan aan overproductie en om dat te laten zien wil ik juist over de top gaan.’ Daarom staat nu dat project ‘Ruilen met Robinson‘ in Utrecht: een hele jaarbeurshal gevuld met een doolhofachtig landschap, opgebouwd uit wat mensen niet meer gebruiken, ‘Ik zet al deze spullen neer om de mensen te laten beseffen hoeveel spullen ze eigenlijk wel niet hebben, en hoeveel ze vooral gedachteloos wegdoen.’
In weerwil van het kunstzinnige doel van de expositie trekt ‘Ruilen met Robinson een minder kunstzinnig publiek dan Pet’s eerdere project ‘Gullivers Verzamelingen‘: ‘Omdat er nu echt geruild kan worden komen er nu ook echte koopjesjagers, mensen die met iets lelijks aankomen, en met iets moois terug willen.’ Het levert soms een iets andere sfeer op, maar ook dat past wel in het project, vindt hij. Een mooi voorbeeld van het misverstand tussen kunst en koopjesjacht is het item dat het Jeugdjournaal maakte, met als titel: ruilen doet huilen:
Ik liep deze week met Pet van de Luijtgaarden, voor de show gehuld in zijn speciale outfit, door de hal en sprak over wat er allemaal te zien is. Het opblaaskunstwerk in het midden van de zaal zorgt voor de nodige sfeerbepalende ruis.
Nederlands 
English (UK) 
Français 
