Vijf dingen die we geleerd hebben van de opera amuse Sweeney Todd

• Wat: een voorproefje van de ‘musical thriller’ Sweeney Todd

• Locatie: de grootste repetitieruimte van de Nederlandse Reisopera

• Aanwezig: vrijwel de gehele cast, honderdvijftig gasten

• Menu: brood, pasteitje, een even fraai als smaakvol toetje

• Drank: water, rode / witte wijn én Bloody Mary’s, compleet met bleekselderij als roerstaaf, Worcestersaus, Tabasco, peper (en zout, nergens voor nodig), citroen (had limoen moeten zijn), zelf te bereiden

(1) Hoe maak je een Bloody Mary

Voor sommige gasten is het even schrikken. De ingrediënten staan wel op tafel, maar wat nu? Geen zorgen, Sanne Wallis de Vries en Dale Duesing geven vanaf hun kookeiland advies: niet meer dan paar druppeltjes Tobasco, let op de verhouding wodka / tomatensap, Worcestersaus voegt echt wat toe. ‘Het is de bedoeling dat u allemaal dronken wordt,’ aldus gelegenheidspresentator Gable Roelofsen.

(2) Hoe stel je een cast samen

Sweeney Todd is geen gewone musical over een van de beruchtste seriemoordenaars. Om te beginnen is hij grotendeels doorgecomponeerd. Geen liedje, scène, liedje, scène dus, zoals in de verfilming met Johnny Depp. De vocale eisen zijn daarnaast zeer gevarieerd. Van te moeilijk voor vele musicalzangers tot juist opzettelijk geschreven voor acteurs. De cast die de Reisopera bijeen heeft verzameld heeft het allemaal.

Afgaand op wat ‘oude rotten’ Dale Duesing (in de titelrol), Harry Nicoll en Richard Stuart laten horen en zien, belooft deze productie een memorabele te worden. Voeg daar dan nog Tyler Clarke en Nina Lejderman bij, cabaretière Sanne Wallis de Vries in de droomrol van de op z’n zachtst gezegd maniakale taartenbakster Mrs. Lovett en musicalster Doris Baaten (nu te zien in Zij gelooft in mij, maar zij zong deze musical twintig jaar geleden al bij… Joop van den Ende) en je hebt een perfecte cocktail. Zeker wanneer Gable Roelofsen, vooral aan de weg timmerend als regisseur en acteur, Tobias Ragg speelt. En dus ‘Not while I’m around’ zal zingen – in handen van pakweg Barbara Streisand een aanslag op het glazuur – maar nu hopelijk wél echt ontroerend. Want…

(3) Stephen Sondheim is een genie

Niet alleen door zijn teksten, ‘hij is soms gewoon te slim’ verzucht Harry Nicoll, niet alleen door zijn prachtige melodieën, maar bovenal doordat hij alles in dienst stelt van de personages. Dat bleek al toen hij Leonard Bernstein van de teksten voor West Side Story voorzag, maar vooral in zijn eigen werk. Lees de tekst van Sondheims grootste hit (en niet eens zijn beste nummer), ‘Send in the clowns’, er maar eens op na. Bovendien: wie een andere musical zonder echt plot baseert op een schilderij (‘Un dimanche après-midi à l’Île de la Grande Jatte’ van Georges Seurat), daarnaast doodleuk Mozart, Stravinsky en Alban Berg citeert, nee, die kan niet meer stuk. Bij deze amuse horen we een prachtig kwartet, waarbij Sweeney zijn mes gebruikt, terwijl tegelijkertijd een schrijnend liefdesduet klinkt. Eat your heart out, Andrew Lloyd-Webber.

(4) Regisseur Marcel Sijm en dirigent Jeroen Sleyfer zijn van vele markten thuis

Naar eigen zeggen in Friesland opgegroeid tussen de revue en operette. Daarna regisseerde hij al snel veel opera’s, waaronder Der Freischütz en Snow White bij de Reisopera en Legende bij de Nationale Opera. Dat ook werken met jong talent hem niet vreemd is, bewees hij onlangs met Viviers Kopernikus.

Dirigent, componist en arrangeur Jeroen Sleyfer is al even veelzijdig. En zijn musicalervaring is immens. We noemen: Hij gelooft in mij, Soldaat van Oranje, Ciske de rat, Petticoat, Mama Mia, Chess – enfin die lijst is eindeloos. En oh, hij was ook nauw betrokken bij Symphonica in Rosso van Doe Maar. Hij dirigeert nu het Gelders Orkest: ‘Voor hun doen vrij klein; 32 man in de bak, maar voor een musical ongekend groot.’ En, zo vertelt Sleyfer er meteen bij: ‘Wel versterkt, net als de solisten…’

(5) Zo’n amuse smaakt naar meer

De formule is ijzersterk. Na amper tien dagen repeteren aan het publiek laten zien wat je aan het maken bent. Gewoon in het gebouw waar de uiteindelijke voorstelling vorm moet krijgen, in een ontspannen sfeer en waarbij iedereen even benaderbaar is. ‘Ze zijn allemaal wel heel erg goed,’ fluistert Sanne Wallis de Vries nadat zij ‘The worst pies of London’  heeft gezongen. De koorzangeres tegenover haar knikt. Geen wonder dat deze amuse stijf uitverkocht is en naar meer smaakt. Naar heel veel meer, ook zonder Bloody Mary in de hand.