Hoe luister je naar een minderjarige Nobelprijswinnaar? De Speechdokter recenseert: Malala

Deze maand is het twee jaar geleden dat het 14 jarige schoolmeisje Malala werd neergeschoten door een Talibanstrijder in Pakistan, omdat ze opkwam voor haar recht op onderwijs.

Twee jaar later, 10 oktober 2014, kreeg Malala, nu een 16 jarig schoolmeisje, de Nobelprijs voor de Vrede. Het was niet haar eerste prijs, en ook niet haar eerste (dank) speech. Alle reden om haar retorische vaardigheden eens nader onder de loep te nemen. Allereerst de bekendste speech van Malala Yousafzai, die ze hield voor jongeren en afgezanten van de (daar zijn ze weer) Verenigde Naties. De VN speech duurt 18 minuten en de eindeloze reeks bedankjes aan familie en wereldleiders lijkt op het eerste gehoor niet het boeiendste onderdeel van deze voordracht. Maarrr….

 

 

..deze waslijst aan bedankjes is geen toeval. Wat het meest opvalt aan de stijl van Malala is dat ze  een woord of frase  herhaalt. Zoals ‘ fear’ of ‘ right’ of ‘dreams’.

 

 

Wat ook opvalt is dat ze schreeuwt, de volle 18 minuten lang. De vraag is, waarom? Zijn het zenuwen of is gedrevenheid? Heeft de kogel geleid tot een gehoorbeschadiging of spreekt ze normaliter zonder microfoon? Is het een cultuur- of leeftijdsverschil? De technische kwaliteit van een speech is soms heel moeilijk te beoordelen als je de context niet kent.

Wat vooral te zien is, is de overtuigingskracht. Ik zie geen spoor van nervositeit, alleen maar pure overtuiging. Even spieken op een blaadje heeft ze niet nodig. Ze kent de tekst uit haar hoofd, of raker omschreven, uit haar hart. Ze heeft geen terughoudendheid om grote woorden te gebruiken en om zichzelf te plaatsen in een traditie van wereldverbeteraars en vredesstichters.

 

Ook zonder alle achtergronden en details te kennen is deze speech, in een woord; indrukwekkend. De context blijft belangrijk. In de bedankspeech voor haar nobelprijs is het volume acceptabel en is er meer rust. (Spreken voor de VN kan niet anders dan een stressvolle factor zijn. ) Er is zelfs ruimte voor een poging tot een grapje.

Wie zich afvraagt of deze bevlogen en ietwat dik aangezette manier van spreken van na de moordaanslag (en de bijbehorende publicitaire mallemolen is) kijke nog even naar dit filmpje.