Salena Godden op #wn17: ‘Deze stad is een duif die voortstrompelt op één verminkte poot’

In ‘My Secret City’ droegen zaterdag tijdens het festival Winternachten zeven schrijvers een verhaal voor over ‘hun eigen verborgen stad’: Mircea Cartarescu, Rodigro Hasbún, Hanna Bervoets, Piotr Ibrahim Kalwas, Olga Grjasnowa, Maarten van der Graaff en Salena Godden schreven over de stad die ze niet zien als ze de deur uitlopen, maar af en toe en onverwachts tegenkomen. In fictie, of dichter bij hun eigen werkelijkheid.

Dichter Salena Godden, wier werk nog niet in het Nederlands is vertaald, is een bekende Britse dichter en performer. Dat ze met regelmaat op festivals en radio optreedt, was te merken aan haar krachtige, meeslepende voordracht.

Salena Godden: ‘Mijn geheime stad’

Deze stad is vervuild. Het is een gebroken naald. Deze stad draait rond in cirkels, een neerwaartse spiraal, die elke morgen opwekt tot dezelfde misgrepen. Deze stad heeft haast en luistert niet naar het roepen van de hongerlijders en de armen. Deze stad is een duif die voortstrompelt op één verminkte poot. Deze stad bedelt in de goot, slaapt onder de grachtbrug en knauwt op oude kippenbotten. Deze stad is een vuilstort. Ze is afgesneden van andere steden, een eiland op drift, vol riooldrab en ziekte. Dit is een braakland, niets gedijt er en niets goeds komt er op. Er is geen tuin waar nieuwe dromen kunnen bloeien. Deze stad is een wc en de muren zijn volgekrabbeld, krantenkoppen verspreiden angst, onwetendheid en onverdraagzaamheid. Deze stad heeft geen verbeelding, ze kan zich niet voorstellen dat ze ongelijk heeft. Deze stad heeft hoge grijze muren, zodat je de hemel niet ziet. Deze stad is vettig van de schaamte, het bloed op de vuile handdrukken en de beduimelde dollarbiljetten. Deze stad stinkt naar vette roze, sigarenrokende politici die goud en olie oppotten.

Mijn geheime stad is geen geheim omdat ik weet dat jullie er allemaal ook naar toe gaan. Als ik mijn ogen sluit, zie ik dat jullie er zijn. Een kompas is niet nodig, jullie hart weet haar te vinden. Deze geheime stad is een blauwe, rondtollende bol die blinkt van idealisme, bezaaid is met bladzijden, gefluisterde gedichten en gebeden. De kerken zijn gebouwd met boeken. Van kunst en wetenschap leven we en woorden en visoenen voeden ons. De wijde blauwe hemels trillen van muziek en water, je kunt de hemel in vallen en zwemmen door het licht als je moedig genoeg bent om los te laten en te geloven. Als ik er ben, geloof ik dat we vrij zijn.

Ik aarzel voor ik wakker word, voor ik mijn ogen opsla en mijn blik laat rusten op deze geheime stad. Ik kan de zoete, wilde vruchten proeven van een betere wereld, de warmte van de zon en de gloed van de menselijke goedheid. Ik kan het lachen van apen horen en het zingen van de fluiter. Ik weet dat deze plek niet geheim is. Ik heb jullie er gezien, wij allemaal stelden ons dezelfde heerlijke plek voor. Wanneer ik in de ochtendtrein zit en uit het raam staar, zie ik onze geheime stad in al jullie ogen. Ik herinner me onze vreugden, wensen en hoop, een verlangen naar vrede. Het is een mooie wereld omdat we zowel hier als daar zijn, ook al is dat alleen maar in onze dromen.

Saturday Night Unlimited, Winternachten 2017, Den Haag.