We hebben een enorme behoefte aan magie en een wondertje op zijn tijd. Sommige mensen denken dat je dat kwijt raakt als je opgroeit en/of kinderen krijgt, maar niets is minder waar, natuurlijk. En als je mocht twijfelen, zou ik het ons gunnen dat meer theatermakers voor volwassenen weer eens teruggrijpen op de magie waar je in je kindertijd nog voor open stond.
Ga dus een keertje kijken bij goed jeugdtheater, als je vindt dat het theater vol volwassenen te veel egodocumenten of uit depressie geboren levensfilosofie bevat.
Hurken
Ik was donderdag 6 april in de gelukkige omstandigheid om het weer eens mee te maken bij het NUT, tijdens een voorstelling op de Willibrordschool in Vleuten. Een zaaltje vol vier- en vijfjarigen van alle denkbare kleur en twee acteurs die perfect weten hoe je dat doet: toveren met bijna niks. Yara Piekema en Roan Ten Cate laten zien hoe je niet op je hurken hoeft om moeiteloos een leeftijdsverschil van decennia te overbruggen.
De tourneeauto van Het NUT
King Bling Bling heet het stuk, en alles, decor, muziek en kostuums, past in de goudgespoten tweedehands middenklasser waarmee het gezelschap door het land toert. De tekst van Floor Leene is, zoals we dat inmiddels van haar gewend zijn, speels en zo aards en stevig dat die goed voor een volwassen publiek overeind blijft.
Hebberig
Wij, ouden van dagen, behoren nu helaas niet tot de doelgroep. Dit stuk, over een meisje dat de nacht voor haar verjaardag niet kan slapen en stiekem haar cadeautjes al wil uitpakken, lijkt simpel, maar omdat de auteur er gelijk een heel verhaal over Koning Midas bijhaalt, verveelt het geen moment.
Die les over hebberigheid herkennen we allemaal. Die mythische koning, die een millennium of wat terug een wens te veel deed (‘dat alles wat ik aanraak in goud verandert’), houdt het kleine meisje met haar hebberigheid een gouden spiegel voor.
Spandau Ballet
De zaal leeft dankzij het volwassen spel moeiteloos mee en gaat in op alle hoogte- en dieptepunten. Simpele liedjes (welke student gaat daar tegenwoordig niet loos op?), worden afgewisseld met een prachtige vertaling van het best ingewikkelde nummer ‘Gold’ van Spandau Ballet. Tijd voor de aanwezige groepsleerkrachten om stiekem uit hun dak te gaan.
Noem me simpel, maar het zijn voorstellingen als deze die me weer doen geloven in de kracht van theater. Het is immers die kunstvorm waarin je met een simpel woord een wereld binnen kunt gaan: niet omdat iemand je alles uitlegt, maar omdat je dat zelf doet.
Die magie, die unieke coöperatie tussen publiek en maker, zag ik deze regenachtige ochtend in Vleuten aan het werk. Het was een wonder.
