Je kunt je afvragen wat er in Tilburg Noord in het drinkwater zit. Want hoe komen die zes spelers van het ensemble van Het Zuidelijk Toneel uit Tilburg anders aan die tomeloze energie? Of zijn het de hallucinerende dampen van de asfaltfabriek die het decor vormt van Not Quichot? Wereldliteratuur on acid is al langer het unique selling point van het rijksgesubsidieerde theatergezelschap voor Brabant, en ik moet bekennen, dit is mijn eerste kennismaking, maar wat een knotse toestand weten ze er, onder bezielde leiding van Sarah Moeremans, van te maken.
Theaterfestival Boulevard in Den Bosch heeft er met de parkeerplaats van De Gruyterfabriek een nieuwe locatie bij voor de bijzondere voorstellingen die ze – zeker dit jaar – buiten de gebaande paden van het pluchen theater brengen. Door Frits van de Bussen keurig begeleid, ga je als toeschouwer op reis, waarbij die reis eigenlijk al een deel van de voorstelling is. Zeker naar ‘Not Quichot’.
Belachelijk veel energie
Het Zuidelijk Toneel en schrijver Joachim Robbrecht hebben er met zijn allen een deconstructie van gemaakt. Het 400 jaar oude meesterwerk van Cervantes over een boekenwurm die in zijn eigen fantasie gaat geloven en als koene ridder in gevonden blik en op een gammel paard ten strijde trekt tegen de wereld, is verplaatst naar de 21ste eeuw waar ene Q legendestatus kreeg door zijn bestelbus aan te zien voor een 40-tons semi.
Over die legendevorming gaat het bij de zes spelers en dat doen ze met zo belachelijk veel energie dat het je vanaf de tribune soms gaat duizelen. Het is ook allemaal wat veel: die zendermicrofoons zouden fluisteren op locatie mogelijk moeten maken, maar ze schreeuwen er zo hard doorheen dat je je afvraagt of ze die krengen niet gewoon thuis hadden kunnen laten. Nu werd het bij tijden wat vermoeiend, en dat ging ten koste van de subtiliteit en lol tussen de groteske kolder heen.
Meer JOMO
Zulke rust was er eerder op de dag wel bij het prachtig serene ‘Ergens’. Met een VR-bril op je hoofd ervaar je daar hoe het is om niet mee te kunnen doen, om te zien hoe de kinderen in de verte gaan spelen en jij aan je plek gebonden bent.
Ergens vond ik dat op dat moment trouwens helemaal niet erg. Tegenover het platgeslagen fomo (fear of missing out) dat veel Gen Z’ers dwingt om met zijn allen dezelfde foto te nemen, hebben we inmiddels gelukkig ook jomo (the joy of missing out): het gelukzalige gevoel dat je dit keer even niet mee hoeft te doen, dat je de vakantiefile de vakantiefile kunt laten en de vernederingen bij een willekeurig douanekantoor niet hoeft te ondergaan.
Ook voor zoiets ga je dus naar Boulevard in plaats van op vakantie. Met de vlam in de pijp. Je kunt er bovendien toch nooit alles zien. Heerlijk.
