Openingsspeeches. Elk festival heeft er een. Of twee. Je moet er doorheen. Als gast, maar ook als gastgever. Er zou iets op gevonden moeten worden. Natuurlijk moet er een punt gemaakt worden, een vlag gehesen, een champagneflesknal ingeleid. En ook moeten de sponsoren bedankt worden. In deze tijden van een zich terugtrekkende overheid zijn dat er elk jaar meer. En een sponsor die je dit jaar niet noemt is hoogstwaarschijnlijk volgend jaar weg. Dus ja, de openingsspeech.
Bij Theaterfestival Boulevard zou het een idee zijn om er volgend jaar eens iets heel anders mee te doen. Niet alleen omdat de lijst te bedanken mensen schier eindeloos is, maar ook omdat het festival te groots en meeslepend is om iets exclusiefs voor de eregasten te doen. Het is er misschien gewoon te Brabants voor.
Misschien komt het ook omdat bij de opening van Theaterfestival Boulevard, op 3 augustus in den Bosch, de uit Amsterdam ingevlogen gastspreker iets te lang van stof was. Wat weer tot gevolg had dat de eregasten op het tuinterras van het Josephkwartier even luid door zijn voorgelezen column heen praatten als gemiddelde concertbezoeker in Paradiso.
Grootsch
Volgend jaar dus iets anders doen met die opening. Iets grootsch. Moet te bedenken zijn. Want Theaterfestival Boulevard begint echt grootsch te worden. De voorstelling waarmee het festival opende, ‘Imitation of Life’ van Kornél Mundruczó, is er een van Holland Festival allure. Technisch overdonderend, loepzuiver gespeeld en inhoudelijk iets om nog heel lang over na te denken.
Voor deze voorstelling, geïnspireerd op een nieuwsgebeurtenis in Boedapest twee jaar geleden, trekt de Hongaarse regisseur Mundruczó alles uit de kast. In dit geval ook letterlijk, omdat het decor dat een schamel huurappartement voorstelt, halverwege de voorstelling als in en vertraagde wasmachine een hele slag ondersteboven wordt gekanteld. Alles gaat kapot.
Shredder
De tijd en de bureaucratie wordt hier weergegeven als een allesverwoestende shredder, die levens vermaalt en ervoor zorgt dat iedere volgende generatie in een nog grotere shitzooi mag beginnen als de generatie ervoor geëindigd is.
Voorwaar geen vrolijk wereldbeeld, wat onze vrienden uit het oosten ons voorschotelen. En dat gold eigenlijk voor alles wat ik de openingsdag meemaakte. ‘MaiTé, het meisje en de vogel’ van het Vlaamse Froefroe was een lesje in somberheid voor kinderen vanaf 6 jaar. Prachtig fijnzinnig schaduwpoppenspel dat laat zien hoe we evolueerden van dinosaurusdodende apen tot ruimtereizigers die bij aankomst op een vreemde planeet beginnen met het jagen van de lokale vogel omdat er tenslotte gegeten moet worden.
Prachtige muziek, overigens. De elektrische gitaar had alle David Bowiefilters open staan, de blazer deed wonderlijke dingen en voor een diepe marimba mag je me elke nacht wakker maken.
Drank
Ik maakte ook nog een dingetje mee in een tentje. Assholism is een soort pastiche op New Yorkse burlesque en Andy Warhol met veel lillend vlees en Het Nationale Theater. Mij ontging de lol van het ‘publiek uitschelden voor normale mensen’ een beetje, maar wellicht kwam dat ook doordat het nog maar vier uur ’s middags was en dus te vroeg voor de drank die ze erbij adviseren. Uw ervaring aan het eind van een bierovergoten avond zal wellicht spannender zijn.
Deze wat minder optimistische start van het mooiste meest bourgondische festival van Nederland kan eigenlijk helemaal geen kwaad. Zo vrolijkstemmend is het allemaal niet, wat er om ons heen gebeurt. De gesprekken tussen de profs gingen de hele dag ook eigenlijk over de inmiddels blijkbaar al geregelde herziening van het kunstenbestel. En Trump. Kan natuurlijk ook aan mij liggen.
Mooi zou het zijn als op zeker moment de zon van de relativering doorbrak. Nog negen dagen te gaan: ik heb er het volste vertrouwen in.
Aanbieding!
Ik kom je graag tegen tussen 3 en 13 augustus, op vakantie in Den Bosch. En kun je er niet bij zijn, abonneer je dan op onze speciale, dagelijks bijgewerkte Festival Boulevard nieuwsbrief!
English (UK) 
Nederlands 
Français 
