Yesterday, I read this update from Madeleine Matzer on facebook:
‘Twee jaar geleden koos ik dit uitzicht. Zo mooi. Zo stil. Zo sereen. En zo goed passend in het hectische en dynamische leven dat ik normaal gesproken leid. Waanzinnig zinnig werk met prachtige en inspirerende collega’s, een groot en heerlijk sociaal netwerk, en dan ook nog al die kansen op films, theater, musea, terrasjes, wandelpaden, steden, lezingen, concerten, dansavonden, ceremonies, zeezichten, cursussen, ontmoetingen, vakanties, roadtrips, oneindig veel… Oneindig veilig. Daarna thuiskomen en dit uitzicht zien maakte me blij, rustig, met mezelf. Heerlijk om alleen te zijn, dan..
En nu…
Het uitzicht is hetzelfde. Gelukkig even mooi. Stil. Maar sereen?’
Reden genoeg om de theatermaakster uit te nodigen voor een gesprek over doorwerken in tijden van lockdown. We hebben het over rust, over isolement, over afgebroken tournees, en – vooral – over nieuwe plannen. Matzer werkt aan een nieuwe tekst voor een stuk dat later dit jaar uit zo moeten komen. Geïnspireerd op het ziekteproces van haar moeder, die 14 jaar aan Alzheimer leed voor ze vorig jaar stierf, schrijft Madeleine nu over wat er ook voor moois gebeurt in zo’n langdurig proces, in een ziekte die veel van ons ook boven het hoofd hangt:
‘Ze keerde langzaam terug naar haar fabrieksinstellingen, dat is ook iets heel puurs.’
English (UK) 
Nederlands 
Français 
:%20Madeleine%20Matzer%20over%20terugkeren%20naar%20de%20fabrieksinstellingen.){kind=link}