Ze heet Sara Wookey en is een goede bekende in de internationale danswereld. Toen deze choreografe en danseres met 16 jaar ervaring een kans kreeg om te auditeren voor een optreden in een vermaarde performance van de wereldberoemde kunstenares Marina Abramovich, greep ze die natuurlijk aan. Ze auditeerde en kwam met zes anderen door de auditie heen, maar niet dan nadat ze een contract had ondertekend om tegen niemand over de auditie te spreken, op straffe van een dwamgsom van 1 miljoen dollar.
Nu spreekt ze, want ze verzet zich tegen de arbeidsvoorwaarden die bij dit optreden golden. Het betrof een performance tijdens een diner in het Museum of Contemporary Art in Los Angeles, waarvoor de plaatsen voor 100.000 dollar per stuk waren verkocht. Wookey moest daar vier uur lang naakt en doodstil achteroverliggen op een tafel, als onderdeel van het kunstwerk. Het honorarium hiervoor bedroeg welgeteld 150 dollar, en dan ging men er van uit dat de 15 uur repetitietijd op eigen kosten werden gemaakt.
Wookey verzet zich niet tegen de rol, noch tegen Abramovitsch, maar wel tegen het feit dat er in de VS nog steeds geen goede afspraken zijn over de arbeidsvoorwaarden voor podiumkunstenaars. Een minimumvergoeding, zoals gebruikelijk in Europa en Canada, bestaat niet.
Overigens zijn de vergoedingen voor podiumkunstenaars in Nederland doorgaans beter geregeld, zolang ze maar bij een gesubisdieerd gezelschap zijn aangesloten. Dansers en toneelspelers zonder CAO zijn hier ook slecht af. Musicalacteurs krijgen doorgaans 1500 euro bruto in de maand voor werkweken van 6 dagen, waarin meestal in totaal 8 shows moeten worden gespeeld.
Dan is Sara Wookey nog goed af.
Lees hier de open brief van Sarah Wookey aan haar collega’s
Nederlands 
English (UK) 
Français 
Lees de brief van filmmaker Yvonne Rainer over deze kwestie: http://www.tumblr.com/tagged/yvonne+rainer
De woede in Amerika richt zich nu ook tegen deze uitwas van de Amerikaanse ‘geefcultuur’. Hoe ver moet je gaan om nog geld van de allerrijksten los te krijgen? Het MoCA laat de naakte danseressen immers als tafelversiering op een dinertafel liggen, waarbij de dames ook oogcontact moeten maken met de tafelgasten. Hoewel die te horen krijgen dat ze de ‘kunstwerken’ niet mogen aanraken, is niet uit te sluiten dat na het derde glas Californische wijn de geefcultuur toch plaatsmaakt voor de al even bekende Amerikaanse ‘Graaicultuur’.
Reacties zijn gesloten.