Sociale media en kunst verbinden mensen, maar Egypte blijft nog even weg #vvu

De lijnen met Egypte blijken slecht, de agenda’s gaan niet altijd samen. Tijd voor de Nederlandse kunstenaars die bij het project betrokken zijn om een Plan B in te stellen. Michaela Tettamanti uit Argentinië en Joosje Duindam uit Nederland vertellen wat dat inhoudt. Het interview is in het Engels, omdat de meeste gesprekspartners geen Nederlands spreken.

Ondertussen hadden wij via email contact met Rana ElNemr, de kunstenares die in Egypte aan haar kant van het project werkt.

Rana, kun je ons vertellen met wat voor mensen je dit project doet?

“Het zijn mensen die het midden houden tussen hobbyisten en amateurs die af en toe ook echt als fotograaf aan het werk zijn. De meesten komen hier uit de stad (Damietta), maar een paar wonen ook in de omgeving. Ze zijn wel allemaal actief in het culturele leven van Damietta.”

Wat leer je ze?

“De workshop gaat meer over het medium van de fotografie als een gereedschap waarmee je je stad kunt verkennen en waarmnee je je ideeën kunt delen met je community. We gaan een klein beetje in op de techniek, maar de meeste mensen kunnen dat zelf via internet of fotografieboeken wel achterhalen. Ik richt me liever op hun benadering van de fotografie, de mogelijkheden van de kunst en wat dat voor hun kan betekenen, hoe hun omgeving met fotografie omgaat,”

Doe je dit soort community arts projecten vaker?

“Ik doe dit niet zo vaak, maar dit is ook niet de eerste keer. Ik ben zelf een professionele kunstenaar,. Ik heb mijn eigen werk en ik ben bestuurder van een onafhankelijke kunstinstelling in Cairo, die zich bezighoudt met beeld, bewegend of stilstaand, het Contemporary Image Collective. Maar zo eens in de twee jaar doe ik een project als dit, buiten de kaders van de professionele kunstwereld.”

Waar gaat je eigen werk over: is dat alleen over schoonheid, of heb je ook nog iets te vertellen?

“Ik weet niet goed hoe ik ‘schoonheid’ zou moeten omschrijven. Ik denk dat het stereven daarnaar, of het stimuleren van de deelnemers aan het project om zich op schoonheid te richten, nogal beperkend zou zijn. Ik stimuleer de deelnemers om uit te zoeken wat voor hun belangrijk is, en om dat te onderzoeken en tegen het licht te houden. Vervolgens leer ik ze hoe ze via fotografie hun ideeën via beelden die gedachten met andere mensen kunnen delen. Ik wil ze zelf vraagtekens laten stellen bij wat ze als mooi of lelijk kwalificeren, zodat het uiteindelijk niet meer gaat om die morele oordelen wat goed is, en wat fout is.”

“Ik werk er met ze aan om die beelden te variëren. Het kan zijn dat ze abstract werken aan mooie composities, maar het kan ook zijn dat ze meerdere foto’s maken die samen een eigen verhaal vertellen. Maar ze kunnen ook een collage maken waarbij de foto slechts een materiaal is waarmee een groter beeld geschapen wordt, of het kan gaan om een docymentaire, of een reclame die ergens groot afgebeeld wordt”

Wat kunnen de Nederlandse deelnemers leren van dit project?

“Ik weet niet zeker wat Nederlanders kunnen leren van het werk dat we hier maken. Misschien is alleen al het simpele feit dat deze samenwerking gaat over het delen van ervaringen en benaderingen voldoende: het is een belangrijke mesnelijke waarde om inspiratiebronnen met elkaar te delen, denk ik.”

“Ik denk ook dat er mensen zijn die het werk zien en daarin een les zien over het leven hier, maar anderen zullen juist zien welke overeenkomsten er zijn tussen het leven hier en bij jullie. Ik laat dat graag aan de mensen zelf over.”