De wereld kan wel wat liefde gebruiken

Ook in coronatijd valt er voor een cultuurconsument genoeg te beleven. Neem nou afgelopen week. Op zondag (voor de grote sneeuw begon) maakten mijn vrouw en ik een wandeling naar de binnenstad van Amersfoort. Daar is bij een kraampje niet alleen de lekkerste Latte van de stad te koop, ook staan er op een onontgonnen veldje vlakbij allerlei nieuwbouwprojecten enkele kunstwerken van ATM Model Art die ik geweldig vind.

Ze doen me aan de films van Mad Max denken. Op de draken, vliegtuigen of wat het ook precies mogen zijn, reis ik naar het onontgonnen landschap van mijn verbeelding. Weg van de nieuwbouw, op naar de fantasie! Voor mij vormen ze ook een aanklacht tegen het bouwbeleid van de gemeente dat zeker op deze unieke locatie wel wat meer fantasie zou kunnen gebruiken (en wat minder geldzucht).

Muzikaal debacle

De dag erna verdiep ik me voor CultuurPers in cultuur-na-corona, een onderwerp dat zowel hoofdredacteur Wijbrand Schaap als mijzelf zeer interesseert. Tot nu toe baseren we ons vooral op onze intuïtie en gezond verstand, maar als follow-up wordt er gewerkt aan een artikel vanuit wetenschappelijke achtergrond.  Hopelijk binnenkort op deze site te lezen.

Een enkele keer verruil ik mijn (vertrouwde) rol als cultuurconsument in voor die van concertorganisator. Samen met de Nederlands-Bulgaarse violiste Rossi Ovtcharova mocht ik in 2019 het eerste vioolfestival van Amersfoort organiseren. Als vervolg daarop hadden we voor zondag 14 februari een vioolconcert gepland met Rada Ovcharova (zus van Rossi en violiste bij het New European Ensemble) en Emlyn Stam (zwager van Rossi en artistiek leider van het New European Ensemble).  Op het programma onder meer het prachtige Trio Les Londres van de Belgische componist Eugène Ysaÿe. Op  Spotify alvast in verschillende versies te beluisteren.  Maar corona enz dus het concert is verplaatst naar zondag 6 juni. Spannend of het dan wel door kan gaan.

Als alternatief heeft violiste Rossi besloten dat ze op Valentijnsdag vanuit haar huiskamer een livestream verzorgt. De wereld kan wel wat liefde gebruiken en daar wil ze op haar manier een bijdrage aan leveren. Vanavond proberen we de techniek uit en het resultaat is een debacle. Zoals Rossi het zelf verwoordt: ‘als ik speel, klinkt het of er een heel orkest aan het stemmen is’. Een omschrijving die behoorlijk de lading dekt. Werk aan de winkel dus, maar wat stelt liefde voor zonder geploeter, gepieker en de nodige zweetdruppels?

De gelukte mislukking

Dan is het tijd voor hedendaagse kunst. Die was altijd abracadabra voor me. Ik meed tentoonstellingen of liep er in vijf minuten vertwijfeld doorheen. Om daar wat aan te doen volg ik sinds kort op donderdagavond een online cursus over kunst van vandaag-de-dag. Vanavond gaat het over de ‘gelukte mislukking’, een concept dat me onmiddellijk aanspreekt omdat ik zelf wel enige ervaring met mislukkingen heb. Als ik het goed begrijp, heeft de kunstenaar bij dit concept geen vooropgezet plan. Het toeval mag een rol spelen en het gaat er niet om wat de kunstenaar wil, maar wat het met de beschouwer doet.

Er komen namen voorbij als Bruce Nauman, Klaas Kloosterboer en Eva Vingerling.  Het tweede gedeelte van ‘de les’ wordt volledig besteed aan Mark Manders, die Nederland in 2013 vertegenwoordigde op de Biënnale van Venetië. Zijn oeuvre bestaat uit onder meer uit installaties, tekeningen, sculpturen en korte films. Er staat een groot beeld van hem bij een  ingang tot het Central Park in New York en vorig jaar had hij een grote overzichtstentoonstelling in het Bonnefantenmuseum.  Koppen van klei die van brons blijken te zijn met gele verticale strepen onder de ogen triggeren de aandacht. Maar laat ik nou niet doen of ik er verstand van heb. De online bijeenkomsten vormen een fascinerende introductie tot een mij volkomen onbekende wereld. Iets om me verder in te verdiepen.

 

De liefde overwint

Van klassieke muziek heb ik iets meer verstand. Toch vindt mijn neef Vincent – eindredacteur bij Het Parool – het een fijn plan om mij het boekje Eerste hulp bij klassieke muziek van Erik Voermans op te sturen.  Ik ontvang het op vrijdag met de post. Voermans is al meer dan 25 jaar muziekredacteur bij Het Parool. In korte, knap geschreven, soms ontroerende en soms grappige stukjes neemt hij de lezer mee door de wereld van de klassieke muziek. Het is een boekje om te koesteren, naast je bed te leggen, bijvoorbeeld voor het slapen gaan een paar verhaaltjes te lezen en dan de volgende dag naar de muziek te luisteren. Bij het boekje hoort een Spofity playlist waar ik het hele weekend met veel plezier gebruik van maak.



En dan is het tijd voor de livestream van violiste Rossi.  Het aantal toehoorders blijft binnen de perken, maar gelukkig blijven technische problemen uit. Dankzij haar vioolmuziek overwint op Valentijnsdag de liefde.