Dat Pierre Audi niet wegloopt voor religieuze symboliek, is bekend, maar het ware wonder bij Parsifal van De Nederlandse Opera bevindt zich in de bak. Daar zet het Concertgebouworkest in handen van meester-dirigent Iván Fischer een nieuwe Wagner-standaard. Ondanks een gigantische orkestbezetting bijna kamermuziekachtig licht, buitengewoon transparant en door zorgvuldige tempokeuzes met een prachtige dramatische spanning. Vijf uren lang.
De afro-kubistische dansklassieker uit 1923 is vandaag en morgen in het Muziektheater te zien, van commentaar voorzien door de Congolese choreograaf Faustin Linyekula. “Europeanen hebben geen idee dat zij de gezamenlijke geschiedenis van Afrika en Europa ontkennen. België maakt deel uit van het dagelijks leven in Congo, maar Belgen weten nauwelijks iets over Congo, of het zijn de clichés over armoede…
We zijn live te zien, vanaf half 11. We praten na over een volle week Holland Festival, waarin een paar hoogte- en dieptepunten zijn langsgekomen: John Cage, paaldanskunst, Marilyn Monroe, noem maar op. Check back here, of kijk rechtstreeks op ons youtubekanaal. We proberen alle reacties mee te nemen.
Op de perspresentatie van de openluchtopera Orfeo ed Eurydice op Soestdijk waren destijds een kleine honderd mens pers en sponsors afgekomen. Bij de presentatie van de voorstelling ‘Veel gedoe om niets’ trok De Utrechtse Spelen slechts een handje vol: iemand van weblog cultuurpodium.nl, twee mensen van het Stadsblad Utrecht en een onbestemde cameraploeg die uitsluitend voor Suzan Visser was gekomen.…
Of: het vertrouwde wordt hier volkomen vreemd. Of: zinloosheid als het eerste principe omarmen. Honderd jaar na zijn geboorte staat John Cage centraal in HF-weekend.
Sinds Reinbert de Leeuw het speelde in het snelste praatprogramma op de Nederlandse televisie, is John Cage’s 4’33” in ons land een bekende compositie. Exact vier minuten en drieëndertig seconden speelt de muzikant geen enkele noot en hoort de toeschouwer niets anders dan de omgevingsgeluiden.
Elf palen zijn sfeervol verlicht als in een nachtclub. Danseressen komen binnen en begeven zich naar hun werkplek. Ze zullen in een twee uur durende shift rondjes lopen om hun paal. Ze zijn niet de enigen: ook publiek begint te lopen, richting de uitgang. Toch zijn de duizeligmakende herhalingen van de hardwerkende dames effectief. Het transcendentale minimalisme zal echter omslaan in een…
Wie mocht denken dat het maken van een toneelvoorstelling een simpel een-tweetje is van een geniale regisseur met een goed team van creatives en perfecte acteurs, heeft het mis. Alleen, als toeschouwer die eenmaal de voorstelling bezoekt, merkt u daar niets van. En dat is maar goed ook. U komt voor de voorstelling en het zal u worst wezen of…
Stelt u zich Arjan Robben voor. De veelgeplaagde voorman van het Nederlands Elftal heeft zojuist een schitterende actie beloond zien worden met een penalty en hij staat klaar om hem te nemen. Komt er een veldknecht op met een nieuwe set plakletters voor zijn shirt, omdat de cijfers niet meer leesbaar zijn vanaf de tribune. Veel gesjor, shirtje uit, secondenlijm. Toestanden, kortom. Na twee minuutjes is de veldknecht weg, het nummer leesbaar en klinkt het fluitje van de scheids. Probeer dan maar eens raak te schieten.
Al snel bracht Twitter een eerste reactie op Waiting for Miss Monroe, de opera van Robin de Raaff die gisterenavond in de Stadsschouwburg haar wereldpremiere beleefde. @DavidMPinedo: What an atrocious opera Raaff’s ‘Waiting for Ms. Monroe’. An atonal fart that has NOTHING musical. Just screaming. En een tweede. @sandraeik: Exciting worldpremiere Waiting for Miss Monroe – incredible performance by Laura Aiken as Monroe.…
Popcorn wil bruggen slaan en grenzen opheffen; weg met de verschillen tussen hoge en lage cultuur. Covers van favoriete nummers van de band worden afgewisseld door nieuwe composities, zodoende moeten grenzen vervagen. Helaas slagen ze hier niet in en klinkt de band overwegend academisch en zielloos. Popcorn is een experimentele voorstelling waarin een samengestelde band een brug wil slaan tussen…
Met enfant snijdt choreograaf Boris Charmatz een moeilijk thema aan: hoe gaan we als volwassenen om met onszelf, en hoe gaan we om met kinderen? Charmatz haakt in op de Franse filosoof Lyotard die zich boog over ‘het onmenselijke’ van volwassenen en die in kinderen echte mensen zag. Het huidige beeld over lichamelijk contact met kinderen is verwrongen en het is…
Heus waar. Er wordt gelachen in de klassieke muziek. Bij menig orkestrepetitie zijn de altvioolgrapjes niet van de lucht. En in het Concertgebouw kun je wel eens wat besmuikt gegniffel opvangen. Maar klassieke componisten staan niet bekend om hun humor. Behalve Joseph Haydn. De Weense componist bracht hier en daar een gezellige kwinkslag aan in zijn werk. Eén van zijn…
De jeugd roept tegenwoordig vooral de gedachte aan gevaar op. De maatschappij heeft last van een verwrongen ideaalbeeld dat echte kinderen weinig speelruimte laat. Uiteindelijk komen die dan ook in opstand in Enfant. Maar tot die tijd hebben de hele jonge performers toch vooral de rol van bijzet of sluitstuk, aanvulling op of extensie van de negen volwassen dansers. De nieuwe…
In theaters met gesubsidieerd toneel zie je Henk en Ingrid niet, dus daaraan kan de haat van de VVD en PVV jegens de schone kunsten niet geweten worden, aldus Hans Onno van den Berg, voormalig directeur van de Vereniging van Schouwburg- en Concertgebouwdirecties.
Strak in het pak. Fris geknipt. En met een zalvende, trefzekere stem lijkt The Speaker – gespeeld door regisseur Sulayman Al-Bassam – een gelikte pr-man. Of beter: een beschaafde Arabische dictator met een Oxford diploma. Zo eentje die gesteund wordt door het Westen en diep wordt gehaat door de eigen bevolking. Hij stapt achter een lessenaar en vertelt. Ooit was…
We hebben er al een aflevering op zitten, en dat was natuurlijk een enorm succes, maar juist op het hoogtepunt moet je met iets nieuws beginnen. Daarom vanavond om 22:30 uur een nieuw ding: De Dodo Holland Festival Hangout. Live, interactief en online. Innovatief dus, zoals u het van ons kent. U kent ze wel: die reportagewagens met meters spaghetti…
We hebben er al een aflevering op zitten, en dat was natuurlijk een enorm succes, maar juist op het hoogtepunt moet je met iets nieuws beginnen. Daarom vanavond om 22:30 uur een nieuw ding: De Dodo Holland Festival Hangout. Live, interactief en online. Innovatief dus, zoals u het van ons kent. U kent ze wel: die reportagewagens met meters spaghetti…
In zijn Requiem voor tenor, verteller en ensemble benut Micha Hamel de ruimte van de Amsterdamse kerk De Duif optimaal. Musici spelen op het altaar, vanaf de balkons, mengen zich tussen het publiek en schuiven een piano naar buiten. – Maar wat wil Hamel eigenlijk zeggen? Voor een uitverkocht huis ging gisteravond het Requiem van Micha Hamel in première. Hij…
Antony Hegarty geeft met zijn pianist en het Metropole Orkest de gelaagde en emotioneel geladen show Cut the World weg. Hij laat zien dat het geen punt hoeft te zijn om meer van hetzelfde te presenteren. Het publiek waant zich ondertussen in het sprookjesbos en eet uit zijn hand. Het is niet de eerste keer dat de androgyne kindman Antony…
Ze kunnen best wat, bij Fitzroy. Altijd leuk om presentaties bij te wonen, zoals het Amsterdamse marketingbureau liet zien tijdens het Congres Podiumkunsten op 29 en 30 mei 2012.
Vincent Macaigne lijkt me een regisseur waar je niét mee moet vechten. Gelijk in de eerste seconden van Requiem 3 ramt hij er vol bovenop met de meest hysterische openingscène die ik in tijden heb gezien, en blijft 80 minuten meedogenloos doorhakken. Het is even doorbijten. Maar opeens zorgt de subtiele tekst zowaar voor diepe ontroering, in deze tsunami van…
Post van Acteursbelangen, de acteurs’vakbond’. Of we ons aan het embargo willen houden. Naturlijk doen wij dat. Wij wel. Maarreh: het door Halbe Zijlstra samen met het Muziekcentrum Nederland op te heffen Theater Instituut Nederland krijgt dus een prijs. En dat schijnt een sculptuur te zijn, waarvan wij ons dan weer afvragen waar dat ding na 1 januari 2013 moet…
Claron Macfadden deed het in haar eentje, Alain Platel met 150 mensen en Andrea Breth in 54 scenes: raken. En een boodschap overbrengen. Dodo-reporters Mariska van der Meij, Daniël Bertina en Wijbrand Schaap blikken terug op het eerste weekend van het Holland Ferstival 2012, en recensent Maarten Baanders kijkt vooruit naar de bijzondere voorstelling van Emio Greco/PC. Soort van…
Twee mannen zitten samen aan tafel en eten spaghetti. De één werkt het bord pasta in no time naar binnen, en vertelt tegelijkertijd met volle mond een amusante anekdote – nét niet verstaanbaar – met woeste gebaren en zelfingenomen gebrom. De ander, een bejaarde vent, wordt totaal genegeerd. Ondanks verwoede pogingen slaagt de arme man er maar niet in om…
Op tweederde schiet de brok erin om er tot het einde niet meer uit te gaan. Bij iedere voorstelling van Alain Platèl gebeurt het. Hartgrondige snikken uit de zaal, veel geslik om je heen en de onvermijdelijk als een natuurramp opwellende tranen. Het werk van de Vlaamse choreograaf daarom voorspelbaar noemen, gaat te ver. Wat hij met zijn gezelschap Les…
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.