Ok, het Mauerpark in het echte Berlijn is groezeliger, maar wat ze in het nieuwe centrum van Utrecht Leidsche Rijn het Berlijnplein noemen heeft er wel iets van weg. Een door de lokale overheid georganiseerde rafelrand is natuurlijk wel een beetje verdacht, met een megabios als grootste attractie, maar projectontwikkelaars, de grootste misbruikers van kunstzinnige rafelranden, kunnen verder weinig op het dak van de overkapte A2. Dus is er ruimte (RAUM) voor kunstenaars, ligt in een diep dal een vervallen boerderij en blijken de altijd wat verloren staande perronkappen van voorheen spoor 8/9 op Utrecht Centraal opeens dé oplossing voor theater ten tijde van Corona. Je hebt dan wel iemand als Greg Nottrot nodig om dat te zien en te durven.
Nottrot vertelde er eerder over, in een podcast op deze site: de perronoverkapping op het Berlijnplein zou ideaal zijn voor genoeg publiek op veilige afstand, zelfs tijdens de strengste lockdown. Het blijkt vergunningstechnisch nogal wat voeten in de aarde gehad te hebben, maar nu staan er dus een kleine zestig fauteuils, dan wel tweezitsbankjes op eilandjes rondom een speelvloer en een draaiend podium waarop maxime Snaterse, de beste jonge pianiste van het moment, de sterren van de hemel speelt.
Perfect solution
De zijwanden zijn losjes afgestopt met doeken waarop de foto’s staan afgedrukt die Greg Nottrot gebruikt voor zijn verhaal, dat hij voor de gelegenheid transformeerde van podcast naar theatermonoloog. Om de foto’s heen voldoende ruimte om de boel te laten doortochten zonder recirculatie, waardoor je geen corona, maar wel wat uitlaatgassen van voorbij scheurende scooters binnenkrijgt. Omdat het tweede iets minder schadelijk is dan het eerste, is dit dus een perfecte oplossing in tijden van theater, corona en hittegolf.
Bijkomstig voordeel, de kids die langs schooien op weg naar nergens of een film bij Pathé krijgen tussen hun meesmuilende geroep toch nog een stukje Scriabin mee. Wellicht valt er ooit ergens een zaadje. Hoe meer kunst hier gebracht wordt, hoe beter.
War history
Wat het Nieuw Utrechts Toneel hier, ondanks alle crisistoestanden, voor elkaar heeft gebokst is heerlijk. Mogelijk licht voorspelbaar voor degenen die Nottrot al een tijdje volgen: hij vertelt graag verhalen die de waarheid zijn, maar met de werkelijkheid weinig van doen hebben. Al zullen we nooit precies weten wat er werkelijk waar is, en dat is prettig ontregelend.
Het gaat nu over een fout oorlogsverleden in de familie van Nottrot, maar eigenlijk gaat het dus over meer. In een mooi spel rond zijn dementerende oma stelt de voorstelling onder de titel Graven de vraag of we het recht hebben om dingen te vergeten. Daarmee komt ook de erfzonde en de verantwoordelijkheid voor daden van onze voorouders aan bod, en Nottrot weet dat aan te stippen zonder er stelling in te nemen. Dat is iets wat we zelf mogen uitpuzzelen.
Eten & Drinken
De coronatoestand zorgt ondanks alles wel voor een andere sfeer. Op je eilandje zit je een paar uur vast, bediening komt op afroep en de wijn gaat per fles, terwijl het eten een interessant doe-het-zelf-pakket is dat in een kist naast je stoel staat. De maaltijd zelf is een interessant experiment met houdbaar oorlogsvoer, en – al ontbreken tulpenbollen – ik heb wel eens beter gegeten. Het mag de pret niet drukken, maar ik miste de interactie met andere toeschouwers, die toch echt best wel fundamenteel blijkt te horen bij een theaterbezoek. Zeker als je er iets te eten en drinken bij hebt.
Voor nu, zolang we niet door de Engelsekte of anderszins dronken volk in een tweede golf geknuffeld worden, voldoet het echter meer dan goed.
Good to know
English (UK) 
Nederlands 
Français 
