Thanks to Wallworth at the Holland Festival one last look up from beneath a dying sea.

De koepel van het Planetarium van Artis is gemaakt voor sterren, het is geen blinkend Imax-doek. Dat de beelden in Coral: Rekindling Venus van Lynette Wallworth dus niet van het scherm spatten, is dan ook de bedoeling. Wallworth, een goede vriend en collega van ANOHNI, is dit jaar prominent aanwezig op het Holland Festival en maakte Coral, Rekindling Venus exclusief voor planetaria. Het is een videokunstwerk, meer dan een gecomprimeerde versie van Attenborough’s Blue Planet.

Ik zal je eerlijk bekennen dat ik mij door die indrukwekkende serie meer bewust ben geworden van de noodzaak om ons leven te veranderen, dan van de film van Wallworth. Haar beelden zijn meer bedoeld om je te overweldigen in de kleurenpracht en de ongelooflijke veelzijdigheid van deze vreemde buitenaardse wereld die we aan het verwoesten zijn, nog voor we hem goed hebben doorgrond.

Groot en klein

Omdat je naar boven kijkt, is dat buitenaardse nog eens extra voelbaar. Het maakt je nietig. Die nietigheid zou ons moeten behoeden voor het ongelimiteerd leegroven, al dan niet voor het toerisme, van de riffen. Groot en klein vloeit in elkaar over, schaal doet er niet toe: wat telt is een wereld die niet gemaakt is om door ons bewonderd te worden, maar die hoe dan ook schitterend is. Helemaal vanwege zichzelf alleen.

Of we er iets te zoeken hebben, en ten koste van wat? Daar mag je zelf over nadenken omdat de film het niet vertelt. Dat toevallig net gisteren bekend werd dat de Noordzee aan de oostkust van Engeland en Schotland zo warm is geworden dat elk leven er mogelijk dit jaar nog onmogelijk wordt, was alleen iets waar Wallworth bij haar inleiding aan refereerde.

In Nederland is het sterven van die zee ook nog geen groot nieuws, omdat de giftige zwaveldampen die er het gevolg van zullen zijn, de kust van Noord-Holland voorlopig nog niet hebben bereikt. En anders hebben we altijd de beelden nog.