Art. Videos for those who did not already know
From facebook gesponst: those who wondered why there was art again. Or why it costs money. Those people are there .
Series of videos now.
Dingen die we doen voor leden en partners.
From facebook gesponst: those who wondered why there was art again. Or why it costs money. Those people are there .
Series of videos now.
De Theaterbon is populairder geweest dan de uitgever vermoedde. Theaterbezoekers hebben zeker de laatste tien jaar meer van deze boekenbon voor podiumkunsten gebruik gemaakt dan verwacht. Anderhalf miljoen euro meer. Gevolg is dat de Stichting voor de Promotie van het Theater en Concertbezoek SPTC sinds 2011 te maken heeft met een negatief vermogen.
Festival Boulevard in Den Bosch heeft dit jaar 55.000 kaarten verkocht, 5000 minder dan in 2012. Het festival, dat dit jaar van 1 tot 11 augustus werd gehouden, trok wel meer publiek voor het gratis aanbod op het festivalplein. Daarmee kwam het totaal aantal bezoekers aan het festival dit jaar op 145.000, 5000 meer dan in 2012. Omdat de zaalbezetting met 85% nog steeds mooi is, zal de daling in de kaartverkoop vooral te maken hebben met een kleiner aanbod van voorstellingen.
We hebben nog lang niet alle info binnen, maar we hebben inmiddels genoeg: het Bureau Promotie Podiumkunsten (BPP), gefinancierd door de Vereniging van Schouwburg en Concertgebouw Directies, kapt ermee per 1 oktober. Reden onbekend, maar de malaise in de cultuursector, en vooral de podiumkunsten, zal er vast mee te maken hebben.
‘Eutopia komt uit het Grieks en betekent zoveel als ‘Goede plaats’. Met deze installatie wil ik de mensen laten nadenken over wat dat is: een goede plaats.’ Architect en beeldend kunstenaar Filip Berte werkte zeven jaar aan zijn ‘Goede Plaats’ en het resultaat ervan is nu te zien in het Utrechtse Zijdebalen Theater.
Danseres Ellen Edinoff is dinsdag op 70-jarige leeftijd in haar woonplaats Amsterdam overleden. Ellen vormde samen met haar man Koert Stuyf in de jaren ’60-’70 een uniek danspaar dat reacties in uitersten opriep. De Nederlandse danswereld werd mede dankzij hen volwassen.
Ondanks de crisis investeren ouders graag en veel in de muzikale ontwikkeling van hun kroost. Dit constateert het Utrechts Centrum voor de Kunsten (UCK). Hun programma’s op het gebied van talentontwikkeling lopen goed. “Ouders kiezen er nu bewuster dan ooit voor om hier geld aan uit te geven. Ze komen ook steeds vaker mee naar de lessen en laten hun kinderen steeds jonger beginnen,” vertelt cellodocent Floris Dercksen.
Young choreographers Cecilia Moisio, Giulio d'Anna and Melissa Ellberger have been nominated for the Prize of the Nederlandse Dansdagen Maastricht 2013.
“Ik ben heel benieuwd naar de reacties van het publiek. Mensen hebben altijd een beeld bij een festival. Die komen, en verwachten dat ze van alles mee kunnen maken. Wat je hier krijgt is het terrein, een ontdekkingstocht en een verhaal dat daardoor naar boven komt. De belangrijkste energie die er op en om dit terrein heerst is: ‘Ik mag erop, en wat is er dan allemaal?’ Op die energie wil voortbouwen.”
Al meer dan tien jaar tobt het Alkmaarse filmtheater en podium Provadja – een van de oudste Nederlandse filmhuizen – met een veel te krappe behuizing. Al meer dan tien jaar zijn er plannen gemaakt en gisteravond stemde de gemeenteraad over de herhuisvesting. En koos daarmee voor een optie die bestuur, medewerkers en vrijwilligers van Provadja al categorisch hadden afgewezen. Namelijk
Is avant garde dans niet te hoogdrempelig? Is het nog wel levensvatbaar in deze barre culturele tijd? I Like To Watch Too wil dit misverstand uit de weg ruimen. Het festival brengt experimentele dans dichter bij het publiek dan ooit.
De samenwerking tussen pianist Tomoko Mukaiyama en choreograaf Nicole Beutler in de voorstelling ‘Shirokuro’, vorige week te zien tijdens het Holland Festival, levert een prachtig perspectief op op twee pianosonates van Galina Oestvolskaja. ‘Shirokuro’ betekent zwart-wit in het Japans. De absolute muziek van de Russische componiste wordt, ondanks sterke beelden en indrukwekkende mede-protagonisten op het toneel, nooit uitgelegd en behoudt daardoor zijn pure kracht.
“Even doorlopen mensen! Ik wil u voorstellen aan Frans van Montfoort. Eén van de allereerste straatmuzikanten in het oude Hoog Catharijne en zelf bijna een living statue.” Gids Ton van den Berg, vandaag in de gedaante van zijn alter ego Koos Marsman, geeft Van Montfoort een klap op zijn schouder. “Goed om je weer te zien jongen.”
Prachtige jurken, grote zonnebrillen en hoge hakken. Het is duidelijk dat op de voorstelling van het beroemde Moskouse theatergezelschap Theatre of Nations ook een groot Russisch publiek af is gekomen. Mannen in pak die af en toe tegen hun mouw praten lijken te getuigen van aanwezige Russische miljardairs. Maar niets blijkt minder waar als plotseling prinses Beatrix met haar gevolg de zaal binnenstapt.
69.500 bezoekers, dus zeker 5.000 bezoekers minder dan eerdere edities, maar de zalen zaten wel voller. Met 82% zaalbezetting is de organisatie van het Holland Festival tevreden over het festival van 2013. Of dat hogere bezettingspercentage, behalve aan het kleinere aantal voorstellingen (14 minder dan vorig jaar) ook te danken is aan kleinere zalen, is vanaf hier niet uit te zoeken, maar dat ook het grote Theater Carré met de vele onverkoopbare slechtzichtplaatsen dit jaar nauwelijks werd gebruikt, zal zeker geholpen hebben.
Wat te verwachten van een ‘musicabanda’ uit Oost-Tirool? Gemütliche volksmuziek? Gejodel? Dansmuziek voor bruiloften en partijen? Een avondje in een biercafé? Hoe dan ook: zeker geen Mahler. Maar waarom eigenlijk niet dacht het uit het dorpje Innervillgraten afkomstige Franui. Resultaat: een enerverende voorstelling rondom de orkestliederen. Zo hoorden we Mahler nog nooit.
There are those who spend nights queuing for a ticket. After all, the Berliner Ensemble is mythologically big. As big as the Royal Shakespeare Company in England, or La Comédie Française in France. Monuments to cultural history, dedicated to one writer, like Brecht or Shakespeare, or to an entire history, as the French are used to. We Dutch have
Je staat er eigenlijk weinig bij stil, hoe raar stilstaan in een winkelcentrum als Hoog Catharijne is. Tenminste: als je niet stilstaat met je hoofd naar een etalage of je vingers in een bak fastfood. De code om met glazige blik door een shopping mall te zweven is zo algemeen dat het ook voor jezelf wennen is wanneer iets je dwingt om opeens
Een gezellig groepje dames dat lachend en kletsend binnenkwam, verlaat beduusd en betraand de zaal. Van slag, beschaamd, zo zie ik alle bezoekers naar buiten komen. Wat met woorden moeilijk te omschrijven is, staat op hun gezicht geschreven. Exhibit B van Brett Bailey is meer dan indrukwekkend. Het is een expositie die confronteert en raakt.
Multidisciplinaire duizendpoot Chris Marclay is doorgebroken met zijn filmproject The Clock: iedere seconde van de dag gerepresenteerd met found footage. Het heeft hem vijf jaar gekost om het 24-uur durende werk te maken. Dat zegt iets over de wijze waarop hij zijn kunst maakt. De ongelooflijke precisie waarmee hij monteert maakt zijn werk zo overtuigend dat de toeschouwer bijna in trance raakt.
Het Holland Festival presenteerde drie werken van hem in EYE, het nieuwe filmmuseum, waarin hij samenwerkte met MAZE, een nazaat van het Maarten Altena Ensemble.
In minuut 1 van CRACKz (Dança Morta) is het al raak. De dansers van Grupo de Rua de Niterói wervelen steunend op één hand door Zuiveringshal West van de Westergasfabriek. De ruimte lijkt voor deze voorstelling gemaakt.
Wie aan de misvatting lijdt dat dans gaat over schoonheid wordt door Gisele Vienne genadeloos uit de droom geholpen. Haar stukken gaan over pijn. Soms bloederig en expliciet, soms gesublimeerd maar niet minder krachtig. The Pyre is een overweldigend stuk dat de toeschouwer duizelig achterlaat.