Alles over politiek, beleid, samenleving en hoe die dingen met cultuur en kunst te maken hebben.
Is avant garde dans niet te hoogdrempelig? Is het nog wel levensvatbaar in deze barre culturele tijd? I Like To Watch Too wil dit misverstand uit de weg ruimen. Het festival brengt experimentele dans dichter bij het publiek dan ooit.
“Even doorlopen mensen! Ik wil u voorstellen aan Frans van Montfoort. Eén van de allereerste straatmuzikanten in het oude Hoog Catharijne en zelf bijna een living statue.” Gids Ton van den Berg, vandaag in de gedaante van zijn alter ego Koos Marsman, geeft Van Montfoort een klap op zijn schouder. “Goed om je weer te zien jongen.”
We schreven al over de naamsverandering van het Orkest van het Oosten in het Nederlands Symfonieorkest (NedSym). Het Nederlands Philharmonisch Orkest (NedPho) was not amused en meende dat het Enschedese orkest inbreuk maakte op haar merk- en handelsrechten en eiste dat het orkest een andere naam zou kiezen. Er volgde een kort geding en in april 2012 oordeelde de rechter dat het Nederlands Symfonieorkest alleen de afkorting NedSO niet mag gebruiken, maar niet van naam hoeft te veranderen.
69.500 bezoekers, dus zeker 5.000 bezoekers minder dan eerdere edities, maar de zalen zaten wel voller. Met 82% zaalbezetting is de organisatie van het Holland Festival tevreden over het festival van 2013. Of dat hogere bezettingspercentage, behalve aan het kleinere aantal voorstellingen (14 minder dan vorig jaar) ook te danken is aan kleinere zalen, is vanaf hier niet uit te zoeken, maar dat ook het grote Theater Carré met de vele onverkoopbare slechtzichtplaatsen dit jaar nauwelijks werd gebruikt, zal zeker geholpen hebben.
Je staat er eigenlijk weinig bij stil, hoe raar stilstaan in een winkelcentrum als Hoog Catharijne is. Tenminste: als je niet stilstaat met je hoofd naar een etalage of je vingers in een bak fastfood. De code om met glazige blik door een shopping mall te zweven is zo algemeen dat het ook voor jezelf wennen is wanneer iets je dwingt om opeens
Holland Festival
‘The Pyre’, de nieuwste voorstelling van de internationaal rijzende ster Gisèle Vienne, lijkt aanvankelijk minder verontrustend dan haar eerdere werk. Stukken als ‘Jerk’ (2008), gebaseerd op het waar-gebeurde verhaal van een jonge seriemoordenaar, en ‘This is how you will disappear’ (2010), met een donker bos in de hoofdrol, waren slechts op enkele plekken in Nederland te zien. Hopelijk brengt dit optreden tijdens het Holland Festival daar verandering in. Gisèle Vienne studeerde ooit harp, daarna filosofie en is uiteindelijk als poppenspeler opgeleid. Maar Vienne ziet zichzelf vooral als een beeldend kunstenaar die werkt met tijd, op een podium, waar verschillende ritmes, motieven en figuren samenkomen.
Jet Bussemaker, sinds vorig najaar minister van cultuur, begint langzaam maar zeker de schade te herstellen die het vorige kabinet, gesteund door de Nederlandse cultuurhaterspartij PVV, heeft aangericht.
5 miljoen terug voor de cultuurkaart, 2 miljoen voor de musea, binnenkort nog iets
Holland Festival
Is het dodenrijk in de opera Sunken Garden van Michel van der Aa een 3D-tuin vol schitterende kleurenpracht, regisseur Peter Sellars kiest in Desdemona van Toni Morrison en Rokia Traoré voor sober zwart/wit. Op het toneel van een uitverkocht Muziekgebouw aan ’t IJ staan glazen flessen en potten, nu eens van onderaf verlicht, dan weer van bovenaf, met hangende peertjes als flakkerende kaarsen. Links staat een aantal ngoni’s (Malinese luit) en twee kora’s (Malinese harpluit), die bespeeld worden door zwarte musici.
Komt het door de ijstijd? Is het een kwestie van geld of van lef? Gisteravond vond in de Amsterdamse bioscoop Het Ketelhuis voor de tiende maal het zogenaamde Voorjaarsoverleg plaats.
Ach, what the heck. We kunnen het stuk natuurlijk eerst zelf bestuderen en er dan met een gepeperde reactie en duiding op komen, en die komt ook zeker nog. Maar waarom
We zagen het in maart al aankomen, maar nu is het officieel: minister van cultuur Jet Bussemaker legt het Museumadvies van de Raad voor Cultuur naast zich neer. Het adviescollege onder leiding van Joop Daalmeijer heeft zijn huiswerk dus niet goed gedaan: zijn idee
Holland Festival
Van de milde, alledaagse kakafonie rond het Muziekgebouw in de middag, op het terras aan het IJ, geraak je in enkele passen in de stilte van de concertzaal. Drieënhalf uur lang (met tussendoor ruim twee uur aan pauzes) spelen en zingen Asko|Schönberg, Slagwerk Den Haag en Capella Amsterdam je de oren van het hoofd. Steven Schick (oa. ooit Bang on a Can), dirigeert niet alleen, maar neemt ook als percussionist het middendeel van het concert, in het Bimhuis, voor zijn rekening. Onder zijn bezielende leiding laveert ‘Nine Rivers’ tussen spektakel en purisme: een strijd tussen complexe vorm en de eenvoud van rauwe klankmaterie.
Holland Festival
Deze maand staat in het teken van het Holland Festival. Cultuurpers doet vrijwel dagelijks verslag. Waar kijken we het meest naar uit?
Met een heus gala presenteert de Reisopera 2.0 zichzelf. En ontdoet gelijk het gala van het stoffige imago. Met dank aan het Nederlands Blazers Ensemble.
Vandaag werd het Nederlands paviljoen van de Biënnale in Venetië geopend door minister van cultuur Jet Bussemaker. En ze deed dat met een speech die de cultuursector zal waarderen. Niet langer de harde en kille toon van Halbe Zijlstra’s neoconservatieve leegheid, maar een
Tjitske Reidinga, onze favoriete actrice, die midden in haar golden years zit, komt met een nieuwe zomerkomedie: ‘Een Ideale Vrouw’. De blondine die theatermensen al heel lang kenden, maar gewone mensen pas leerden kennen door de tv-serie Gooise Vrouwen, mag drie jaar lang zelf bepalen wat ze doet in het Nieuwe Delamartheater, en dus gaat ze nu voor Mad Men.…
Het boekingskantoor stuurt enthousiaste mails rond, en sommige Britse kranten schijnen het maar niks te vinden, Maar toch. Martin en Mariëlle zijn door naar de halve finale van de ITV-show Britain’s Got Talent. En dat schijnt een hele prestatie te zijn. Oordeel zelf.
Een man en een jongetje samen op het toneel zetten – het bovenlijf ontbloot; in de huidige tijd betekent dat om moeilijkheden vragen. Onze door pedofilie-schandalen verzadigde blik laat nog maar weinig heel van de intimiteit tussen wat ook vader en zoon, broers of vrienden zouden kunnen zijn. Maar ‘Victor’ van choreograaf Jan Martens en regisseur Peter Seynaeve is geen brave, politiek correcte herstel-operatie. In hun zoektocht naar een liefdevolle blik op de relatie tussen man en kind, zoeken zij ook consequent de grenzen van het toelaatbare op.
Nederlands 
English (UK) 
Français
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.