Op een klein eiland spoelen drie zwarte mannen aan. Dat dreigt roet in het eten te gooien van de bewoners en hun economische plannen. Dus doet iedereen liever alsof er niets is gebeurd. Archipel van de hond, de nieuwe roman van Philippe Claudel, is een beklemmend boek waar soms lichtheid doorheen kiert. De Franse bestsellerauteur maakt zich zorgen: ‘Ooit vormden nucleaire wapens…
Dat George Benjamin dit jaar hofcomponist is van het Holland Festival is volkomen logisch. En dat zeg ik als niet-kenner. Immers: de wijze waarop er vaak over hedendaagse klassieke muziek wordt geschreven en gesproken schrikt leken als mij af. Zou ik ooit over voldoende kennis beschikken om die fijnproeversklanken te kunnen waarderen? Zaterdagavond maakte ik voor het eerst live kennis…
Het wonder gebeurde gelijk op de eerste locatie al. Op een kaal stukje duin voor strandcafé Oscars staan schommelbanken. Vanaf een van die banken keek ik, deinend, over een hellinkje helmgras, dan een paar terrassen en daarachter de zee. Omdat het een doordeweekse dag was, maar wel zomers warm, hadden zich al wat badgasten in strandstoelen gevestigd. Druk was het…
De kunst is volkomen gepolitiseerd. Het is sluipend gegaan, en sneller dan ik had gedacht. Kunstenaars houden inmiddels politieke toespraken, voeren inspraakrondes uit in dienst van lobby-organisaties. Ze discussiëren over identiteit in plaats van de verhalen te vertellen die ons verder voeren dan de waan van de dag. Dat cultuurfondsen nu zachtjes aan ook over maatschappelijk verbinden beginnen te praten,…
September, de maand van het Nederlands Theaterfestival en het Fringe Festival vol met oude en nieuwe voorstellingen die je moet zien. Maar ook in de rest van het land gebeurt aan het begin van het nieuwe theaterseizoen erg veel. Vijf aanraders. Toneelgroep Maastricht, Eyes wide shut (toneel) ‘De nieuwe Shakespeare’ is hij al genoemd, ik noemde hem al ‘duivelskunstenaar’. Feit…
Eerst was er het boek van Arthur Schnitzler. Toen de film van Stanley Kubrick. En nu dan het toneelstuk. Vanaf 27 augustus speelt Toneelgroep Maastricht Eyes wide shut. Nadat zijn vrouw haar seksuele fantasieën heeft opgebiecht, zoekt een man tegen de achtergrond van het carnavalsfeest koortsachtig naar zijn eigen diepst verborgen verlangens. “Ik wilde altijd al een keer gepsychologiseerd drama maken,” vertelt Servé Hermans, artistiek leider van…
Bero Beyer, de nieuwe directeur van het International Film Festival Rotterdam, maakt eerste plannen voor editie 2016 bekend.
Homerus’ heldenepos Odyssee vertelt over de reis van Odysseus naar huis. Eeuwenlang heeft het verhaal over de wereld gezworven. Het waren telkens weer andere mensen die het hoorden of lazen. Het verhaal kreeg nieuwe kleuren, accenten, interpretaties, die Homerus niet had kunnen bedenken. En nu is er My Private Odyssey van Club Guy & Roni en tanzmainz. Deze dans- en…
Eerste verhaal. Een naakte koning kruipt aan de voeten van een vrouw. Ze is veel groter dan hij, een godin. Hoog boven hem houdt ze een tros druiven in haar hand. Honger heeft hij! Hij wil die druiven, allemaal. Zijn lijf is kwetsbaar. Het lijkt te rillen in de buitenlucht. Maar als het om het begeerde voedsel gaat, haalt hij…
Het levende bewijs is te zien vlak voor het je van de sokken rijdt, of voor je ogen onder een bus terechtkomt: mensen met een koptelefoon op in het verkeer bevinden zich niet op hetzelfde fietspad als waar jij rijdt. Zelfs niet in hetzelfde universum. Ook al zijn hun ogen open. We hebben zelf niet door hoe effectief geluid is…
Het verschil is slechts een ‘h’. Maar verwarrend is het wel. Deze week gaat in Zeeland de rockopera ‘O die zee’ in première. Over een maand gaat in Den Haag de sferische locatievoorstelling ‘Oh Die Zee’ van start, net als de Zeeuwse voorstelling zijn laatste weekend beleeft. De voorstellingen gaan allebei ook nog eens over de Odyssee, het klassiek Griekse epos over een Griekse held die na het verwoesten van de stad Troje tien jaar over de terugreis naar zijn eigen stad doet, waar hij vervolgens nog 100 minnaars van zijn echtgenote moet omleggen.
In Rome weten ze al een eeuw of 20 wat lekker eten is. De doorbloeding is alles. Seneca, een Romein van het betere soort, schreef stukken waarin het bloedvergieten tot kunst werd verheven. Het publiek smulde ervan, zoals het in Shakespeares tijd, 1500 jaar later, smulde van Seneca’s recepten, en zoals we nu smullen van Game of Thrones op tv. Het kan niet bloederig, niet wreed genoeg zijn. Dat vinden we lekker.
Wie aan de misvatting lijdt dat dans gaat over schoonheid wordt door Gisele Vienne genadeloos uit de droom geholpen. Haar stukken gaan over pijn. Soms bloederig en expliciet, soms gesublimeerd maar niet minder krachtig. The Pyre is een overweldigend stuk dat de toeschouwer duizelig achterlaat.
Kat Válastur beweerde dat het bijna onmogelijk is de dynamiek van haar voorstelling met woorden te omschrijven. Ze heeft gelijk. Het is zeldzaam knap hoe met slechts twee dansers op één plek, zoveel kan worden uitgebeeld en het publiek in een maalstroom wordt meegezogen. In de kleine zaal van Theater Kikker klinken mechanische dreunen en verschijnen midden op het toneel twee reuzen. Het blijken danseressen:…
Nederlands 
English (UK) 
Français