Het Berlijnse Gorki Theater viel dit jaar in de prijzen: het werd door de Duitstalige pers uitgeroepen tot beste theater van het Duitse taalgebied. De prijs kreeg het gezelschap mede omdat het veel acteurs in dienst heeft van allochtone komaf. Met de voorstelling Der Untergang der Nibelungen, dit jaar te zien in het Holland Festival, thematiseert de groep bovendien de…
Op het zesde PopArts festival geen buitenlandse voorstellingen. Laten de bezuinigingen zich gelden? Het festival programmeert om het jaar internationaal en dit jaar blijft het dicht bij huis. Met Nicola Unger waren er de andere Nederlandse ‘usual suspects’ als Duda Paiva en gastkunstenaars van de Ulrique Quade Company. Maar in de De Krakeling en het Ostadetheater zijn ook jonge makers…
#1 Salzburger Festspiele / Schaubühne am Lehniner Platz / Katie Mitchell, The forbidden zone (toneel/performance) – Nederlandse première 11 februari, Stadsschouwburg Amsterdam De Britse regisseur Katie Mitchell is deze maand ‘brandstichter’ in de Amsterdamse Stadsschouwburg. Met voorstellingen die even sprankelend als grensoverschrijdend zijn. The forbidden zone gaat over gebieden die lang verboden terrein waren voor vrouwen: wetenschap en oorlog. De…
Het bericht op facebook dat vandaag mijn tijdlijn domineerde: het spontane concert op NS-station Amsterdam Centraal, afkomstig van de website van het NRC (link: http://www.nrc.nl/muziek/2014/10/09/hoe-drie-artiesten-onverwacht-samen-optraden-op-adam-cs/ Op dit station staat sinds enkele weken een piano waarop iedereen mag spelen. Een ludieke actie van de NS om het wachten leuker te maken. Dat leidt tot verrassende situaties. Zoals deze waarin een pianist…
Veertig hotelkamers zonder dak, en dan je eigen verhaal terughoren terwijl je jezelf in het verre plafond weerspiegeld ziet. Of: een wandeling achter een gids door de Utrechtse wijk Lombok, terwijl je op je koptelefoon voorzien wordt van een overload aan extra informatie. Over je gids. Of niet. Over jezelf. Welkom in het universum van Dries Verhoeven, sinds een klein…
Je moet echt een hardcore debatliefhebber zijn om vrijwillig naar een gesprek over educatie te willen luisteren. Toch wordt de uitzending van Radio Futura deze donderdag interessant, want het gaat over Radicale Educatie en hersenen. Hersenen zijn hot, dankzij Dick Swaab en inzichten uit brain based teaching.
Kunst is in rap tempo onbelangrijk geworden. Kunstenaars zijn effectief door populisten weggezet als subsidieverslaafd uitschot. Media laten geen kans onbenut om de gevolgen van de bezuinigingen die daarop volgden te bagatelliseren. Poetin staat op het punt een derde wereldoorlog naar Europa te brengen. In Amsterdam praten zaterdag 6 september drie van de laatste dagbladcritici van Nederland met kunstenaars over…
Eén van de vuistregels van de hedendaagse theaterkunst luidt als volgt: Er bestaat geen middenweg bij een voorstelling met een krankzinnig lange titel. Zo’n productie is fantastisch, óf sterft aan de eigen pretenties. Bij Judson church is ringing in Harlem (made to measure) / twenty looks of paris is burning at the judson church (m2m) is dat laatste het geval.
“U weet wel mevrouw, dat grote rode schilderij? Daarvoor rechtsaf”. Een jonge suppoost wijst ons de weg. Zo op het eerste gezicht is het niks. Een man in half uniform, zwarte broek, wit overhemd, draait langzaam om zijn as. De wandschildering van Sol Lewitt, nummer 1084 uit 2003, verleent hem het nodige decorum. Om de hoek hangen Barnett Newman en Andy Warhol. Zou het de man iets kunnen schelen? In deze ‘hall of fame’ van de conceptuele kunst steekt het draaien van de man wat schriel af. Sommige bezoekers blijven staan, leunen tegen witte wanden of zijgen neder op de geboende houten vloer. Zij die er de tijd voor nemen, zien hoe het draaien van de man en zijn collega-derwisjen langzaam bezit neemt van het Stedelijk.
Zoals veel van mijn generatiegenoten heb ik de cd’s van Jeff Buckley grijsgedraaid, maar weet ik bijna niets van Pakistaanse soefimuziek. Behalve dat het geweldig is. En dat Abida Parveen de koningin is van dat genre. Vanavond zit deze Stem van God met haar ensemble op het podium van de Nationale Opera & Ballet.
Het lijkt een statement, dat het laatste Holland Festival onder leiding van Pierre Audi opent met ‘Vortex Temporum’. De samenwerking tussen de twee Belgische top-ensembles Rosas en Ictus doet alles wat in de huidige tijd schaars is.
Sommige kunst heeft een verhaal nodig. Dan volstaat een doekje aan de muur met het opschrift ‘Zonder Titel’ niet. De performance ‘Laaroussa’ (Bruid) van de Frans-Tunesische broer en zus Selma en Soufiane Ouissi valt binnen die categorie. Hoe bijzonder hun fysieke aanwezigheid op een donker toneel ook is, zonder uitleg vooraf en een vragenuurtje achteraf zegt het allemaal bitter weinig.
Is dat erg?
Live kijken naar de emotionele polsslag van de wereld, vormgegeven als een scherm vol dansende stippen. Dat kon gisteravond op IDFA tijdens het live cinema event, gepresenteerd door internetkunstenaar Jonathan Harris.
Heel lang geleden, toen fast food pas was uitgevonden
Dat je na je afstuderen moeilijk aan een baan komt, is ook in de danswereld bekend. Gezelschappen zetten daarom, mede op aandringen van de overheid, in op talentontwikkeling. Ze hopen ook op een betere aansluiting met scholen. Jonge dansers staan nu eerder in de frontlinie van ballet: het theater, en dat is goed nieuws voor het publiek. Want de energie is fris en het niveau is flink opgeschoten.
Nog voordat ze afstudeerde aan de mime-opleiding zwoer Boukje Schweigman de taal af. Ze werkte in haar voorstellingen een woordloze filosofie uit. Het mysterie van het leven zoekt ze. Hoe weids en ongrijpbaar haar uitgangspunten ook zijn, haar voorstellingen geven het publiek de meest directe, nabije, aan de huid voelbare sensatie mee die in een theater denkbaar is.
De jonge choreografen Cecilia Moisio, Giulio d’Anna en Melissa Ellberger zijn genomineerd voor de Prijs van de Nederlandse Dansdagen Maastricht 2013.
Een man en een vrouw dansen gepassioneerd in de hal van Paradiso. Zo’n experimentele dansperformance is ongewoon voor het Amsterdamse poppaleis. Toch is het festival I Like To Watch Too hier goed op zijn plaats. Veel mensen voelen een drempel tegenover dit soort optredens, maar hier heerst precies de goede ‘in- en uitloopsfeer’ om avant-gardekunst tot iets te maken waar je gewoon naar kunt kijken en dat altijd wel iets in je losmaakt.
Is avant garde dans niet te hoogdrempelig? Is het nog wel levensvatbaar in deze barre culturele tijd? I Like To Watch Too wil dit misverstand uit de weg ruimen. Het festival brengt experimentele dans dichter bij het publiek dan ooit.
Wie aan de misvatting lijdt dat dans gaat over schoonheid wordt door Gisele Vienne genadeloos uit de droom geholpen. Haar stukken gaan over pijn. Soms bloederig en expliciet, soms gesublimeerd maar niet minder krachtig. The Pyre is een overweldigend stuk dat de toeschouwer duizelig achterlaat.
,,Je zou denken: de vrouw is geëmancipeerd. Maar men verlangt weer naar de clichés en vooroordelen over de vrouw uit de jaren vijftig. Als je je supervrouwelijk kleedt, word je nagefloten als een hond. Maar hoe moet
Enfin: terwijl de Amsterdamse stadskrant Parool in opdracht van de Vlaamse uitgeverijdirectie aan een campagne tegen het stadsgezelschap van de Nederlandse hoofdstad begon, veroverde datzelfde Toneelgroep Amsterdam de harten van het New Yorkse publiek met een productie van de al weer jaren oude ‘Romeinse Tragedies’, die hier door een enkeling niet eens overall goed werd gevonden: http://www.wijbrandschaap.nl/2007/06/romeinse-tragedies-hf2007ta/
PUNCH! is een fantastisch festival. Het laat zien hoeveel moois, nieuws en verrassends er ontstaat als de grens tussen dans en performance wordt opgeheven. PUNCH! bevordert een verfrissende kijk op de wereld en schudt vastgeroeste interpretaties los. De jonge dansmakers en performers laten een enorme originaliteit en creativiteit zien, waar je niet alleen met plezier naar kijkt, je gaat er…
I Like To Watch Too: overvloed aan voorstellingen laat zien dat dans en performance krachtig aansluiten op de moderne maatschappij. De danspasjes regenen je tegemoet, nog voordat je Paradiso bent binnengegaan. Tim Boerlijst tapdanst op de stoep. Dit aanstekelijke welkom trekt de bezoeker meteen in de sfeer van ‘I Like To Watch Too’. Dit festival laat dans en performance van…
Met Black Box / Chambre Noire presenteert het Joods Historisch Museum de eerste tentoonstelling van de Zuid-Afrikaanse kunstenaar William Kentridge in Nederland. Een multimediakunstwerk over de eerste volkerenmoord van de twintigste eeuw. Nu te zien in het Joods Historisch Museum.
Antony, Dafoe en Abramović samen op één podium, in een regie van Robert Wilson – het beloofde de klapper van het theaterseizoen te worden. Maar het privé-leven van Abramović leent zich niet echt voor een triomfantelijke of meeslepende vertelling.
Nederlands 
English (UK) 
Français
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.