As Big as the Sky
Ik zie uit naar het nieuwe multimediaproject van Arnoud Noordegraaf, As Big as the Sky, met decors van Ai Wei Wei. Noordegraaf is een meester in het laten vervagen van de grenzen tussen film en werkelijkheid. Zijn muziek is elegant en aansprekend en staat in dienst van het verhaal. As Big as the Sky, op een libretto van Adrian Hornsby, vertelt het verhaal van de enorme bouwwoede in het moderne China. In rap tempo verandert het platteland in grootstedelijke agglomeraties en gaat de traditionele cultuur verloren. Om het gevoel van authenticiteit te behouden bouwt de Nederlandse architect Sem een gigantische koepel over een oud Chinees dorpje. Maar dan besluit zijn – Chinese – opdrachtgever dat die vieze oude huisjes moeten worden vervangen door nieuwe, die veel ‘authentieker’ zijn. Ben benieuwd hoe Noordegraaf dit aloude dilemma tussen nostalgie en vernieuwingsdrift in muziek en beeld weet te vangen. Thea Derks
Book of Sand
Een voorstelling die geen voorstelling is. Geheel in lijn met de nieuwe, nadrukkelijk ook digitale, lijn die het Holland Festival dit jaar is ingeslagen maakte Michel van der Aa een interactieve liedcyclus gebaseerd op de verhalen van Borges, waarvoor je je huis niet meer uithoeft. Book of Sand is namelijk te bekijken op een speciale website en te downloaden als app. Op elk moment kan geschakeld worden tussen verschillende beeld- en geluidlagen, en na nog geen kwartier begint alles opnieuw. Zo ontstaat een voorstelling zonder begin of einde, iedere keer anders en nergens en overal tegelijkertijd. Henri Drost
Cool Britannia
Het programma Cool Britannia van Het Nationale Ballet is op papier in een geliefd Engels woord: brilliant. Louis van Gaal repte als trainer in Engeland afgelopen seizoen steeds van een rat race. De Britse choreografen David Dawson, Wayne McGregor en Christopher Wheeldon, rat pack van het Britse ballet, strijden eveneens. Maar dan om een plek op het wereldtoneel van ballet. Er verschijnen maar liefst twee premières in dit programma. Wheeldon won bovendien net een prestigieuze Benois de la danse. Ik verwacht en verlang naar superbe eigentijds ballet met rust en gratie. En dat is nog best lastig. Want veel ballet is hyperactief en alle bewegingen zijn bijna noodgedwongen louter balletpassen. Ik hoop dat dit Britse trio antwoorden laat zien voor de ontwikkeling van het klassieke ballet. Ruben Brugman
The End (met bijbehorende paneldiscussie ‘What is digital art?’)
Als alles een illusie is, is dit dan misschien echt? Een opera met fluisterzang door een virtuele popster met een half miljoen Facebookvrienden en een repertoire van 100.000 liedjes. Hatsune Miku is een digitaal gecreëerde zangeres die leeft in een computerbrein en voor ons verschijnt als een geest op een transparant projectiescherm. Haar stemsynthesizer heet Vocaloid. Haar schepper Crypton Future Media. Ze laat ons duizelen. Is het een hologram, is het een manga-ster, is het Japanse massahysterie, is het de toekomst? Er is maar een manier om antwoord te krijgen. Beleef het zelf, en geef je over aan de paradox. Leo Bankersen
De Kersentuin
Een kans om Russen Tsjechov te zien spelen moet je nooit laten schieten. Dichter bij het origineel kun je eigenlijk niet komen, en tegelijk maakt dat het ook weer spannend. Want: kunnen wij het origineel aan? Is dat geen saai museumstuk? Met deze versie van het Malay Drama Theater heb ik er alle vertrouwen in dat de voorstelling gaat sprankelen, verrassen en ontroeren. Het zal iets nieuws toevoegen, nieuwe inzichten bieden. Natuurlijk, ik ben een kenner, ik regisseerde het stuk zelf een keer op het Utrechtse Fort bij Vechten met hartverwarmende amateurs, dus ik kan de tekst dromen. Maar ook voor wie Tsjechov nauwelijks kent zal de avond een belevenis zijn. Dan zal je er namelijk achter komen dat Tsjechovs verhaal niet van de tekst afhankelijk is. De tragikomedie zit in de mensen en hoe ze elkaar bekijken. Of ze nu Russisch praten, of Sranantongo. Tsjechov is universeel. Wijbrand Schaap
Krapp’s Last Tape
Hoewel Beckett in Nederland relatief weinig in het reguliere theatercircuit gespeeld wordt, op Wachten op Godot na, zorgt het Holland Festival er voor dat de Beckett-liefhebber aan zijn of haar trekken komt. Twee jaar geleden met het prachtige Happy Days gespeeld door Fiona Shaw. Dit jaar is Krapp’s Last Tape te zien, een stuk over vergankelijkheid en eenzaamheid. Een oude man luistert, zoals elk jaar op zijn verjaardag, bandopnames terug. Dat de wereldberoemde regisseur Robert Wilson (Dreigrossenopper, Life and Death of Marina Abramovich) achter de schermen vandaan komt en zelf de rol van de bejaarde Krapp op zich neemt maakt nog extra benieuwd naar deze voorstelling. Hannah Roelofs
Lulu Marathon
Waarom zou je in een festival anno 2015 naar films gaan die zo’n 90 jaar geleden zijn gemaakt? Omdat het de parels uit de filmgeschiedenis zijn en ze haast nooit vertoond worden. Daarom alleen al. Maar ook omdat deze films, Erdgeist en Die Buechse der Pandora, sleutelwerken zijn in deze aflevering van het festival. De grootste productie van dit festival is waarschijnlijk de opera Lulu. Daarvan is het libretto gebaseerd op twee stukken van Wedekind en dat zijn, jawel, Die Buechse der Pandora en Erdgeist. William Kentridge, die de opera regisseert is ook nog eens beïnvloed door films uit de Weimar-periode, zoals je kunt zien in zijn tentoonstelling in Eye. Daarnaast is het altijd een genot om films uit die periode te zien, zeker als ze worden begeleid door live muziek. En dan heb ik het nog niet eens gehad over Louise Brooks, het gezicht uit de expressionistische film. Als je aan Lulu denkt, zie je eigenlijk nog steeds haar gezicht voor je. Helen Westerik
Nederlands 
English (UK) 
Français 
