Met haar roman Babylon won Yasmina Reza de prix Renaudot, na de prix Goncourt de belangrijkste literaire prijs van Frankrijk. Hoofdpersoon is de 62-jarige Elisabeth Jauze. Elisabeth is octrooirechercheur bij het Instituut Pasteur en leidt een bedaard leven met haar echtgenoot Pierre. In tegenstelling tot haar zus Jeanne, die sinds scheiding in seksuele avonturen verzeild raakt die niet allemaal even gezond voor haar zijn, is het leven van Elisabeth overzichtelijk en veilig. Maar daar komt verandering in wanneer Jean-Lino, de buurman met wie ze bevriend is, na haar verjaardagsfeestje ’s nachts zijn vrouw doodt. Babylon is een roman over vrije wil en morele keuzes, en wat je daarmee van het leven maakt. Een roman die langer in je hoofd blijft nagalmen dan verwacht, met personages die je bijblijven.
(De Bezige Bij)
Let op. Dit bericht is meer dan een jaar oud, en kan dus inmiddels zijn ingehaald door de tijd
Je leest dit verhaal gratis. Dat kan dankzij donaties van lezers. Zo blijven we onafhankelijk van subsidies en grote sponsors. Je kunt zelf bepalen wat dit verhaal je waard is. Je bijdrage komt rechtstreeks bij de auteur terecht!
Ondersteun deze auteur!
Laat je waardering voor dit verhaal blijken.
We maken je donatie rechtstreeks aan de auteur over.
Een boek over de baarmoeder – wil je dat lezen? Ja, en dat zou ook moeten, vinden Dick Schoot en Wim Daniëls, want geen mens komt immers ter wereld zonder eerst zo’n negen maanden in de vrouwelijke kraamkamer te hebben doorgebracht. Toch weten de meesten – zelfs zwangere vrouwen – maar weinig af van de baarmoeder. In hun heldere en interessante boek De baarmoeder vertellen ze alles wat er te weten valt over de plek waar de mens tot leven komt.
(Prometheus)
Tien verhalen telt Aan doodgaan dachten we niet van Gerda Blees, en ze toont zich in haar debuut een goede verteller die de regie duidelijk in handen heeft. Haar personages proberen aan hun situatie te ontsnappen, en doen daarbij soms foute dingen of nemen verkeerde beslissingen. Schuld en onschuld zijn niet altijd zwart en wit, en Blees registreert in haar verrassende verhalen eerder dan dat ze een mening geeft.
(Podium)
Het is een onderwerp waar de gemiddelde Nederlander zich liever van afkeert: bedoeld en onbedoeld racisme. In Hallo witte mensen spreekt Anousha Nzume haar – witte – lezers direct aan en trekt ze de sluier weg voor onze vermeende tolerantie – een woord dat in zichzelf al geen gelijkheid uitdraagt. Haar observaties zullen bij menigeen het schaamrood op de kaken brengen, of in een slechter geval op verzet en irritatie stuiten. Een eerlijk boek dat moed vroeg van de schrijfster en moed van de lezer om de situatie waarachtig onder ogen te zien.(Amsterdam University Press)
Ze was nogal een golddigger, maar boeiend is het wel, het verhaal dat Virginia Vallejo optekende in Ik was de vrouw van Escobar. Ze vertelt hoe ze als jonge vrouw kennismaakte met Pablo Escobar, die toen nog zou uitgroeien tot de grootste drugsbaron van Colombia. Knap was hij niet, maar toch oefende hij een grote aantrekkingskracht op haar uit – en zij op hem. Dat hun beider gepassioneerde aard ook makkelijk omslaat in het tegendeel, is al op voorhand duidelijk, maar toch is het boeiend om een inkijkje te krijgen in een milieu waar je je als ‘gewone’ mens alleen maar via een televisieserie een beeld van kunt vormen.
(Xander)
Voor je verder leest...
Steeds meer mensen en instellingen zijn lid. Omdat ze onafhankelijke cultuurjournalistiek belangrijk vinden.
Tot dit boek had ik nog nooit van de ziekte van Huntington gehoord. En precies dát is het probleem: de mensen die het hebben, zwijgen erover; de rest van Nederland kent het niet. Maar wie De Hel van Huntington leest, waarin journaliste Renske Schut het verhaal van de 45-jarige Joyce van Blerck heeft opgetekend, weet zeker dat dit misschien wel een van de ergste dingen is die een mens kan overkomen. Huntington is een combinatie van Alzheimer, ALS en Parkinson en mensen die het krijgen takelen fysiek en geestelijk ernstig af. Joyce kreeg de diagnose toen ze midden dertig was en merkte al snel de eerste verschijnselen. Een medicijn is binnen handbereik, maar de onbekendheid van de ziekte helpt niet mee. De opbrengst van het boek gaat ten dele naar het Huntington-onderzoek.
(Argentum)
Fotograaf Marc Brester en journalist Vivian de Gier kunnen met elkaar lezen en schrijven – letterlijk. Als partners in crime reizen ze voor diverse media de wereld over, voor recensies van de mooiste literatuur en persoonlijke interviews met de schrijvers die ertoe doen. Voor de troepen uit en voorbij de waan van de dag.
Om de beste ervaringen te bieden, gebruiken wij technologieën zoals cookies om informatie over je apparaat op te slaan en/of te raadplegen. Door in te stemmen met deze technologieën kunnen wij gegevens zoals surfgedrag of unieke ID's op deze site verwerken. Als je geen toestemming geeft of uw toestemming intrekt, kan dit een nadelige invloed hebben op bepaalde functies en mogelijkheden.
Functioneel
Altijd actief
De technische opslag of toegang is strikt noodzakelijk voor het legitieme doel het gebruik mogelijk te maken van een specifieke dienst waarom de abonnee of gebruiker uitdrukkelijk heeft gevraagd, of met als enig doel de uitvoering van de transmissie van een communicatie over een elektronisch communicatienetwerk.
0
De technische opslag of toegang is noodzakelijk voor het legitieme doel voorkeuren op te slaan die niet door de abonnee of gebruiker zijn aangevraagd.
Statistieken
De technische opslag of toegang die uitsluitend voor statistische doeleinden wordt gebruikt.De technische opslag of toegang die uitsluitend wordt gebruikt voor anonieme statistische doeleinden. Zonder dagvaarding, vrijwillige naleving door uw Internet Service Provider, of aanvullende gegevens van een derde partij, kan informatie die alleen voor dit doel wordt opgeslagen of opgehaald gewoonlijk niet worden gebruikt om je te identificeren.
Marketing
De technische opslag of toegang is nodig om gebruikersprofielen op te stellen voor het verzenden van reclame, of om de gebruiker op een website of over verschillende websites te volgen voor soortgelijke marketingdoeleinden.
Het is een onderwerp waar de gemiddelde Nederlander zich liever van afkeert: bedoeld en onbedoeld racisme. In Hallo witte mensen spreekt Anousha Nzume haar – witte – lezers direct aan en trekt ze de sluier weg voor onze vermeende tolerantie – een woord dat in zichzelf al geen gelijkheid uitdraagt. Haar observaties zullen bij menigeen het schaamrood op de kaken brengen, of in een slechter geval op verzet en irritatie stuiten. Een eerlijk boek dat moed vroeg van de schrijfster en moed van de lezer om de situatie waarachtig onder ogen te zien.(Amsterdam University Press)
