“In Nederland zijn we eigenlijk op vakantie”, zeggen Daphne (40) en Ilja (26) lachend. Ze zijn reisexperts, met Japan als kernbestemming. “Ik bezoek een aantal festivals per zomer, maar of ik nou echt een festivalganger ben? Valt geloof ik wel mee.”
Zeven jaar geleden was Daphne voor het laatst naar Lakedance, inmiddels is ze ‘op leeftijd’ en kreeg ze voor vertrek te horen: “Mam ik wil mee!” Haar auto slingert rustig langs een serie mannen in oranje hesjes, die ons tussen dranghekken richting de juiste parkeerplaats wijzen. De laatste schakel rookt een sigaar en wuift onze VIP-tickets weg: ‘Ik geloof het achter elkaar – veel plezier!’ Een voorbode van de gemoedelijkheid op Lakedance.
Beachclub
In 2005 was het tweejaarlijkse festival er voor het eerst (als feestje van Beachclub Sunrise, 800 man), op 9 juni 2018 was er de 25e editie (35-40.000 bezoekers). Bezoekers kunnen ‘lekker met de voetjes in het zand dansen op fijne en zomerse house muziek’. Artiesten als Hardwell, Afrojack en Fedde Le Grand begonnen er hun carriere, aldus een voorgeschreven interview met oprichter Jochem van Pelt.
Liefhebbers van house leken er inderdaad op de juiste plek. Bescheiden blij en vrij beschaafd dansten ze bij het Defected podium, waar de jaren negentig en Ibiza vlakbij klonken. Daar draaiden grote namen uit de gloriedagen van het gelijknamige label, zonder aan relevantie te hebben verloren, blijkt uit de sfeer. Fans van het eerste uur die lichtvoetigheid en grandeur hadden behouden, ongeacht hun ervaringen, bewogen als adel onder de houseliefhebbers: hard gegaan en er vlekkeloos uitgerold.
Boeiende toevoeging
We spreken een stelletje dat graag anoniem blijft. Naast haar man, die af en toe enthousiast wat aanvullende feiten deelt, vat een dame de voordelen samen: “Het is meestal slappe hap qua cocktails, maar hier zijn ze wèl goed. We hebben het natuurlijk ook echt getroffen met het weer”. Ze heeft zich in strakke jurk met smaakvol exotische print minstens zo mooi gekleed als ze het festival zelf vindt. “We gaan ook wel eens naar Hardwell of Tiësto, maar dan ben je zo om 7 uur thuis. Liever dit. Dan ben je de volgende dag nog een beetje helder. Ik hoop niet dat Lakedance groter wordt, zo is het wel lekker.”
Haar man vertelt over de grootheden die vandaag bij Defected te bewonderen zijn (zoals Low Steppa, Todd Terry en Simon Dunmore) en hoe ze wereldwijd gigs hebben gedraaid. Live is de combinatie met saxofoon, zangeres en percussie van Shovell een boeiende toevoeging, op een festival waar uiteraard vooral vaardige platendraaiers en praatjesmakers op het podium staan.
Happy Hardcore
Hoe de joviale MC bij het Winterpodium gezelligheid schept, doet bij vlagen denken aan Gaston die prijzen uitdeelt: “Jahaaa beste mensen! Handjes in de lucht als je uit de buurt komt!” Hij noemt het evenement ‘een thuiswedstrijd’ en draagt een nummer van Beyoncé op aan alle vrouwen, vervolgens de aanwezigen aansporend uit volle borst mee te zingen. Als er even later happy hardcore over het veld galmt, is de saamhorigheid compleet: “Mensen kunnen we het met z’n allen over één ding eens zijn? We like to party!”
Terwijl in de verte een roze ontploffing aan snippers boven het feestgedruis voor de mainstage dwarrelt, zet Inge (36) haar zonnebril op en verklaart dat ze wel houdt van feest overdag: “Thuis nog even door en dan lekker slapen. Ik heb een drukke baan.” Vijftien jaar geleden zat ze op ditzelfde randje, billen op het gras en voeten in het zand. Ze kwam toen een bekende tegen, die beteuterd vertelde dat het kotsen niet wou lukken. “Dus toen ging ik meteen zelf over mijn nek! Hij zei nog ‘ik ben zó jaloers’… hahaha!”
Cosmetica
Of er nog nadelen zijn vandaag? Het bier is wel wat waterig. Met warm weer is het op Nederlandse festivals als snel een wat stoffige boel, maar gelukkig is er overal drinken te krijgen en was het toegestaan cosmetica mee te nemen, dus huid of lenzen hoeven niet uit te drogen. Op heuveltjes hangen mensen in het gras, kijken naar het ritme van voorbijgangers, variërend van flaneertempo tot energieke passen. De houten vlonders waarover de stromen lopen, veren vrolijk. Binnen een paar uur komen er misschien wat schroeven omhoog, maar iedereen gaat los, dus alles is goed. Bij de mainstage klinkt: ‘Are you fucking ready?’
Dat zijn we zeker. John (47) en Johan (50) kennen elkaar al heel lang, vertelt de jongste: “Sinds ik 14 ben. We kunnen elkaar lezen en schrijven.” De twee maken motortochten, gingen naar Zwarte Cross, Dynamo Open Air en ADE. “Van metal tot mellow, als het maar gezellig is. Vroeger bleef je stappen, nu zijn we eigenlijk de enige van de vriendenclub die dat nog doen. De rest is afgevallen.” Het festival spreekt ze aan vanwege het ‘visuele aspect’ (aankleding en mensen) en de sfeer: “Heel chill. Het is altijd zonnig tijdens Lakedance. Er zijn hier meer feesten trouwens. Ook een kinky editie, moet je een keer heen gaan, echt heel apart. Heel vrij, alles kan.”
De heren hebben voor de gelegenheid ‘geestverruimende middelen’ bij zich: “Zeer stiekem geregeld. Een bijzondere dag, zo als beginnende gebruiker. Wacht maar, straks sta ik op het podium naast een danseres, klim ik op een boks om te pogoën. We zien wel. Thuis heb ik nog slagroompatronen… en geen slagroomspuit. Voor later. Volgende dag opeens een rinkelende vuilniszak!”
Duim in de lucht
Twee dames hebben verderop besloten bevallig in het water te dansen. Eentje staat even onwennig met beider tasjes in haar handen, tot ze de ander met enig voetenwerk weet te bespetteren, duidelijk makend dat de situatie wat haar betreft beperkt houdbaar is. In de avond vist een groep beveiligers (op een stapje afstand van het strand) een meisje met lichtgevende zonnebril uit het water, die daarmee haar luchtbed kwijt is en wordt afgevoerd. De rest van de dag bestond de interactie tussen security en publiek vooral uit vriendelijk in suffende bezoekers porren, om te kijken of ze nog in orde zijn: “Alles goed?” Duim in de lucht.
Sinds de eerste Lakedance gaat Richard (37) ‘als het effe kan’ ieder jaar. Na zijn mond aan een frietje te branden, legt hij uit waarom: “Het is groot geworden door klein te blijven. Gemoedelijk. Wacht – dit wordt corny.” Met gevoel voor zelfspot herstelt hij zich: “Het is hier toegankelijk. Op een goede manier.” Zijn maat ‘zeg maar Bertje’ (40) uit Hellevoetsluis is er voor het eerst. “We spraken elkaar een keer in een bar in Den Bosch. Over m’n bucketlist. Hij wou iets toevoegen, dat werd een dancefestival. Zo geschiedde. Ben er net, nu al leuk. Fijn dat het aan het water is. De friet is lekker.” Als iemand vraagt of hij mag roken tijdens andermans friet, komen al snel de geur van frituurlucht en inkt ter sprake.
Pizza
Tatoeages liepen uiteen van veren en tribals tot ‘niets is dikker dan bloed’ in het Latijn. Frisse jonge kapsels en lange lokken, meer kale hoofden dan baarden, zonnebrillen van Rayban tot Oakley. Spijkerbroek en pakkend shirt werken nog steeds prima, dankzij (naast ‘dit is mijn festivalshirt’) vooral veel Engelse oneliners: ‘Bad choices make good stories’, ‘It’s not over when you loose / it’s over when you quit’, ‘Fur is worn by beautiful animals and ugly people’, ‘I want pizza / not your opinion’. Verder fleurig veel burlesq barok en gypsy sjiek, handig-en-toch-elegante cowboylaarsjes, zwierige handtasjes.
Een mevrouw, fladderend in mosgroene jurk, vraagt of we toeristen zijn, aangezien we onze schoenen nog dragen op het zand. We leggen haar uit dat we in Scheveningen zijn opgegroeid en ‘soort van aan het werk’ zijn, geven haar groot gelijk en trekken onze schoenen uit. Ze komt hier vandaan en vermaakt zich zichtbaar: “Je hoeft niet verloren rond te lopen, overal leuke en knappe mensen, nergens klachten, schone toiletten!”
Verwender
Ook een jongedame uit de hoofdstad (‘zeg maar Jo’, influencer, 33), die vers sap en koffie verkoopt, zegt: ‘Nooit lang hoeven wachten voor de WC. De sfeer is altijd goed, het is top geregeld en weids opgezet. Leuk om te werken hier en collega’s te zien; anders zou ik niet zomaar gaan. In Amsterdam is er ieder weekend wat te doen. Het publiek is er dus wat verveelder en verwender.”
De 25e editie van Lakedance had veel bezoekers uit de regio, met hier en daar een verdwaalde uitzondering. Het leverde een warme mix aan mensen op, met een gemiddelde leeftijd ergens tussen de 20 en 60. Ze dansten op een hoop house (van gabber en techno tot Chicago en deep house), op carnavalshits bij Leven In De Brouwerij (inderdaad, gesponsord door een biermerk) en op pop bij het Heimwee podium. Vooral bij This = Music vonden we tempo en grooves vaak bijzonder dansbaar.
Fucking Amazing
Voordat we het terrein verlaten, galmt vanaf de mainstage: ‘Jullie waren fucking amazing!’ Een verbaasd groepje vijftigers wijst ons de weg: “Helemaal wandelen naar het station? Einde van de straat links de hoek om. Uiteindelijk gaan we allemaal die kant op.” In de stoptrein vertellen Imke, Ietje, Esthy & Marieke over de juist bezochte show van ‘Guus – welke?! Meeuwis!’ Ze zijn lyrisch over Het Feestteam en DJ Maurice, dus we zingen samen ‘Shirt uit en zwaaien’ (een jolige echo van ‘Freed from desire’). Als ze uitstappen, roepen ze ‘Houdoe en bedankt!’
Nederlands 
English (UK) 
Français 
