Toegegeven, een fan was ik nooit, maar wat haatte ik die vliegtuigen gisteravond. Ik liep door een donker, nachtelijk bos tussen Lage Vuursche en Hilversum. Waar ik in de stilte extra goed had kunnen luisteren naar krakende takjes, schuifelende insecten, fluisterende bomen en een enkele uil hoorde ik vooral hoe blij we allemaal zijn dat we na corona weer een dagje op een neer naar Rome kunnen, hoe fijn dat live vergaderen in Dubai is na anderhalf jaar Zoom en hoe snel Zeeuwse oesters naar Lyon kunnen komen. Schiphol is terug en dat zullen we weten. Fuck CO2.
Dans la Forêt is een project van de kunstenaars Claire de Ribeaupierre en Massimo Furlan en is in zijn eenvoud zo helder dat je haast zou vergeten dat het kunst is. Maar zoals dat gaat met landschaps- of locatiekunst: zodra je naar een dagelijks ding kijkt en zegt dat het theater is, ga je anders kijken. Niet dat het duo die vliegtuigen speciaal had besteld, maar met die herrie werd beter voelbaar hoezeer we stilte missen in ons leven. Dat is alvast een winstpunt van zo’n meditatief wandelkunstwerk.
Door het bos wandelen is altijd aangenaam, en in stilte kan het heilzaam zijn, maar ’s nachts, in het donker, komt er een dimensie bij. Omdat je in een groep van ongeveer 20 mensen loopt, in ganzenpas op drie meter van elkaar vandaan, leer je te vertrouwen op je voorganger en kun je meer letten op je omgeving. Hoe voelt mos aan je schoenen, wat doet dat groene lichtje daar, hoe vaak zijn we deze kromme eik eigenlijk al gepasseerd?
Want ja, je loopt geen zeven kilometer van A naar B, maar beweegt in vierkantjes rond een centraal punt. In het donker maakt dat niet uit, omdat elke boom er van een andere hoek bezien anders uitziet. En als dan rond half elf de vliegtuigen zwijgen, en de A27 nog een paar laatste pogingen heeft gedaan zijn misplaatstheid met een flinke dot gas kracht bij te zetten, komt de rust echt in het hoofd en in het bos. Wanneer anders zou je twee uur over wildwissels en karrensporen lopen in het donker?
Aan het einde gloort er iets, en het was voor mij oké geweest als het bij een vaag gloren was gebleven. Nu kwam er een stukje theater bij, en dat stak wat bleekjes af bij het spektakel dat de bomen al twee uur hadden gemaakt. Zwijgend.
Goed om te weten
Nederlands 
English (UK) 
Français 
