Club Gewalt laat diepte zien, maar niet voelen in ‘Antropoceen de musical’

Soms droom ik van een subsidiestelsel waarin kunstenaars hun wilde plannen ook echt helemaal, tot in alle extremen, kunnen uitvoeren. Of, sterker nog, verplicht zijn om dat te doen. Dat je, bijvoorbeeld, als je een musical maakt, je ook echt een live band op het toneel moet zetten, en niet een studio-opname mag gebruiken. En dat je daar dan geld voor aanvraagt en dat je dat dan ook krijgt. Gewoon, omdat je als rockband ook niet de zangers thuislaat en op film mee laat zingen. O, wacht. Abba.

Maar los daarvan, ik zou het Club Gewalt enorm gunnen om hun absoluut fijn in elkaar gezette muziek bij ‘Antropoceen, de musical’ ook gewoon helemaal live uit te voeren, en dat niet te beperken tot het drumstel dat driekwart van de voorstelling ongebruikt veelbelovend staat te zijn. Nu klonk de muziek net alsof iemand een jaren tachtig boombox onder een dekbed had gemoffeld, en dat was gewoon zonde. In een theater wil ik alles, zoveel mogelijk, live.

Opgesloten beesten

Want wat was het fijn om weer in een zaal te zijn. Ik zag Antropoceen, de musical in het Utrechtse Theater Kikker en het voelde goed om weer mensen te zien, anders dan bij het rondje met de hondjes in het park. Dat er op de voorstelling mogelijk een en ander aan te merken valt, is eigenlijk helemaal niet zo erg. Ook deze podiumbeesten hebben te lang opgesloten gezeten om al direct helemaal los te kunnen gaan.

Laat ik in ieder geval zeggen dat ambitie de jonge makers van Club Gewalt niet ontzegd kan worden. Een musical over de klimaatcrisis zou je al wat hoog gegrepen kunnen noemen, dat je daarbij ook nog een paar kunstinhoudelijke uitspraken wil doen over de musicaltraditie is dapper. Dat is dan ook allemaal niet helemaal gelukt. Er zitten ook wel heel wat abstracte teksten en grote woorden in, wat niet echt helpt bij de beleving van een publiek dat wat minder hoog opgeleid is dan ondergetekende.

Diepe emoties

Ik ondervond al eerder dat Club Gewalt er een handelsmerk van heeft gemaakt om al te diepe emoties te vermijden. Daar hebben we ook nog een leuke podcast over gemaakt. De acterende zangers van Gewalt kunnen geweldig zingen en de componerende leden kunnen fascinerend componeren, maar ze hebben kennelijk geen zin om iets te maken dat zoiets oproept als diepe emoties of echte beklemming. Ze kunnen het, want ze komen er vaak bij in de buurt, maar ze maken er dan direct iets koddigs van. Dat is frustrerend, althans, voor mij als kijker.

Ik zou het tof vinden wanneer ze, om een commentaar neer te zetten op de emotiekanonnen van de Amerikaanse musical, zelf zouden laten voelen hoe goed dat kan werken. Laat me maar eens alle hoeken van de kamer zien in een perfecte Disney-pastiche, om daarna met een intellectuele linkse directe de boel weer recht te zetten. Het is misschien een stokpaardje van me, maar ik hou niet van theater dat alleen mogelijke dieptes laat zien, maar niet voelen.

Enfin. Hoop gemengde gevoelens dus weer, maar dat mag de pret van het theater niet drukken. En in het vervolg dus graag better&bolder. En met live muziek. Eis dat op! Geen half werk of schetsjes, maar alles. Daar hebben we subsidie ooit voor uitgevonden.

Goed om te weten

Antropceen, de musical is op tournee. Inlichtingen