De Argentijnse schrijfster Aurora Venturini was 85 toen ze de Premio Nueva Novela ontving voor De nichtjes, dat ze anoniem had ingezonden. Eindelijk kreeg ze de erkenning waar ze naar verlangde, met dit excentrieke, fascinerende verhaal met even excentrieke en fascinerende personages.
In De nichtjes vertelt Yuna over haar monsterlijke familie van ‘misbedeelden’. Yuna zelf is zwakbegaafd en haar jongere zus Betina is stom en ernstig lichamelijk en verstandelijk beperkt, en rijdt broembroemend rond in een rolstoel met een gat erin zodat haar ontlasting daar in kan lopen. Yuna walgt van haar, en steekt daarom bij het voeren de lepel eerst expres in haar oog, oor of neus voordat die in haar ‘muil’ belandt.
De Argentijnse schrijfster Aurora Venturini ©Nora Lezano
Maar ook andere familieleden zijn misbedeeld, zoals haar ‘imbeciele nichtjes’ Carina en Petra: de oudste heeft zes tenen aan haar voeten en uitgroeisels aan haar handen die op een extra vinger lijkt, de jongste is een lilliputter. Als Carina wordt bezwangerd door een buurman en sterft nadat ze gedwongen abortus heeft moeten laten plegen, neemt Petra op niet mis te verstane wijze wraak. En Yuna doet dat, op een heel andere manier, ook als Betina zwanger wordt gemaakt door Yuna’s vroegere docent van de Kunstacademie, die zich daarna opwierp als huisvriend. Een zwakzinnig meisje in een rolstoel dat een kind krijgt van een man die al bijna met pensioen is – daar kan weinig goeds van komen, zou je denken. En dat komt het dan ook niet.
Yuna en haar nichtje Petra zijn bondgenoten en proberen het leven te midden van al deze chaos ten goede te keren; Yuna door furore te maken als kunstenares, Petra door geld te verdienen met het oudste beroep ter wereld. Maar eigenlijk kan Yuna van niemand écht op aan.
In het voorwoord beschrijft auteur Marianna Enriquez, destijds een van de juryleden die het boek bekroonde, haar vervreemding, verwarring en bewondering toen ze De nichtjes voor het eerst las. Het inderdaad een roman zoals je die nog niet eerder hebt gelezen. Yuna is met haar ongewone manier van praten, waarbij ze nauwelijks punten en komma’s gebruikt, een unieke hoofdpersoon, die even hard en wreed als humoristisch uit de hoek kan komen en je hart verovert. ‘Literatuur die gutst als bloed’, zegt Enriquez, en dat klopt in meerdere opzichten. Niet alleen vanwege de mismaaktheid, viezigheid en dood in het verhaal, maar ook vanwege de overvloedige, levendige, radicale stijl.
Volgens Aurora Venturini zelf was De nichtjes een autobiografisch boek. “Al mijn creaties zijn monsterlijk. Mijn familie was heel monsterlijk. Dat is wat ik ken.” Je mag hopen dat dat maar gedeeltelijk waar was.
