Beginnen met het meest recente nummer. En dan chronologisch terug in de tijd tot ergens diep in de jaren zestig. En dat dan de titel ‘Nothing has changed’ meegeven. Briljante zet van David Bowie. Alle biografen kunnen ogenblikkelijk hun werk in de prullenbak mieteren.
Immers, wie chronologisch met de muziek van David Bowie opgroeide kon niet anders dan steeds verbijsterd te zijn door elk nieuw album dat Bowie uitbracht in de afgelopen 50 jaar. Wij, de fans, spraken van steeds nieuwe personages, nieuwe fases in het leven van een vermommingsartiest: Major Tom, Ziggy Stardust, The Thin White Duke.
Het waren natuurlijk allemaal rollen die Bowie speelde, in zijn zeer geslaagde poging om theater, en dan vooral het acteren, samen te laten vallen met muziek componeren en optreden. Soms speelde hij een heel album een rol, zoals op Ziggy Stardust, en soms een hele periode, zoals de jaren waarin hij zich vernoemde naar de coke die hij zo gretig innam.
Soms ook speelde hij een paar rollen in een nummer, zoals in Space Oddity, waarin hij zowel Ground Control als Major Tom speelt. Rollen spelen doet hij de laatste tijd weer vol overtuiging. Zijn laatste song, Sue, is opnieuw een rol.
Maar hebben biografen de neiging om Bowies carrière op te hangen aan zijn vele rollen en personages, Bowie vertelt met zijn laatste, zelf in elkaar gezette, en stevig geremasterde verzamelaar precies een omgekeerd verhaal. Bowie was al die jaren niet de veranderingsartiest waar we hem voor hielden. Wanneer je zijn carrière achteruit draait merk je glashelder dat er al die jaren eigenlijk niets veranderd is. Bowie was altijd Bowie. Of je nou Life on Mars hoort, of Scary Monsters, of Sue.
Bowie was altijd briljant, en is vreemd genoeg nog steeds zijn tijd vooruit. Hij voorziet het idee ‘album’ van een nieuwe betekenis in een tijd dat iedereen muziek ontbundeld tot zich neemt via Spotify. En dat doet hij met laagst gewaardeerde type album dat er is, de ‘best of’ – verzamelelpee. Je moet deze gewoon in de goeie volgorde beluisteren. Tamelijk grote ingreep dus. Maar ook een kwestie van cosmetica en omdenken. Dat hij vroeger Jones van achteren heette, dat je tegenwoordig gewoon in de S-Bahn kunt stappen op Potsdammer Platz, het zijn cosmetische veranderingen. De wereld doet steeds alsof ze een andere is, maar verandert niet.
Bowie snapt dat. Hij is altijd dezelfde Bowie geweest. Heeft altijd gemaakt wat hij wilde maken. Daar zat nooit een masterplan achter. Ook nu niet. Of juist wel. Dat de vorsers zullen gaan zoeken is niet te vermijden. Het zij zo.
De muziek klinkt dankzij een paar flinke technische ingrepen of die gisteren geschreven, bedacht en opgenomen is. Glashelder. Met hier en daar een verrassende wending.
Kopen dus, dat album.
[bol_product_links block_id=”bol_546618f5381e5_selected-products” products=”9200000033061920,9200000033061918,9200000033257992,9200000035005119″ name=”Bowie” sub_id=”” link_color=”003399″ subtitle_color=”000000″ pricetype_color=”000000″ price_color=”CC3300″ deliverytime_color=”009900″ background_color=”FFFFFF” border_color=”D2D2D2″ width=”250″ cols=”1″ show_bol_logo=”undefined” show_price=”1″ show_rating=”1″ show_deliverytime=”1″ link_target=”1″ image_size=”1″ admin_preview=”1″]
English (UK) 
Nederlands 
Français 
