Alles over politiek, beleid, samenleving en hoe die dingen met cultuur en kunst te maken hebben.
“We gebruiken de sociale media niet omdat het cool is,” zegt de Tunesische internetactivist Sami Ben Gharbia. “Maar in een dictatuur is het de enige manier om mensen te informeren over wat er echt gaande is. Om de demonen in de samenleving te bevechten. Ik ben niet een techny geworden omdat het leuk is. Ik had gewoon bruikbare kennis nodig over internetcodes, om mijn burgeractivisme mogelijk te maken.”
John de Mol doet goede zaken in de Arabische wereld. Hij doet daar nogal minnetjes over, volgens Hassnae Bouazza. Volgens haar praat de televisieproducent in het openbaar vooral over de vele beperkingen aan zijn formats vanwege de islam en het sentimentele gehalte van de tv in het midden oosten in het algemeen. Dat De Mols succesnummer The Voice of Arabia tijdens de finale in
Hoeveel mannelijke geslachtsdelen Yasmine Allas in haar hand had gewogen. Dat was even de vraag tijdens het tot nu meest schaamteloze programma-onderdeel van Writers Unlimited. Deze latenight talkshow ging in op de vraag hoe schaamteloos schrijvers hedentendage eigenlijk durven te zijn. Kristien Hemmerechts, altijd goed voor een paar ferme statements, trof haar gelijken in
Geen beledigbare prominent, bekende wereldburger of heikel thema, maar gewone mensen spelen de hoofdrol in de prent die dit jaar bekroond is met de Inkstspotprijs. De prijs voor de beste politieke spotprent die het afgelopen jaar is gepubliceerd in de landelijke en regionale pers gaat naar
‘Everseller’-auteur Arthur Japin gaat een toneelbewerking maken van zijn roman Vaslav, over de legendarische Russische danser Nijinksi. Hij maakt de bewerking op verzoek van theatermecenas Joop van den Ende, die een groot fan is van het boek. De theatervoorstelling gaat in
Sommige artiesten worden prachtig oud. Johnny Cash werd prachtig oud, Bruce Springsteen blijft op een absurde manier jong en alle leden van de Rolling Stones zijn na hun onopgemerkte dood in de seventies in overtuigende zombies
Wat heeft een proefschrift over een vergeten Victoriaanse romanschrijver gemeen met een rushrelease van multinational Sony?
Einstein on the beach: een vijf uur durende minimalistische opera zonder plot, zonder pauze. Een opera met een welhaast mythische status, met beelden die uitgegroeid zijn tot theatericonen, maar die vrijwel niemand daadwerkelijk heeft gezien.
Met papier weet je het nooit (‘0,3% van de krantenlezers leest de recensies op de kunstpagina‘), en met tv is het ook altijd een beetje schatten en extrapoleren, maar het internet is keihard. Wij weten hoe vaak u een stuk van ons las, en hoe lang u bleef hangen bij onze filmpjes. Wel: waren we vorig jaar al trots, nu gaan we dik over de 200.000
Zat weer een briefje bij de post. Een van de vele, deze weken. Over een club die nog maar pas door de overheid was opgericht. Met de bijbehorende miljoenen, die vanwege de wraaklust van de PVV nu in de lokale sloot gekieperd zijn. De makers hebben alweer een paar maanden geleden een nieuw doel voor zichzelf gevonden: het welzijn van Parkinson-patënten verbeteren. Maar Danshuis Station Zuid is nu dus verleden tijd. We quoten:
Rijksmuseum Twente kan waarschijnlijk open blijven nu minister van cultuur Jet Bussemaker (PvdA) aan de kamer heeft toegezegd om de geplande bezuiniging van 50% op de exploitatie te halveren. Bovendien gaat zij zich hard maken om ‘linksom of rechtsom’ het vak Culturele en Kunstzinnige Vorming in het voortgezet onderwijs als verplicht examenvak te behouden,
Het ontwikkelen van nieuwe modellen op internet kost tijd. Daar zijn we met het Cultureel Persbureau inmiddels wel achter. Met meer dan 7500 volgers op twitter en vierhonderd bezoekers per dag op onze website zijn we inmiddels een factor van belang geworden in de cultuurjournalistiek. Maar we zijn ook heel blij dat vier jaar nadat de eerste plannen vorm kregen en een jaar na de beëindiging van de startsubsidie van het ministerie van OC&W, onze eerste publicatie te lezen is op de sites van De Persgroep, uitgever van Trouw, Volkskrant en Parool.
Terwijl de stad enorm moet bezuinigen op muziekscholen, bibliotheken, een paar toneelclubs en andere leuke dingen voor de mensen, zoals openbaar vervoer en zorg, bouwt den Haag wel een nieuw kunstgebouw. Liever gezegd: de gemeente steekt 181 miljoen in het slopen en vernieuwen van de theaters aan het Spui, omdat de architect die het complex 20 jaar geleden bouwde kennelijk zijn werk niet goed heeft gedaan.
De grootste artiest van Nederland is dood. Kan gebeuren. Maar mag ik dan ook hartgrondig vloeken? Want Jeroen Willems is onvervangbaar. Als journalist ken je de riedel: van acteurs boven de zestig, of van anderszins breekbare statuur heb je een necrootje klaarliggen. Ben je bekend en voldoe je aan de eisen, reken er maar op dat je vrienden en bekenden…
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.