Marijn Lems heeft een hobby die mooi samenvalt met zijn werk als recensent voor NRC Handelsblad, Theaterkrant en Cultuurpers. Hij speelt namelijk ontelbaar veel games, ziet bizar veel televisieseries en gaat ook nog eens meer naar het theater dan menig collega zich kan permitteren. Elk jaar maakt hij een top-lijst aan, die hij op Facebook plaatst. Ooit was dat de…
De vooral in Europese arthouse gespecialiseerde distributeur Cinéart presenteert de Directors’ Collection. Nieuw en oud werk van toonaangevende filmauteurs.
We stelden hem een aantal vragen naar zijn ervaringen en invloeden. Wat is jouw ervaring met animatie tot nu toe? ‘Als kind tekende ik graag strips. Ik maakte met een vriend de strip Kaas-Trek, een soort persiflage op Star-Trek, en die verkochten we dan aan klasgenootjes en daar kochten we snoep van. Who framed Roger Rabbit herinner ik me als…
Meer dan 1500 uur bracht theaterrecensent Marijn Lems vorig jaar door in theaters, voor de tv en, vooral ook, met games. Dat is veel tijd en dat roept vragen op. Vragen vooral hoe je als journalist je tijd inricht, en hoe je die verdeelt tussen kunst kijken voor werk en wat we dan maar ‘gewoon leven’ zullen noemen. Daarover gaat deze podcast, een kleine drie kwartier lang.
That gaming plays an important role in contemporary, Dutch youth culture is obvious. Yet during exhibitions and in museums, attention to this extremely popular phenomenon is usually lacking. Why does gaming remain so underexposed here? Art is such a broad concept that we can include just about anything between rock drawings and graffiti. That breadth then also matches the...
From 4 to 28 June 2020, Amsterdam will host the 73rd edition of the Holland Festival. Associate Artist this year is American choreographer, director, writer and dancer Bill T. Jones. His work will include the new show Deep Blue Sea, in which Jones himself dances and, assisted by a hundred mostly local...
With much fanfare, Netflix's The Witcher was announced. Except for some comments about Superman in a white wig, there was and is a lot of interest in the film adaptation of Andrzej Sapkowski's fantasy book series. Successor to Game of Thrones. With the way that one ended? No thanks! I'm not familiar with the books or the games myself, but Netflix's description...
Controversieel en een doorn in het oog van velen: Forum Groningen. Het heeft de gemoederen flink bezig gehouden de afgelopen jaren. Vrijdag 29 november werd het cultuurcentrum in Groningen eindelijk geopend voor het grote publiek. De interesse voor Forum is er zeker, want de teller stond dinsdagmorgen al op 50.000 bezoekers. Het prestigeproject dat de Groninger aardig wat belastingcentjes heeft…
'The first Dutch WhatsApp thriller' was launched at the end of January. For five days, a select group of screen readers could follow this 'real time' story. Writers Jowi Schmitz and Louis Stiller were among them, app'ing with each other about this new form of storytelling. Sunday Louis > Suddenly a whole pile of names in my whatsapp (including 'paps' and 'mums'). Jowi > I give them...
Voted best VR experience in Venice, Laurie Anderson and Hsin-Chien Huang's Chalkroom can now be experienced at Eye. A flying dream in a beautifully designed labyrinth of worlds constructed out of language and characters. Anderson herself is coming too.
Dan zit er opeens een heel ander publiek in het Amsterdamse Muziekgebouw aan het IJ. Gamers. Of liever gezegd: developers. En hardcore nieuwemuziekaficionados. ‘Ik kom alleen voor Maze’, zei mijn buurman nukkig. Hij kwam voor het muziekensemble. Niet voor de games, dus, niet voor de computergraphics. En misschien ook niet eens voor Claron McFadden. Die beroemde, hyperplooibare operazangeres die in…
Af en toe schuurt het bij Playful Arts, een intiem festival dat spel en kunst samenbrengt. Alles draait om interactie, zelf doen, ervaren. Sommige bezoekers moeten even een drempel over. Maar dan gebeurt er wel iets. ‘Die dansers moeten echt een keigoeie conditie hebben’, hoor ik iemand achter me vol eerbied mompelen. Aan de overkant van de straat wijst een…
‘Een goed geletterd vermogen is voorwaarde om – nu en in de toekomst – te kunnen functioneren in onze informatiesamenleving en kenniseconomie.’ Dit stond te lezen in het persbericht dat KVB Boekwerk vorige week verstuurde. Aanleiding was een SCP-onderzoek waaruit bleek dat we in Nederland weer minder tijd lezend doorbrengen dan tien jaar geleden. Er staan indrukwekkende percentages bij. ‘Ruim…
De Grote Zaal van het Muziekgebouw aan ’t IJ is pikdonker. Dan floept een spotlight aan op het eerste zijbalkon rechts. Daar spelen Alexander Sitkovetsky, Maria Milstein, Rosanne Philippens en Jacobien Rozemond drie delen uit Concert voor vier violen van Telemann. Ze eindigen in een freeze, waarna de fluisterzachte, breekbare tonen klinken van Schatten van György Kurtág. We zien alleen…
Rito de Primavera, on show at the Holland Festival early this week, is a group choreography for fifty young dancers. Choreographer José Vidal has loosely based himself on Sacre du printemps, Stravinsky and Nijinsky's 1913 piece for the Ballet Russes. Fragments of Stravinsky's music have been turned into 4-quarter beetz by DJ Jim Hast, while Vidal has minimised the ritual aspect of the sacrifice, essential to the many versions made throughout the 20th century (besides Nijinsky's primal version, Massine, Béjart and Bausch, among others).
What remains is an overwhelming visual experience of a gigantic mass of dancers looming out of the darkness. The coordination of the group, at times dancing wildly through each other, at other times circling the stage in long procession, is impressive. It produces a fascinating, eye-opening aesthetic, but the group dance in no way challenges the audience. You could call it a pile of kitsch, or opium for the people. Either way, it is a form of spectacle that I consider unworthy of the Holland Festival.
The performance begins like a school trip. Near the box office, spectators are prepared in groups for what is to come. They are kindly requested to take off their shoes upon entering the theatre, and then walk barefoot, hand in hand with fellow spectators, through the dark. Regularly, someone calls loudly for silence, as the performance has already started. There is also something uncomfortable about the nervous manner in which the audience, which is supposed to line up in rows after the instructions, is marched away to the performance space two buildings away.
The initiation of the visitors continues in the Purification Hall, when they pass through the pitch darkness hand in hand with the cool sand at their feet. It provides one of the few ambiguous moments during Rito de Primavera. Where is this going? What fairy tale are we being led into here? From which tourist boat have we fallen off, to now attend the rituals of which people again?
At first, the total experience that so many contemporary theme parks are looking for really takes shape. For half an hour, I stare at a stage in the dark. I see and feel a lot of people there, I think naked because sometimes there is a clever flash of soft light, but the dominant darkness prevents me from getting a grip on it. Ethereal singing composed by Andrés Abarzúa - a single chord sounds gurgling from many throats - accompanies the entrance of all the other spectators for half an hour.
The bleachers surround the playing surface. It is only the red and white bicycle lights of the guides of the many groups of spectators that give you some orientation in the space. It has something of Tintin in Takatukaland. An audience paying to be at a miraculous, never-before-seen, spring nymphing ritual.
The artificiality of the setting gives a certain tension. In the darkness, as a spectator, you can imagine all sorts of things about what is to come. But at some point, the bicycle lights go out, a sign that all spectators are seated, and the dancers all put on trousers. The light increases and the first beetz cum stravinsky supplants the singing. When, after the uncertain introitus, the actual spectacle begins, its logic becomes all too clear. A perfectly organised group choreography takes over.
In what follows, nothing is left to chance. And that is no luxury with so many dancers in semi-darkness, especially as half of them are also new to the work, because from the Modern Theatre Dance Department of the Amsterdam University of Applied Sciences. The group makes pulsating movements, dialogues with a neighbour, runs in groups, starts singing again, postures and occasionally lifts a single person in the air.
But just as the darkness gets used, so does the group. They are all very young people, fairly relaxed dancing together. The uninhibited attitude with which the complicated group choreographies are performed is touching. A naive kind of surrender or faith speaks from it.
But gradually the effects, of the group choreography, of the light that creates the photographic vistas, the repetitive singing and beetz get boring. The repetition of moves is effect-laden, rhetorical, self-affirming. Nowhere a moment of debacle, of faltering. No one who has a question, can't keep up, is mistaken
One of the most wonderfully successful programmes on Dutch radio is Radio Kunststof. Every weekday on Radio 1, between seven and eight o'clock, it attracts a bizarre number of listeners, especially for that time of day. And especially for an art programme. On TV then is DWDD, also called art programme on its public broadcasters, but with Matthijs van Nieuwkerk and millions of viewers. How...
Op Art (optical art) is less well known than Pop Art. Until you see the works in question. There may be no Op Art stars of Andy Warhol status, but their creations directly resonate with images you know from art history. On Saturday 25 February, a major exhibition[hints]In collaboration with the Louisiana Museum in Denmark[/hints] opened at the Stedelijk Museum Schiedam about these...
Book adaptations set the tone at the Netherlands Film Festival 2016. The Hero after Jessica Durlacher's novel opened the Utrecht film festival.
Toneelschuur, Don Carlos (toneel) Nina Spijkers brengt Friedrich Schillers klassieke toneelstuk terug tot de kern. Geen overdadig decor dat het Spaanse hof verbeeldt, maar doeken die laag voor laag afgepeld worden. speellijst M31 Foundation, Nederlandse Reisopera, Theater na de Dam, Der Kaiser von Atlantis (opera) Veertig jaar na de wereldpremière in Theater Bellevue wordt Victor Ullmanns Der Kaiser von Atlantis opnieuw…
Imagine is al een aantal jaar aan het transformeren. Toen dit festival nog onder de naam Amsterdam Fantastic Film Festival door de wereld ging, lag de nadruk vooral op genrecinema. Het Fantatstic-genre is een verraderlijke term die als vergaarbak wordt gebruikt voor sciencefiction, fantasy en horror. In deze postmoderne tijden is fantatstic moeilijker af te bakenen. Het festival veranderde daarom al in 2009 van…
Ze kwam, zag en overwon. Nell Zink was tot voor kort bijna de belichaming van het clichébeeld van de arme schrijver, alleen op een zolderkamertje. Maar toen de Amerikaanse schrijver Jonathan Frantzen haar werk aanprees, groeide ze binnen no time uit tot een literaire hype. Haar uitgever gaf haar een voorschot van zes cijfers. Van nobody naar ‘Her Nellness’ –…
EYE stond één avond lang in het teken van virtual reality. Wat er van VR overblijft als de hype verdwenen is weten we nog niet. Maar misschien gaan we het fenomeen beter snappen als we ophouden het te vergelijken bestaande media zoals films of games.
They still exist. Writers who find it hard enough to write a book, and so are happy to leave all the rest to a publisher. They then complain afterwards about the poor marketing, minimal payment and guidance, but have no idea how they could do it differently. Fortunately, it is becoming increasingly easy to do things differently...
The raw in Something Raw can mean all sorts of things. The first thought might be something rough, as in the effect of sandpaper on skin or the havoc left by an elephant in the china shop. But rough is a derivative meaning. Raw first of all means unprocessed and fresh. There is a certain hope in the combination of rough and raw: artists who like...
29th Cinekid children's film festival opens with new television drama for youngsters. In the Medialab, children can make their own VR glasses and do virtual bungy jumping.
English (UK) 
Nederlands 
Français
You must be logged in to post a comment.