Vandaag moet ik schrijven over A.L. Snijders, de totaal eigenzinnige uitvinder van het Zeer Korte Verhaal. Ik bewonder zijn werk sinds ik het ontdekte via Vrijstaat Austerlitz (1997-1999), een literair tijdschrift dat slechts vier keer is verschenen. Dat zijn waarschijnlijk de beste literaire tijdschriften, hoe minder nummers ze beslaan hoe beter. Arjan Witte en Tommy Wieringa, twee van de oprichters…
‘Waarom ik herdenk? Omdat ik zo bang ben voor wat er kan gebeuren als we vergeten.’ Dat zei ik een paar weken geleden tegen mijn iPhone, betrekkelijk gelukkig, op mijn luie stoel in de zon in de achtertuin. Ik had een glas witte wijn onder handbereik en ik lag te genieten van de suburbane lente – een witte, tevreden…
Laatst las ik hoe een millennial de striptekenaar Peter de Wit (bouwjaar 1958) voor ‘dinosaurus’ uitmaakte vanwege een hem onwelgevallig grapje. Het grapje gaat zo: een vrouw komt blij binnen bij de psychiater Sigmund en vertelt dat zij het gedicht The hill we climb mag vertalen omdat ze vrouw, zwart, jong én spoken word artist is. Sigmund feliciteert haar en…
Big Mouth Billy Bass is een grootbekforelbaars van kunststof die aan een plank is bevestigd. Als er iemand in de buurt komt – of op een knopje drukt – barst de vis uit in een gruizige vertolking van een voorgeprogrammeerd liedje, meestal ‘Take me to the river’ van Al Green. Bij de refreinregel komt de kop los van het…
Een goede vriend belt me op, hij klinkt alsof hij iets belangrijks wil delen en checken. Hij sprak deze week met z’n zus over de Nieuwsuur kop: Black Lives Matter: Was het een keerpunt of een hype? Zijn zus struikelt over de titel en bemerkt dat er belangrijke partijen in dit item achterwegen worden gelaten en dat steekt. Op het…
Elke zondagmorgen is als een lockdown. De straten van de stad liggen er verlaten bij. Ik kom alleen personages uit mijn verhalen tegen. Twee mannen en een vrouw met telefoonnummers op hun borst lopen verloren rond. Ze weten niet meer wie ze zijn of waar ze naartoe moeten. Een gepensioneerde schrijver zoekt wanhopig naar de pagina’s van een verloren verhaal.…
Het schmiert. Het rammelt. Het staat in Brabant. En mijn naam staat eronder, met ‘vrij naar’ als schaamlap ervoor.
Het is geen toeval dat ik juist nu De twaalfjarige bruiloft herlees. Want de benauwdheid in het verhaal lijkt op de benauwdheid van onze eigen tijd. Net als Delia en Martin Bagot zitten we opgesloten in een verstikkend bestaan. Mijden het contact met medemensen. Missen de frisse lucht van bezoeken aan cafés, musea, filmhuizen en theaters. Dublin 1917 is Nederland 2021.
‘Het begint nu toch echt iets met mij te worden,’ dicht Vrouwkje Tuinman met gezonde zelfironie in de bundel Lijfrente. In haar geval kun je dat wel zeggen – Lijfrente won vorig jaar de Grote Poëzieprijs. Het is een mooie regel, zeer geschikt om te pas en te onpas voor je uit te prevelen. Te onpas is het leukst: je…
Het is dom en zinloos om leed te gaan vergelijken. Er is altijd wel iemand die het rottiger had dan jij, meestal nog dichterbij dan je dacht. Maar het sterken van het waanidee dat schrijvers en dichters kunnen leven van hun royalty’s, terwijl dat letterlijk voor minder dan één procent van de professionele literaire auteurs opgaat, getuigt van weinig empathie.
Mijn vriend deelde me zijn besluit mee om te stoppen met schrijven van proza. Er viel geen droog brood mee te verdienen. Voortgaan ging hij als freelance journalist en tekstschrijver door het leven. Het geld dat hij verdiende besteedde hij muziekfestivals
Ik snapte het dilemma. Als de violiste afstand deed van haar oude viool handelde ze in strijd met haar zuivere karakter. Het voelde als ontrouw.
Sinds deze week weet ik het verschil tussen een kind van twaalf en een man van vijftig. Dat wil zeggen, wat mezelf betreft. Toen ik een jaar of twaalf was demonstreerde ik met mijn moeder mee tegen de weg door Amelisweerd. Het was een gelukzalige ervaring om door de stad te lopen tussen al die mensen. Een demonstratie is een…
Ik begon met uitzendwerk in een tijd dat je enigszins de lullo was als je studeerde of net gestudeerd had, omdat de corpsballenimitatie van Jiskefet zo ongekend populair was. Een gangbare begroeting onder vaste medewerkers die leuk wilden zijn was dan ook ‘Hé lul! Geneukt?’
In de echte wereld bevindt zich een tweede, virtuele realiteit, zo veelvormig, fijnmazig, diep en vertakt dat je nauwelijks nog aan echt leven toekomt als je erin duikt, maar die tweede wereld neem ik over het algemeen toch net iets minder serieus.
Het virus trekt een duidelijke scheidslijn tussen hen die de liefde vonden en zij die nog op zoek zijn.
Insayno is twee dagen stadsdichter geweest – je denkt onwillekeurig aan die reclame waarin een uitzendkracht op zijn grootse afscheidsfeest zegt: ‘Het waren twee fantastische dagen’ – en boekte daarmee waarschijnlijk een record als kortst zittende stadsdichter in de geschiedenis, met één stadsgedicht op zijn naam (‘zusje van de hoofdstad’). Wat was het probleem?
Mijn mondkapje is niet-medisch. Dat vind ik een prettig idee. Want daardoor zorgt mijn mondkapje voor een vals gevoel van veiligheid. En als ik een vals gevoel van veiligheid heb, ben ik veel beter op mijn hoede dan bij echte veiligheid.
Als kind speelde ik jarenlang matig piano op een grote, afgeragde Kaps uit Dresden. Het instrument ontviel me toen ik ging studeren, want het bleek onmogelijk om het ding in mijn eerste zelfstandige woning, een van de HAT-eenheden in het pand Boekhoven aan de Breedstraat, de trap op te krijgen.
Het beste boek dat ik ken heet Arthur, koning voor eens en ooit. Dat wil zeggen, zo heet het als je de nieuwste vertaling door Jolande van der Klis aanschaft. Alles wat je over de wereld moet weten staat in dit boek. Het begint als een kinderboek – ik begon het ook te lezen toen ik nog een jongen was…
De 94-jarige Jan Hoek uit Rotterdam schreef een brief aan de jeugd die iedereen inmiddels wel zal hebben gelezen – sinds dat touwtje uit de brievenbus van Terlouw is er niet meer zoveel aandacht geweest voor een boodschap van een mens op leeftijd. Die boodschap is sympathiek en duidelijk: jongelui, hou het nou nog even vol, voor ons, dan kun…
In de tweede helft van de jaren tachtig, toen Wim Deetman nog een kaassoufflé was en veel Utrechters van mijn leeftijd klettervestjes met gebroken geweertjes droegen, was het heel eenvoudig om te weten waar je tegen was. Dat kwam door een paar heldere uitgangspunten: iedereen die rechts was, was slecht. Christenen waren dom, hypocriet en eng. Iedereen die vastgoed verhuurde…
Ruim zeven jaar geleden begon ik als huisdichter bij de Late Night Show van Sven Ratzke in de Blauwe Zaal van Utrecht. Het was een bijzondere tijd. Niet voor Sven, die is waarschijnlijk al zingend en in designerkleding ter wereld gekomen door een gordijn van pauwenveren en imitatiehermelijnenbont. Voor hem was de broeierige, permanent ramvol uitverkochte nachtclub-voorstelling gesneden koek. Voor…
Een schoolvriend was bergbeklimmer. Hij kon het goed, hij deed in vakanties nooit iets anders. De schoolvriend was lang en zo sterk dat hij zichzelf aan één vinger omhoog kon trekken. Op de eerste dag na de herfstvakantie vertelde hij dat een andere klimmer van zijn groep onder zijn ogen was doodgevallen. Als ik het me goed herinner leefde hij…
Door Melle Daamen ‘Wat wil je dán?’ was een vraag die ik nogal eens kreeg in reactie op mijn artikelen vorig jaar in NRC, waarin ik mijn zorgen uitte over de staat van de kunsten in Nederland en vooral over de toekomst ervan. Ik pleitte voor een fundamenteel debat vanuit de kunstensector zelf, gericht op de toekomst, waarbij het ook…
Nederlands 
English (UK) 
Français