Marijn Lems heeft een hobby die mooi samenvalt met zijn werk als recensent voor NRC Handelsblad, Theaterkrant en Cultuurpers. Hij speelt namelijk ontelbaar veel games, ziet bizar veel televisieseries en gaat ook nog eens meer naar het theater dan menig collega zich kan permitteren. Elk jaar maakt hij een top-lijst aan, die hij op Facebook plaatst. Ooit was dat de…
De vooral in Europese arthouse gespecialiseerde distributeur Cinéart presenteert de Directors’ Collection. Nieuw en oud werk van toonaangevende filmauteurs.
We stelden hem een aantal vragen naar zijn ervaringen en invloeden. Wat is jouw ervaring met animatie tot nu toe? ‘Als kind tekende ik graag strips. Ik maakte met een vriend de strip Kaas-Trek, een soort persiflage op Star-Trek, en die verkochten we dan aan klasgenootjes en daar kochten we snoep van. Who framed Roger Rabbit herinner ik me als…
Meer dan 1500 uur bracht theaterrecensent Marijn Lems vorig jaar door in theaters, voor de tv en, vooral ook, met games. Dat is veel tijd en dat roept vragen op. Vragen vooral hoe je als journalist je tijd inricht, en hoe je die verdeelt tussen kunst kijken voor werk en wat we dan maar ‘gewoon leven’ zullen noemen. Daarover gaat deze podcast, een kleine drie kwartier lang.
Dat gamen een belangrijke rol speelt in de hedendaagse, Nederlandse jongerencultuur is duidelijk. Toch ontbreekt het tijdens exposities en in musea meestal aan aandacht voor dit uiterst populaire fenomeen. Waarom blijft gamen hier zo onderbelicht? Kunst is een dusdanig ruim begrip dat we zo’n beetje alles tussen rotstekeningen en graffiti eronder mogen scharen. Die breedte matcht dan ook met de…
Van 4 tot en met 28 juni 2020 staat Amsterdam in het teken van de 73ste editie van het Holland Festival. Associate Artist dit jaar is de Amerikaanse choreograaf, regisseur, schrijver en danser Bill T. Jones. Van hem zal onder meer de nieuwe voorstelling Deep Blue Sea te zien zijn, waarin Jones zelf danst en, bijgestaan door honderd grotendeels lokale…
Met veel bombarie werd Netflix’s The Witcher aangekondigd. Op wat opmerkingen na over Superman in een witte pruik, was en is er veel interesse voor de verfilming van Andrzej Sapkowski’s fantasy boekenreeks. Opvolger van Game of Thrones. Met de manier waarop die is geëindigd? Nee, bedankt! Ik ben zelf niet bekend met de boeken of de games, maar Netflix’s beschrijving…
Controversieel en een doorn in het oog van velen: Forum Groningen. Het heeft de gemoederen flink bezig gehouden de afgelopen jaren. Vrijdag 29 november werd het cultuurcentrum in Groningen eindelijk geopend voor het grote publiek. De interesse voor Forum is er zeker, want de teller stond dinsdagmorgen al op 50.000 bezoekers. Het prestigeproject dat de Groninger aardig wat belastingcentjes heeft…
‘De eerste Nederlandse WhatsApp-thriller’ werd eind januari gelanceerd. Vijf dagen lang kon een select gezelschap schermlezers dit ‘real time’-verhaal volgen. Schrijvers Jowi Schmitz en Louis Stiller waren onder hen en app’ten met elkaar over deze nieuwe vorm van verhalen vertellen. Zondag Louis > Ineens een heel bergje namen in mijn whatsapp (inclusief ‘paps’ en ‘mams’). Jowi > Ik geef ze…
Het in Venetië tot beste VR-ervaring uitgeroepen Chalkroom van Laurie Anderson en Hsin-Chien Huang is nu te beleven in Eye. Een vliegdroom in een prachtig vormgegeven labyrint van uit taal en tekens opgetrokken werelden. Anderson komt zelf ook.
Dan zit er opeens een heel ander publiek in het Amsterdamse Muziekgebouw aan het IJ. Gamers. Of liever gezegd: developers. En hardcore nieuwemuziekaficionados. ‘Ik kom alleen voor Maze’, zei mijn buurman nukkig. Hij kwam voor het muziekensemble. Niet voor de games, dus, niet voor de computergraphics. En misschien ook niet eens voor Claron McFadden. Die beroemde, hyperplooibare operazangeres die in…
Af en toe schuurt het bij Playful Arts, een intiem festival dat spel en kunst samenbrengt. Alles draait om interactie, zelf doen, ervaren. Sommige bezoekers moeten even een drempel over. Maar dan gebeurt er wel iets. ‘Die dansers moeten echt een keigoeie conditie hebben’, hoor ik iemand achter me vol eerbied mompelen. Aan de overkant van de straat wijst een…
‘Een goed geletterd vermogen is voorwaarde om – nu en in de toekomst – te kunnen functioneren in onze informatiesamenleving en kenniseconomie.’ Dit stond te lezen in het persbericht dat KVB Boekwerk vorige week verstuurde. Aanleiding was een SCP-onderzoek waaruit bleek dat we in Nederland weer minder tijd lezend doorbrengen dan tien jaar geleden. Er staan indrukwekkende percentages bij. ‘Ruim…
De Grote Zaal van het Muziekgebouw aan ’t IJ is pikdonker. Dan floept een spotlight aan op het eerste zijbalkon rechts. Daar spelen Alexander Sitkovetsky, Maria Milstein, Rosanne Philippens en Jacobien Rozemond drie delen uit Concert voor vier violen van Telemann. Ze eindigen in een freeze, waarna de fluisterzachte, breekbare tonen klinken van Schatten van György Kurtág. We zien alleen…
Rito de Primavera, begin deze week te zien tijdens het Holland Festival, is een groepschoreografie voor vijftig jonge dansers. Choreograaf José Vidal heeft zich losjes gebaseerd op Sacre du printemps, het stuk van Stravinsky en Nijinsky voor de Ballet Russes uit 1913. Flarden van de muziek van Stravinsky zijn door DJ Jim Hast in 4-kwart beetz omgezet, terwijl Vidal het rituele aspect van het offer, essentieel voor de vele versies die er in de loop van de twintigste eeuw gemaakt zijn (naast de oerversie van Nijinsky, o.a. Massine, Béjart en Bausch), tot een minimum heeft teruggebracht.
Wat overblijft is een overweldigende visuele ervaring van een uit het donker opdoemende gigantische massa dansers. De coördinatie van de groep, die nu eens wild door elkaar danst, dan weer in lange optocht over het podium cirkelt, is indrukwekkend. Het levert een fascinerende, ogenstrelende esthetiek op, maar de groepsdans vormt op geen enkele manier een uitdaging voor de toeschouwer. Je zou het een berg kitsch kunnen noemen, of opium voor het volk. In ieder geval is het een vorm van spektakel, die ik het Holland Festival onwaardig acht.
De voorstelling begint als een schoolreisje. Nabij de kassa worden toeschouwers in groepjes voorbereid op wat komen gaat. Vriendelijk wordt hen verzocht om bij binnenkomst van de theaterruimte de schoenen uit te trekken, om vervolgens op blote voeten, hand in hand met medetoeschouwers, een wandeling door het donker te maken. Regelmatig roept er iemand luid om stilte, de voorstelling is namelijk al begonnen. Ook de zenuwachtige manier waarop het publiek, dat zich na de instructies in rijen dient op te stellen, wordt weggemarcheerd naar de voorstellingsruimte twee panden verder, heeft iets ongemakkelijks.
De inwijding van de bezoekers gaat verder in de Zuiveringshal, wanneer zij hand in hand met het koele zand aan hun voeten door het pikkedonker gaan. Het levert één van de weinige ambigue momenten op tijdens Rito de Primavera. Waar gaat dit heen? Welk sprookje worden wij hier binnengeleid? Van welke toeristenboot zijn we afgevallen, om nu de rituelen bij te wonen van welk volk ook al weer?
Aanvankelijk krijgt de totaal-ervaring, waar zoveel hedendaagse attractieparken naar op zoek zijn, werkelijk gestalte. Een half uur lang staar ik naar een podium in het donker. Ik zie en voel dat daar heel veel mensen zijn, ik denk naakt want soms is er een uitgekiende flits van zacht licht, maar het dominante duister belet mij er grip op te krijgen. Etherisch gezang, gecomponeerd door Andrés Abarzúa – één enkel akkoord klinkt klaterend uit vele kelen – begeleidt een half uur lang de entree van alle andere toeschouwers.
De tribunes staan rondom het speelvlak. Het zijn enkel de rode en witte fietslampjes van de gidsen van de vele groepjes toeschouwers, die je enige oriëntatie geven in de ruimte. Het heeft iets van Kuifje in Takatukaland. Een publiek dat betaalt om bij een wonderbaarlijk, nog nooit vertoond, voorjaarsnymfen-ritueel te zijn.
De kunstmatigheid van de setting geeft een bepaalde spanning. In het duister kun je je als toeschouwer van alles voorstellen bij wat komen gaat. Maar op zeker moment gaan de fietslampjes uit, een teken dat alle toeschouwers zitten, en trekken de dansers allen een broek aan. Het licht neemt toe en de eerste beetz annex stravinsky verdringen het gezang. Als na de onzekere introïtus het eigenlijke spektakel een aanvang neemt, wordt de logica ervan al te duidelijk. Een perfect georganiseerde groepschoreografie neemt over.
In wat volgt wordt niets aan het toeval overgelaten. En dat is ook geen luxe met zoveel dansers in het halfduister, temeer omdat ook nog eens de helft nieuw is in het werk, want van de afdeling Moderne Theaterdans van de Amsterdamse Hogeschool. De groep maakt pulserende bewegingen, dialogeert met een naaste, rent in groepen, begint opnieuw te zingen, posteert zich en heft zo nu en dan een enkeling in de lucht.
Maar net zoals het duister went, zo went ook de groep. Het zijn allemaal heel jonge mensen, die redelijk ontspannen samen dansen. De onbevangen houding waarmee de gecompliceerde groepschoreografieën worden uitgevoerd is ontroerend. Er spreekt een naïef soort overgave of geloof uit.
Maar gaandeweg gaan de effecten, van de groepschoreografie, van het licht dat de fotografische vergezichten creëert, de repeterende zang en beetz vervelen. De herhaling van zetten is effect-belust, retorisch, zichzelf bevestigend. Nergens een moment van debacle, van hapering. Niemand die een vraag heeft, niet mee kan, zich vergist
Een van de wonderlijkste succesprogramma’s op de Nederlandse radio is Radio Kunststof. Elke doordeweekse dag op Radio 1, tussen zeven en acht uur, trekt het bizar veel luisteraars, zeker voor dat tijdstip. En al helemaal voor een kunstprogramma. Op tv is dan DWDD, dat op zijn publieke omroeps ook kunstprogramma heet, maar dan met Matthijs van Nieuwkerk en miljoenen kijkers. Hoe…
Op Art (optical art) is minder bekend dan Pop Art. Totdat je de werken in kwestie ziet. Er zijn weliswaar geen Op Art sterren van Andy Warhol-status, maar hun creaties resoneren direct met beelden die je uit de kunstgeschiedenis kent. Zaterdag 25 februari opende in het Stedelijk Museum Schiedam een grote expositie[hints]In samenwerking met het Louisiana Museum in Denemarken[/hints] over deze…
Boekverfilmingen zetten de toon op het Nederlands Film Festival 2016. De held naar de roman van Jessica Durlacher opende het Utrechtse filmfeest.
Toneelschuur, Don Carlos (toneel) Nina Spijkers brengt Friedrich Schillers klassieke toneelstuk terug tot de kern. Geen overdadig decor dat het Spaanse hof verbeeldt, maar doeken die laag voor laag afgepeld worden. speellijst M31 Foundation, Nederlandse Reisopera, Theater na de Dam, Der Kaiser von Atlantis (opera) Veertig jaar na de wereldpremière in Theater Bellevue wordt Victor Ullmanns Der Kaiser von Atlantis opnieuw…
Imagine is al een aantal jaar aan het transformeren. Toen dit festival nog onder de naam Amsterdam Fantastic Film Festival door de wereld ging, lag de nadruk vooral op genrecinema. Het Fantatstic-genre is een verraderlijke term die als vergaarbak wordt gebruikt voor sciencefiction, fantasy en horror. In deze postmoderne tijden is fantatstic moeilijker af te bakenen. Het festival veranderde daarom al in 2009 van…
Ze kwam, zag en overwon. Nell Zink was tot voor kort bijna de belichaming van het clichébeeld van de arme schrijver, alleen op een zolderkamertje. Maar toen de Amerikaanse schrijver Jonathan Frantzen haar werk aanprees, groeide ze binnen no time uit tot een literaire hype. Haar uitgever gaf haar een voorschot van zes cijfers. Van nobody naar ‘Her Nellness’ –…
EYE stond één avond lang in het teken van virtual reality. Wat er van VR overblijft als de hype verdwenen is weten we nog niet. Maar misschien gaan we het fenomeen beter snappen als we ophouden het te vergelijken bestaande media zoals films of games.
Ze bestaan nog. Schrijvers die het al moeilijk genoeg vinden om een boek te schrijven, en die dus graag al het overige werk aan een uitgeverij over laten. Zij klagen dan achteraf wel over de slechte marketing, de minimale betaling en begeleiding, maar hebben geen idee hoe ze het anders zouden kunnen. Gelukkig wordt het steeds makkelijker om het anders…
Het rauwe in Something Raw kan allerlei dingen betekenen. De eerste gedachte is misschien iets ruigs, als in het effect van schuurpapier op de huid of de ravage die een olifant achterlaat in de porseleinkast. Maar ruig is een afgeleide betekenis. Rauw betekent allereerst onbewerkt en vers. Er spreekt een zekere hoop uit de combinatie van ruig en rauw: kunstenaars die als…
29ste Cinekid kinderfilmfestival opent met nieuw televisiedrama voor de jeugd. In het Medialab kunnen kinderen zelf een VR-bril maken en virtueel bungyjumpen.
Nederlands 
English (UK) 
Français
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.