Aanrandingen en tenslotte verkrachting van een 14-jarig meisje door een bonkige veearts. Een gezellig avondje schouwburg is anders, tot het applaus van deze wellicht (wederom) beste Nederlandse toneelvoorstelling van het jaar je verlost van de barre worsteling. Auteur Marieke Lucas Rijneveld en regisseur Ivo van Hove benadrukken dat zowel de 49-jarige veearts Kurt en zijn gunsteling, de boerendochter, zwaar getraumatiseerd…
In Elektra, een van de mooiste tragedies die de oude Grieken ons hebben overgeleverd, zit minstens één stuk tekst dat geschiedenis geschreven heeft. Het is het verslag van een paardenrace. Je ziet niks, maar de taal zet je verbeelding aan het werk. 25 eeuwen later hebben ze geprobeerd om de beschreven beelden om te zetten in echte beelden voor de…
De rusteloze kop voor de romp, vuisten nerveus zoekend naar houvast onder de vaalblauwe trui. Z’n leven een meedogenloze teistering van generaties onderdrukking onder fabrieksarbeid, alcoholisme en huiselijk geweld. En diepe liefde toch, tussen deze getormenteerde vader en zoon. Tot bijna aan het einde van de monoloog ‘Wie heeft mijn vader vermoord?’ blijft het hoge bed onaangeroerd. Pas dan vernemen…
Ik bevind me, als professioneel kunstbezoeker, zelden in lege zalen. Premières zijn altijd vol, persbezichtigingen en vernissages ook. Vol is natuurlijk hartstikke tof. Al kosten die volle ruimtes waar ik dan in zit meestal meer geld dan ze opleveren, want de kaarten zijn vrij en de drankjes van het huis. Buiten de première, maar vooral buiten de premierestad, is de…
Fred Goessens is dood geweest, maar leeft nog steeds. Even compromisloos als altijd. De betrouwbaarste acteur van Nederland maakt een tussentijds testamentje op na tweeëntwintig jaar Toneelgroep Amsterdam. ‘Ik had schijt aan alles’ Dit interview is 10 jaar geleden gepubliceerd in TheaterMaker, het vakblad voor de theatersector. Omdat Fred Goessens nu vertrekt bij ITA, het gezelschap waar hij zich ooit…
De afgelopen jaren maakte de artistiek leider van Toneelgroep Amsterdam, Ivo van Hove, drie voorstellingen van werken van Couperus. In drie korte interviews blik ik terug op het laatste deel, Kleine Zielen. Ondanks de lange meanderende zinnen en de romantische, soms erg passieve personages is dit boek (of eigenlijk zijn het vier boeken)een tijdloos meesterwerk dat, wat mij betreft, alle…
Zaterdag 4 juni 2016 was ik aanwezig bij de koninklijke opening van het Holland Festival en ik kon er geen recensie over schrijven, want ik zat op de voorste rij van de Amsterdamse Stadsschouwburg. Omdat het podium verhoogd was, keek ik tegen een zwarte muur aan, waarboven alleen de voorste acteurs zichtbaar waren. De achterste en onderste helft van het toneelbeeld waren mij volledig ontgaan.
Ik schreef dat op, en het Holland Festival stelde mij ruimhartig in de gelegenheid om de voorstelling nog een keer te gaan zien, vanaf een betere plek. Tegelijk vertelde de organisatie dat de eerste drie rijen van de Stadsschouwburg bij deze voorstelling zouden worden gecompenseerd. Ik ging dus nog een keer naar Amsterdam, op maandag 6 juni.
Voorafgaand aan de voorstelling, tijdens het niet eten van een zwartverbrande hamburger in schouwburgrestaurant Stanislavski, hoorde ik van de keurige mensen aan het tafeltje naast mij dat de voorste stoelen tegen scherp gereduceerd tarief werden aangeboden, en dat mensen zoals zij die al een kaartje hadden gekocht de keuze hadden om dus een deel van het geld terug te krijgen of op de wachtlijst te gaan staan voor een plek met betere zichtlijnen. Of het hun uiteindelijk gelukt is een van de plekken met beter zicht te bemachtigen, weet ik niet. De voorstelling
de sfeer Het is 30 graden in Den Bosch. Mensen met koptelefoons op klappen voor iets dat wij, de voorbijgangers, niet zien. Bij een winkelcentrum rollen meisjes met maskers over de grond. Overal is reuring. Festival Boulevard is in volle gang en de hele stad lijkt mee te doen. De terrassen zijn vol en de stemming is opperbest. Ik baan mij…
Macht en leiderschap, kan het een zonder het ander bestaan? Toneelgroep Amsterdam presenteerde zondag 14 juni op het Holland Festival met ‘Kings of War’ een staalkaart van drie typen leiders. Drie historische stukken van Shakespeare over de strijd om de macht tussen de Huizen Lancaster en York vormden samen de brandstof voor deze voorstelling. Met grote zwarte letters op een wit…
In de Stadsschouwburg van Amsterdam speelt Hans Kesting opnieuw de titelrol van Shakespeare’s Othello, in een legendarische, alweer 12 jaar geleden gemaakte versie van topregisseur Ivo van Hove. Op een steenworp afstand, in De Balie, staat de minstens even indrukwekkende acteur Kenneth Herdigein in het stuk Race van David Mamet. Waarom die twee met elkaar in verband gebracht? Hans Kesting, de…
Weer actueel, nu Toneelgroep Amsterdam de voorstelling herneemt, mijn recensie uit 2014. Deze week ging de toneelbewerking van The Fountainhead in première. Het boek is verschrikkelijk, de voorstelling rammelt, de acteurs winnen maar nipt. De inhoud schept echter nog meer verwarring en dat is de reden waarom ik u niet zal tegenhouden om te gaan kijken. En Hans Kesting natuurlijk. Ik zet het even op een rijtje.
Holland Festival
Meeuw, een vroeg toneelstuk van Anton Tsjechov, gaat over toneel zoals zijn al even beroemde toneelstuk Kersentuin over kersenteelt of vastgoedfraude gaat. Niet dus. Het lijkt een fout die toneelkunstenaars wel vaker maken en die Tsjechov in zijn 115 jaar oude stuk aanhaalt: denken dat alles altijd over jou gaat. Daarom is het Thomas Ostermeier, gelauwerd Duitsch regisseur, niet zo kwalijk te nemen dat zijn regie van De Meeuw bij Toneelgroep Amsterdam over theater gaat.
Enfin: terwijl de Amsterdamse stadskrant Parool in opdracht van de Vlaamse uitgeverijdirectie aan een campagne tegen het stadsgezelschap van de Nederlandse hoofdstad begon, veroverde datzelfde Toneelgroep Amsterdam de harten van het New Yorkse publiek met een productie van de al weer jaren oude ‘Romeinse Tragedies’, die hier door een enkeling niet eens overall goed werd gevonden: http://www.wijbrandschaap.nl/2007/06/romeinse-tragedies-hf2007ta/
Stelt u zich Arjan Robben voor. De veelgeplaagde voorman van het Nederlands Elftal heeft zojuist een schitterende actie beloond zien worden met een penalty en hij staat klaar om hem te nemen. Komt er een veldknecht op met een nieuwe set plakletters voor zijn shirt, omdat de cijfers niet meer leesbaar zijn vanaf de tribune. Veel gesjor, shirtje uit, secondenlijm. Toestanden, kortom. Na twee minuutjes is de veldknecht weg, het nummer leesbaar en klinkt het fluitje van de scheids. Probeer dan maar eens raak te schieten.
Kenners weten het: vaak zijn acteurs twee maanden aan het repeteren op een toneelstuk met maar één doel voor ogen: de frisheid en verrassing van de ‘eerste lezing’ terugvinden. Bij die eerste lezing horen de acteurs immers de tekst voor het eerst van hun hun collega’s, lezen ze de woorden voor het eerst hardop en klinkt alles nieuw en onverwacht.…
We waren er wat mild ironisch over, maar petje af, inmiddels voor de pr-afdeling van Toneelgroep Amsterdam en de toeschouwers, die opvallend goed reageerden op de ‘kies de reprise’-actie die het gezelschap een paar weken terug lanceerde. We hebben de harde cijfers die we vreesden nooit te zullen zien. En die zijn geloofwaardig. We citeren het persbericht: Van 2 t/m…
Nederlands 
English (UK) 
Français