Al YouTubesurfend stuitte ik op deze messcherpe sketches van Stephen Fry en Hugh Laurie. Afkomstig uit de hoogtijdagen van hun geniale programma A Bit Of Fry & Laurie. Bij het zien van deze prachtig gepersifleerde windbuilerij, overviel me het akelige gevoel dat er sinds de uitzending van deze sketch verdomd weinig is veranderd in de mentaliteit van de kunstcritici. De zelfgenoegzaamheid ligt altijd op de loer.
Critici zijn rare snuiters, ook wij bij CultuurPers. Want, ondanks het feit dat zowel in de old-school papieren media als op de meningentsunami van het internet recensies veel minder vaak worden gelezen, blijven we ons toeleggen op het uitpluizen en analyseren van andermans werk.
Natuurlijk met een nobel doel voor ogen, namelijk het aanmoedigen van, en het reflecteren op, de verdere ontwikkeling van de kunst, om daarmee vervolgens… Ja, wat eigenlijk? Grip te krijgen op het leven? De samenleving en elkaar beter te begrijpen? Kritiek te uiten op kwalijke tendensen in de samenleving, en hoe die in kunst tot uiting komen? De mens met andere ogen naar de wereld te laten kijken?
Prima natuurlijk. Dat blijven we doen. Ook bij CultuurPers. Naast onze achtergrondartikelen, scoops, -gates, -leaks, interviews, reportages, en filmpjes.
Maar we blijven ons hoeden voor dit angstbeeld.
Nederlands 
English (UK) 
Français 
