De tweede roman van Gianfranco Calligarich die in het Nederlands is vertaald, is al even indrukwekkend als zijn goed onthaalde vorige. In de omhelzing van de rivier is een zinderend verhaal die de hoofdpersonen en de lezer in de greep houdt tot de laatste bladzijde.
Pas twee jaar geleden verscheen de eerste Nederlandse vertaling van een van de romans van de Italiaanse schrijver Gianfranco Calligarich: De laatste zomer in de stad, geschreven in 1973 en uitgegroeid tot een klassieker in eigen land. Een geweldig debuut, dat nieuwsgierig maakte naar de rest van dit tot nu toe onbekende oeuvre. Een tweede vertaling heeft gelukkig niet lang op zich laten wachten, want afgelopen week verscheen Calligarichs derde boek, In de omhelzing van de rivier uit 2011, geweldig vertaald door Manon Smits.
Net als De laatste zomer in de stad speelt de roman zich grotendeels af in de Hoofdstad (Rome dus), in een voorjaar en zomer waarin de levens van de hoofdpersonen een beslissende wending nemen. Het verhaal cirkelt rond vier figuren. Santandrea is eigenaar/barman in De Hervonden Tijd, waar de ik-verteller (een kaartspeler) geregeld komt. Hij sluit vriendschap met de zwijgzame Tommaso, een kleerkast van een kerel en de compagnon van Santandrea.
Psychologisch schaakspel
De raderen van de machinerie van het noodlot worden in beweging gezet als daar een vrouw ten tonele verschijnt die met haar sensuele verschijning en parfum van rijkdom menig man het hoofd op hol brengt. Om onduidelijke redenen zet deze Alessandra haar zinnen op Tommaso en binnen no time trouwen ze. Binnen no time zijn ze ook weer uit elkaar.
Na toevoeging van enkele al even memorabele spelers – met namen als de Maculiene Scheepvaarster of de Azteekse Afgod – ontvouwt zich een zinderende, fascinerende ‘wedstrijd’ tussen de Geblokkeerde Partner en zijn verloren geliefde, die henzelf en iedereen om hen heen in de ban houdt. Niet in het minst de lezer. Een psychologisch schaakspel waarin alle figuren worden meegezogen, en waarvan Tommaso – door de verteller zijn Geblokkeerde Partner genoemd – gaandeweg gaat beseffen dat er geen ontsnappen aan is. Het spel is pas klaar als alle kaarten op tafel liggen. En er is één persoon die ze in handen heeft: de raadselachtige Alessandra. Net als Tommaso wil je als lezer koste wat kost weten hoe dit afloopt.
Aan de beeldende manier van vertellen is merkbaar dat Calligarich ook voor film en televisie schreef. Je ziet alle personen en situaties voor je alsof er spotlights op staan. Calligarichs stijl is onvergelijkbaar en de manier waarop hij de taal inzet, kneedt en smeedt, streelt en afranselt, is fascinerend en indrukwekkend. Wat een schrijver, wat een boek.
