Briljante marketingstrategie: je nieuwe plaat La guerre des étoiles noemen op het moment dat die bande-annonce de meest bekeken ooit is, op de hoes een schattige kat zetten, het album tijdelijk gratis weggeven en dan social media het werk laten doen. ‘If you can’t beat them, join them’ in het kwadraat. En ondertussen vrolijk oude Bowie vermengen met Captain Beefheart met een vleugje Radiohead en americana. Wilco doet het allemaal.
En dat voor een band die weliswaar niet wars is van downloaden, maar bij monde van voorman Jeff Tweedy wel verzuchtte: “Nowadays, people download tracks. When I was a kid we’d make tapes, samplers for your friends.” Maar: “Most often it was a way into the whole record, a gateway drug.”
Want Tweedy gaf in datzelfde entretien toe dat hij in tegenstelling tot wat tegenwoordig de norm is geen losse nummers uit wil brengen, maar platen:
“I’m not a curmudgeon, a luddite or anti-modern technology doomsayer. I just want to listen to the album and have a feeling that one part has ended, and now I can take a little breather before I listen to the second part. Or I can listen to the second part another time. An album is a journey. It has several changes of mood and gear. It invites you into its environment and tells a story. I enjoy albums, and I assume that if I enjoy them there must be others who feel the same.”
Niet voor niets bracht de band Being There in 1996 uit als dubbel-cd, terwijl de 76 minuten muziek gemakkelijk op een enkel schijfje had gepast. En dus geeft Wilco het nieuwe album als geheel weg. Niet origineel, Radiohead deed het, en U2 ook, maar waar die laatste band ongevraagd de nieuwe plaat via iTunes in speellijsten van alle gebruikers dropte, vraagt Wilco eerst om een mailadres. Is veel vriendelijker, maar uiteraard wordt dat mailadres later gebruikt om je te informeren over optredens en het verschijnen van het fysieke product, op cd, en bij voorkeur op lp. So it goes.
Je zou van minder cynisch worden, maar is die nieuwe plaat ook goed?
Zeker!
Un bouleversement mondial ?
Nee. Het alt.country-etiket dat de band begin jaren negentig kreeg opgeplakt, wist het met veel succes af te schudden met experimentelere platen als Yankee Hotel Foxtrot (2002) en A Ghost is born (2004). Het poppy Wilco (The Album) (2009) viel tegen, maar op The Whole Love (2011) wist de band beide kanten met elkaar te verenigen, van zwaar dissonant tot bijkans dansbaar, met als verslavend hoogtepunt het eigenlijk doodsaaie en ruim twaalf minuten durende ‘One Sunday Morning‘.
Die lijn trekt La guerre des étoiles door. Het begint wederom dissonant met ‘EKG’, waarop in iets meer dan een minuut Captain Beefheart en Tom Waits ten strijde trekken, meteen gevolgd door ‘More’ vol Beatles-ten-tijde-van-The White Album-referenties. En zo gaat het door. Van de glamrock van Bowie en Bolan tot vervreemdende psychedelische effecten. Middelpunt ‘Your Satellite’ – met iets meer dan vijf minuten het langste nummer van de plaat – heeft een The Edge-achtige gitaarpartij, maar dan ruw, veel minder gelikt dan alles van de veel beroemdere Ierse band. En is daarmee gelijk vele malen beter. ‘Taste the ceiling’ is een onvervalste tearjerker en ‘Where do I begin’ is ronduit verontrustend.
Na iets meer dan een half uur is het voorbij.
“This album is a recommitment to the idea that music is important to our lives. Art is more worthy of our striving. And fun is more sustaining than cash. It’s not intended to be a comment on the music business, just one band’s wish to give our fans a jolt of joy: a fun surprise.”
Niets meer, niet minder.
Zelf gratis downloaden? ici
Geen zin je mailadres aan de band te geven? beluister dan ici
Français 
Nederlands 
English (UK) 
